اعتبار میرزاخانی به دانشمندی اوست
رئیس فرهنگستان علوم گفت: خانم میرزاخانی برای جهان علم کار می‌کرد و برای آمریکا کار نمی‌کرد، چرا که دانشمند در هر کجا باشد برای جهان علم کار می‌کند و این اعتبار برای دانشمندی اوست نه اینکه چون در آمریکا درگذشته اعتبار پیدا کرده است.
به گزارش فارس، مراسم بزرگداشت مریم میرزاخانی عصر روز گذشته (چهارشنبه 27 تیر 96) در فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران برگزار شد.
رضا داوری اردکانی رئیس فرهنگستان علوم در ابتدا اظهار داشت: خانم میرزاخانی دانشمند بزرگی در رشته ریاضی بود و بزرگترین جایزه ریاضی را نصیب خود کرده بود. همچنین ایشان استاد دانشگاه استنفورد و بانویی بااخلاق، فاضل و نجیب بود.
وی گفت: وقتی ملت ایران خبر مرگ خانم میرزاخانی را شنید همگی در ماتم فرو رفتیم گویی ایشان مایه افتخار ما بودند البته همین‌طور هم است؛ علم و عالم هر کجا باشند همه حق دارند که به آنها افتخار کنند و باید افسوس خورد که خانم میرزاخانی زود دار فانی را وداع گفت و هنوز می‌توانست کارهای بزرگ علمی انجام دهد.
رئیس فرهنگستان علوم عنوان کرد: البته از نوجوانی و جوانی خانم میرزاخانی پیدا بود که دانشمند بزرگی خواهد شد. همانطور که می‌دانید 15-16 سال بیشتر نداشت که مدال طلای المپیاد را گرفت در حالی که از سایر شرکت‌کنندگان در المپیاد کم‌سن‌تر بود. خداوند رحمتش کند. خداوند رحمتش می‌کند چرا که خداوند خوبی‌ها را بهتر از ما می‌بیند و می‌شنود.
داوری اردکانی با بیان اینکه ما نمی‌خواهیم کشورمان خرج تحصیل دانشمند بدهد و دانشمندان ما از این کشور مهاجرت کنند و بروند، چرا نباید دانشمندان ما در کشورمان باشند، تصریح کرد: همه جا دانشمند را یکسان پرورش نمی‌دهند یعنی محیط‌های علمی خاصی است که دانشمند در آن پرورش بهتری پیدا می‌کند و طبیعتاً خانم میرزاخانی هم آنجا را انتخاب کرده بود و فکر می‌کرد آنجا بهتر می‌تواند از کار علمی‌اش بهره‌برداری کند.
وی ادامه داد: خانم میرزاخانی برای جهان علم کار می‌کرد و برای آمریکا کار نمی‌کرد چرا که دانشمند در هر کجا باشد برای جهان علم کار می‌کند و شاید به همین دلیل خانم میرزاخانی به آمریکا رفت و از این نظر قابل ملامت نیست؛ اهل هیچ کشوری نمی‌خواهد که هموطنانش به خرج آن کشور درس بخواند و در خارج آن کشور زندگی کند.
رئیس فرهنگستان علوم خاطرنشان کرد: به هر حال پرورش علمی گاهی اقتضا می‌کند اشخاص در فضای تازه‌ای باشند و خانم میرزاخانی هم رفت در دانشگاه هاروارد درس خواند و از اساتید آنجا استفاده کرد البته می‌توانست به کشورش بازگردد و در اینجا استاد دانشگاه صنعتی شریف یا استاد دانشگاه تهران شود.
داوری اردکانی گفت: بنده تردید دارم که اگر خانم میرزاخانی اینجا مانده بود و تا سن 40 سالگی در کشورش می‌ماند این مقامی که اکنون مشاهده می‌کنید که بعد از مرگ این اعتبار را کسب کرده، می‌داشت، این اعتبار برای دانشمندی اوست نه اینکه چون در آمریکا درگذشته اعتبار پیدا کرده است.
