پایان کنفرانس اقلیمی بن در پیچ و خم تامین هزینه‌های مالی
“کشورهای صنعتی به عنوان عاملان اصلی ناهنجاری‌های اقلیمی می‌توانند و باید هزینه‌های بهبود محیط زیست را قبول کنند. آنها وظیفه دارند زیان‌های کشورهای درحال توسعه را نیز جبران کنند.”
،به گزارش ایسنا دویچه‌وله در گزارشی از پایان کنفرانس بین‌المللی تغییرات اقلیمی ضمن تاکید بر مطلب فوق اعلام کرد: طبق قطعنامه کنفرانس کیوتو از ۱۰ سال پیش بودجه اقدامات اصلاحی کشورهای کم‌درآمد در برابر تغییرات اقلیمی از سوی کشورهای بزرگ صنعتی تأمین شده است. اما در شرایط جدید مخارج ضروری از کجا باید تأمین شود؟ آخرین مرحله کنفرانس اقلیمی بن به این موضوع اختصاص داشت.
در بحث و جدل داغی که پشت درهای بسته تا بامداد شنبه (۱۸ نوامبر) در شهر بن آلمان ادامه پیدا کرد، نمایندگان محیط زیست ۱۹۵ کشور شرکت‌کننده توافق کردند که بودجه از همان منابعی که توافق‌نامه پاریس در نظر گرفته بود، تأمین شود، اما درباره جزئیات آن و شیوه تقسیم بودجه در کنفرانس آینده که در لهستان برگزار می‌شود، تصمیم‌گیری خواهد شد.
یان کوالزیگ، از سوی سازمان آکسفام، گفت: ما از حصول این توافق خوشحال هستیم. کشورهای فقیر برای مبارزه با خشکسالی و قحطی و مقابله با فاجعه‌های طبیعی واقعا به این بودجه نیازمند هستند.
نمایندگان ۱۹۵ کشور شرکت‌کننده در کنفرانس اقلیمی بن در طول دو هفته کار و گفت‌وگوی فشرده، ده‌ها سند تدوین کردند که باید کارپایه‌ای برای کنفرانس محیط زیست سال آینده در پاریس باشد.
توافق اصلی که حاصل شد این است که کاهش میزان دی‌اکسید کربن در تمام کشورها به شکلی یکسان قابل محاسبه باشد و میزان آن در کنفرانس بین‌المللی آینده که در پایان ۲۰۱۸ در لهستان انجام می‌گیرد، تعیین خواهد شد.
به طور کلی بیشتر شرکت‌کنندگان از سیر کنفرانس بن و دستاوردهای آن راضی به نظر می‌رسند. فعالان محیط زیست توافق دارند که کنفرانس بن توافق پاریس را گامی به پیش بُرد و آن را با شرایط موجود هماهنگ کرد.
“همکاری کوچک و بزرگ”
یکی از دستاوردهای مهم کنفرانس بن جلب همکاری همه کشورها و افزایش نقش کشورهای در حال توسعه بود. در این راستا شعار “تالانوا” بر سر زبان‌ها بود که در کشور فیجی به معنای تجمعی است که همگان نظرات خود را مطرح می‌کنند و دانسته‌های خود را با دیگران در میان می‌گذارند تا با تکیه بر هوش و خرد همگانی تصمیمی برای جمع گرفته شود.
دستاورد بزرگ دیگر کنفرانس بن این بود که برای نخستین بار کارپایه‌ای در خصوص کشاورزی و تغییرات اقلیمی در برنامه سیاسی گنجانده شد. در این کارپایه تأکید می‌شود که کشاورزی به شدت به تغییرات اقلیمی وابسته است و باید با میزان گرمایش زمین هماهنگ شود. از سوی دیگر کشاورزی با افزایش گازهای گلخانه‌ای بی‌ارتباط نیست.
اما در مقابل، در شیوه رویارویی با آسیب‌های تغییرات اقلیمی اختلاف نظر زیادی میان کشورهای پیشرفته با کشورهای درحال توسعه وجود داشت. برای نمونه کشورهای فقیر که از بالا آمدن سطح آب دریا در خطر هستند، یاری مالی بیشتری انتظار داشتند، درحالیکه کشورهای صنعتی از ارائه دانش و فن‌آوری فراتر نرفتند.
به گفته کارشناسان محیط زیست، کنفرانس اقلیمی بن با دستاوردهای مهمی به پایان رسید، اما نشان داد که تا رسیدن به هدف هنوز راه درازی در پیش است.
