اگر ایران جای آمریکا بود!
آیا تاکنون به این فکر کردید که چرا ایران همیشه مورد ملامت غرب است درحالی که موارد خیلی بزرگ‌تر از ایران وجود دارند؟ کشور‌های غربی نه تنها دیگر رژیم‌های یاغی را رها کرده‌اند بلکه در تخطی‌هایشان اغلب از آن‌ها حمایت کرده‌اند.
ایران هم مانند دیگر کشور‌ها منافع مشروع دارد.
به گزارش فرارو، وبگاه آمریکایی دموان رجیستر طی یادداشتی به قلم راشل مارسدن، استاندارد دوگانه غرب در قبال ایران را بررسی کرد و نوشت: با توجه به باقی ماندن بشار اسد در قدرت و حمایت روسیه از آن، ایران، متحد سوریه، در شُرف سیطره بر خاورمیانه است و هیچ چیزی هم نمی‌توان در این باره انجام داد. اما، آیا این واقعا چیز بدی است؟ اگر شما کل تخم‌مرغ‌هایتان را در سبد دیگری در خاورمیانه گذاشته‌اید و ایران را کاملا کنار گذاشته‌اید در حالی که رقبای‌تان از مدت‌ها پیش پایگاه محکمی برای خود ایجاد کرده‌اند، شاید تسلط ایران برای شما بد باشد. در این حالت، یک بازی طولانی هنگفت و نیرومند را باخته‌اید.
مارسدن ادامه داد: پس چه باید کرد؟ عقل سلیم حکم می‌کند که شما همان کاری که سایر دولت‌های آمریکا انجام داده‌اند را ادامه دهید: به تلاش برای متقاعد کردن مردم به اینکه مسئله به هیچ وجه مسئله تسلط جهانی بر نفت و تجارت بزرگ نیست بلکه واقعا مسئله به سیاست و حقوق بشر مربوط است، ادامه دهید. ساده‌لوحان این را همچنان باور خواهند کرد. همانگونه که باور کردند که ایران و متحدان اصلی‌اش – روسیه و سوریه – خطری برای بشریت هستند. علیرغم این حقیقت که این دو کشور با ایران برای زدودن یک خطر واقعی برای بشریت – داعش- همکاری کردند.آیا تاکنون به این فکر کردید که چرا ایران همیشه مورد ملامت غرب است درحالی که موارد خیلی بزرگ‌تر از ایران وجود دارند؟ کشور‌های غربی نه تنها دیگر رژیم‌های یاغی را رها کرده‌اند بلکه در تخطی‌هایشان اغلب از آن‌ها حمایت کرده‌اند.
در این یادداشت آمده: به عنوان نمونه، امارات متحده عربی را در نظر بگیرید. کشوری که به استخدام شهروندان کشور‌های کمتر توسعه یافته، در قالب کارگران برده امروزی برای ساخت تفریحگاه‌های بزرگ برای اولیگارش‌های عرب در صحرا‌ها معروف است. رابرت دنیرو، شخصیت معروف هالیوود، روز یکشنبه برای سخنرانی در نشست جهانی دولت در امارات حضور داشت. او در آنجا از موضع ترامپ در قبال تغییرات آب‌وهوایی انتقاد کرد. من از گفتن یک چیز ناخوشایند به دنیرو متنفرم، اما دبی تا مدت‌ها قبل از انقلاب صنعتی دچار گرما و شن بود.
دنیرو در عربستان هم از دولت ترامپ انتقاد کرد و گفت: ما مایل نیستیم که بگوییم در یک کشور مرتجع هستیم. پس اجازه دهید که بگوییم ما از یک نمونه دیوانگی موقت رنج می‌بریم.
ظاهرا این بازیگر از این حقیقت غافل بود که او این کلمات را در کشوری بیان کرده که زنان برای ازدواج نیازمند اجازه از یک «قَیّم مذکر» هستند. این درحالی است که حماسه قانون حجاب در ایران، تقریبا به شکل هفتگی در رسانه‌های غرب پوشش داده می‌شود.
استاندارد دوگانه در قبال ایران در مقابل سایر ملت‌های خاورمیانه که نسبت به منافع غربی انعطاف‌پذیرتر هستند، خیره‌کننده است.
ایران تنها به این دلیل «تهدید» حساب می‌شود که از به حراج گذاشتن منافع ملی‌اش به آن کسانی که تا درب آن می‌آیند و خواهان این حراج هستند، خودداری می‌کند. به عبارت دیگر، ایران همان نوع رویکرد محافظتی را دارد که بسیاری از آمریکایی‌ها می‌خواهند دولت‌شان هم آن را داشته باشد.
مارسدن نوشت: تصور کنید که همه چیز برعکس می‌شد و رهبران ایران صرفا به این خاطر که از شیوه حکمرانی داخلی آمریکا خوششان نمی‌آید، ائتلافی را برای حمله به آمریکا از طریق تحریم و اتهام آن به تهدید جهانی بودن، رهبری کنند. شما هم به عنوان یک آمریکایی از آن‌ها خشمگین خواهید شد. مگر نه؟ خوب. فهمیدن اینکه چرا ایرانیان برای دهه‌ها آمریکا را سرزنش می‌کنند، آسان است.
اگر سن شما کمتر از ۵۰ سال است، شما برای کل زندگی‌تان با پیام‌های ضدایرانی بمباران شده‌اید: ایران چگونه از تروریسم حمایت می‌کند. ایران چگونه یک تهدید هسته‌ای است. چگونه ایران یک هژمون منطقه‌ای است. وقوع همه این‌ها محتمل است. مگر اینکه جسارت کنید و به ورای پیام‌رسانی یک طرفه بروید و دیدگاه طرف دیگر را هم جویا شوید.
آری، طرف دیگر هم وجود دارد. مقامات ایران که با آن‌ها در خلال سال‌ها صحبت کرده‌ام، دقیقا به اندازه مقامات آمریکایی درباره مداخله در امور داخلی‌شان و تهدید امنیت ملی‌شان دارای پارانویا هستند. با این تفاوت که ایرانیان می‌توانند به کودتای سیا در ۲۸ مرداد به عنوان برهان مداخله غربی اشاره کنند. همانگونه که یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید، صرف اینکه شما دارای پارانویا هستید به این معنی نیست که شما دشمنانی ندارید.
مارسدن در پایان پیشنهاد کرد: پس بیایید هنگامی که بحث ایران مطرح می‌شود، یاوه‌گویی را کنار بگذاریم. ایران هم مانند بسیاری کشور‌های دیگر است. «نالیدن برای کسب پیروزی» استراتژی بازندگان است.
