اختراع غضروف مصنوعی هوشمند برای درمان هدفمند بیماری آرتروز

بازتاب– تصور کنید ماده‌ای نرم و انعطاف‌پذیر، دقیقاً مانند غضروف طبیعی بدن شما، در مفصلتان کار گذاشته شود. این ماده نه تنها مانند یک بالشتک از مفصل شما محافظت می‌کند، بلکه یک داروخانه شخصی کوچک است که دقیقاً می‌داند چه زمانی باید دارو آزاد کند! این ایدهٔ علمی-تخیلی، امروز به لطف پژوهشگران دانشگاه کمبریج به واقعیت نزدیک شده است.

غضروفی که درد را «حس» می‌کند و به آن «پاسخ» می‌دهد

پژوهشگران موفق به توسعهٔ یک مادهٔ ژل‌مانند و هوشمند شده‌اند که می‌تواند تغییرات شیمیایی بسیار کوچک و ظریف در بدن را تشخیص دهد. کاربرد اصلی و هیجان‌انگیز این ماده در درمان بیماری آرتروز(التهاب مفاصل) است.

وقتی بیماری آرتروز عود می‌کند و مفصل دچار التهاب و درد می‌شود، محیط اطراف آن ناحیه به طور موقت کمی اسیدی‌تر می‌شود. این ژل هوشمند به این تغییر اسیدیته حساس است. به محض اینکه حس کند التهاب شروع شده، ساختارش تغییر می‌کند، نرم‌تر می‌شود و داروی ضدالتهاب ذخیره‌شده در درون خود را دقیقاً در همان نقطهٔ ملتهب آزاد می‌کند.

مزیت بزرگ: درمان دقیق و بدون عوارض

این قابلیت هدفمند بودن، یک پیشرفت بزرگ محسوب می‌شود:

• کاهش عوارض جانبی: در درمان‌های رایج مانند قرص‌ها یا آمپول‌ها، دارو در تمام بدن پخش می‌شود و ممکن است عوارضی برای معده، کبد یا دیگر اعضا داشته باشد. اما این غضروف مصنوعی دارو را فقط در خود مفصل مشکل‌دار رها می‌کند.

• مدیریت خودکار بیماری: این سیستم به طور خودکار و بر اساس نیاز بدن عمل می‌کند. دیگر نیازی به مصرف منظم دارو با برنامهٔ زمانی ثابت نیست. ماده هوشمند فقط در هنگام بروز التهاب فعال می‌شود.

• اثربخشی فوری: دارو مستقیماً به منبع درد و التهاب می‌رسد، بنابراین تأثیر آن بسیار قوی‌تر و سریع‌تر خواهد بود.

 آرتروز؛ یک مشکل جهانی پرهزینه

 آرتروز تنها یک درد ساده نیست؛ یک بیماری گسترده و پرهزینه است:

• در بریتانیا بیش از ۱۰ میلیون نفر به آن مبتلا هستند و سالانه حدود ۱۰.۲ میلیارد پوند برای سیستم درمانی این کشور هزینه دارد.

• در سراسر جهان، این بیماری زندگی بیش از ۶۰۰ میلیون نفر را تحت تأثیر قرار داده است.
  این اختراع نویدبخش یک راه‌حل بلندمدت و مؤثر برای بهبود کیفیت زندگی این افراد است.

کاربردهای آینده: فراتر از آرتروز

اگرچه این تحقیق در حال حاضر بر روی آرتروز متمرکز است، اما دانشمندان می‌گویند این فناوری پتانسیل زیادی برای درمان بیماری‌های دیگر دارد. با تغییر و تنظیم حساسیت شیمیایی این ماده، می‌توان آن را برای پاسخ به نشانه‌های شیمیایی مختلف در بدن برنامه‌ریزی کرد. برای مثال، در آینده شاید بتوان از آن برای رهایش هدفمند داروهای ضد سرطان در بافت‌های سرطانی استفاده کرد.

مراحل بعدی و آیندهٔ پژوهش

این فناوری هنوز در مرحله آزمایشگاهی است و برای استفاده در بیماران، باید مراحل طولانی و دقیق آزمایش‌های بالینی را با موفقیت پشت سر بگذارد تا از ایمنی و اثربخشی آن در بدن انسان اطمینان حاصل شود. اما پایه‌های این ایده به قدری محکم و نویدبخش است که می‌تواند مسیر جدیدی در دنیای پزشکی و درمان‌های هوشمند بگشاید.

به زبانی ساده، ما در آستانهٔ عصر جدیدی هستیم که در آن مواد مصنوعی نه تنها جایگزین بافت‌های آسیب‌دیده می‌شوند، بلکه به عنوان سیستم‌های هوشمند تشخیص و درمان در داخل بدن ما عمل خواهند کرد.

منبع scitechdaily