افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ با فشار شغلی
تحقیقی که به صورت آنلاین در مجله پزشکی شغلی و محیطی منتشر شده است، نشان می‌دهد که خواسته‌ها و رویارویی‌های عاطفی ذاتی در نقش‌های در تماس با افراد، شامل تعامل مستقیم رو در رو یا صوتی با افراد خارجی، با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط هستند.
یافته‌ها نشان می‌دهد که به نظر می‌رسد حمایت اجتماعی ناکافی از سوی مدیران و همکاران در محل کار، شدت این ارتباطات را افزایش می‌دهد.
اما محققان توضیح می‌دهند که تأثیر بالقوه نقش‌های در تماس با افراد، که شامل تعامل با بیماران، مشتریان، ارباب رجوع، مسافران و دانش‌آموزان می‌شود، بر این خطر مشخص نیست.
برای بررسی بیشتر این موضوع، آنها اطلاعاتی را از گروه مشارکت در بازار کار، بیماری و کار سوئد (SWIP) استخراج کردند که شامل حدود ۵.۴ میلیون فرد ۱۶ تا ۶۵ ساله ثبت‌شده در سوئد در سال ۲۰۰۵ است.
آنها مطالعه خود را به افراد ۳۰ تا ۶۰ ساله با اطلاعات شغلی که در سال ۲۰۰۵ داشتند و هیچ سابقه‌ای از هیچ نوع دیابت تشخیص داده شده یا تجویز داروهای ضد دیابت در سال ۲۰۰۵ یا قبل از آن نداشتند، محدود کردند. در مجموع، حدود ۳ میلیون نفر در این مطالعه گنجانده شدند.
آنها ۳ بعد از نقش‌های تماس با افراد – تماس عمومی با افراد، نیازهای عاطفی در نتیجه برخورد با افراد دارای مشکلات جدی سلامتی یا سایر مشکلات، و رویارویی – و میزان حمایت اجتماعی در محل کار را با استفاده از ماتریس‌های مواجهه شغلی، بر اساس نظرسنجی‌های محیط کار سوئد (۱۹۹۷-۲۰۱۳) ارزیابی کردند.
برای بُعد تماس عمومی با مردم، محققان نسبت پاسخ‌دهندگان به نظرسنجی که «تقریباً ¾ اوقات» یا «تقریباً تمام اوقات» پاسخ می‌دادند را محاسبه کردند. برای خواسته‌ها و رویارویی‌های عاطفی، نسبت پاسخ‌دهندگان به «چند روز در هفته» یا «هر روز» را محاسبه کردند.
آنها ۲۰ نقش شغلی را در بخش‌هایی با بالاترین سطح مواجهه با هر یک از ۳ بُعد در نظر گرفتند. این موارد شامل مراقبت‌های بهداشتی، آموزش، صنایع خدماتی، مهمان‌نوازی، مددکاری اجتماعی، حقوق، امنیت و حمل و نقل است.
بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۲۰، ۲۱۶۶۴۰ نفر (۶۰٪ مرد) به دیابت نوع ۲ مبتلا شدند. آنها تمایل داشتند مسن‌تر باشند، احتمال بیشتری داشت که در خارج از سوئد متولد شده باشند و سطح تحصیلات پایین‌تری داشته باشند و کنترل شغلی کمتری نسبت به کسانی که به این بیماری مبتلا نشده بودند، داشته باشند.
هم در زنان و هم در مردان، سطوح بالای مواجهه با هر ۳ بُعد با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط بود. اما در زنان، افزایش خطر مرتبط با تماس عمومی با مردم پس از در نظر گرفتن سطح کنترل شغلی از بین رفت.
سطوح بالای مواجهه با خواسته‌های عاطفی و مواجهه با مشکلات، به ترتیب با افزایش ۲۰٪ و ۱۵٪ خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ در مردان و افزایش ۲۴٪ و ۲۰٪ خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ در زنان مرتبط بود.
ارتباط بین این دو بُعد و دیابت نوع ۲ در بین افرادی که سطح حمایت اجتماعی در محل کار پایینی داشتند، قوی‌تر از افرادی بود که سطح بالایی از حمایت اجتماعی داشتند، و بیشترین خطر (۴۷٪ بیشتر) در زنانی بود که نقش‌هایشان مستلزم خواسته‌های عاطفی بالا بود، اما حمایت اجتماعی کمی در محل کار داشتند.
محققان می‌گویند این یافته‌ها از این مفهوم پشتیبانی می‌کنند که کار در نقش‌های مرتبط با افراد استرس‌زا است و این در نهایت می‌تواند بر سلامت متابولیک کارگران تأثیر بگذارد.
آنها محدودیت‌های مختلفی را در یافته‌های خود اذعان می‌کنند. به عنوان مثال، آنها از ماتریس‌های مواجهه شغلی استفاده کردند که نمی‌توانند تغییرات در تجربیات یا احساسات فردی یا محیط کار را در یک شغل خاص ثبت کنند. و اطلاعات مربوط به کل سابقه شغلی افراد و رفتارهای سبک زندگی بالقوه تأثیرگذار نیز در دسترس نبود.
با این وجود، آنها توضیح می‌دهند: «در رابطه با ارتباط با افراد در محل کار، انتظاراتی برای مدیریت عاطفی وجود دارد که در آن از کارگران خواسته می‌شود احساسات خود را مطابق با هنجارهای اجتماعی، شغلی و سازمانی ابراز یا پنهان کنند. این امر به ویژه زمانی استرس‌زا است که احساسات ابراز شده و احساسات واقعی احساس شده با هم همسو نباشند.»
آنها ادامه می‌دهند: «کارگران در مشاغل خدمات انسانی، مانند متخصصان مراقبت‌های بهداشتی و مددکاران اجتماعی، مسئولیت نیازهای اساسی انسانی مراجعین را بر عهده می‌گیرند و شاهد رنج انسان‌ها هستند و در بیشتر موارد، هیچ گونه عمل متقابلی در روابط با مراجعین و بیماران وجود ندارد. اینها عوامل استرس‌زای بالقوه‌ای هستند که می‌توانند منجر به خستگی ناشی از دلسوزی، فرسودگی شغلی و مشکلات سلامت روان در بین کارگران در چنین مشاغلی شوند.»
آنها پیشنهاد می‌کنند که مکانیسم‌های بیولوژیکی زیربنایی ارتباطات یافت شده ممکن است شامل استرس مزمن باشد که بر سیستم عصبی-غددی تأثیر می‌گذارد و منجر به تولید بیش از حد کورتیزول، افزایش مقاومت به انسولین و کاهش ترشح و حساسیت به انسولین می‌شود.
به گزارش شفقنا، آنها می‌افزایند که این واکنش‌های بیوشیمیایی ممکن است با کمبود حمایت اجتماعی در محل کار بدتر شوند.
