سیاستمداران آدمکش
جفری دی. ساکس در پراجکت سیندیکیت نوشت: چنانکه دو جامعه شناس بزرگ دانشگاه هاروارد، پیتیرم سوروکین و والتر لاندن با جزییات آماری در شاهکار خود با عنوان ”قدرت و اخلاق” ذکر کرده اند، در طول تاریخ شاهزاده ها و روسای جمهور زیادی مرتکب جنایت یا شراکت در آن شده اند. یکی از یافته های آنها این بود که رفتار طبقه حاکم، غیراخلاقی تر و مجرمانه تر از طبقه تحت حاکمیت بوده است.
به گزارش انتخاب؛ در ادامه این مطلب آمده است: واکنش حکومت ها اغلب تکذیب بوده است اما با قتل فجیع خاشقجی توسط حکومت سعودی در کنسولگری، ترور جاسوسان پیشین روسی در انگلستان و شایعات درباره اعدام رییس چینی اینترپل در این کشور، نسبت به گذشته پرده ها بیشتر کنار می روند و واقعیت را نشان می دهند. در ریاض، مسکو و پکن طبقه حاکم در تلاش است رد پای خود در این جنایت ها را پاک کند.
اما در مورد این موضوع هیچ کس نباید قیافه حق بجانب به خود بگیرد. روسای جمهور آمریکا نیز ید طولایی در این گونه جنایات دارند. اندرو جکسون رییس جمهور محبوب دونالد ترامپ را همه قاتلی خونسرد، برده دار و عامل تصفیه نژادی علیه بومیان سرخپوست می شناسند. برای ترومن رییس جمهور آمریکا بمباران اتمی هیروشیما راهکار پایان کم هزینه جنگ بود اما بمباران دوم ناکازاکی فقط سازوکاری بروکراتیک تلقی می شد.
از سال ۱۹۴۷ با تاسیس سیا به عنوان سازمانی مخفی، انکار جنایات ریاست جمهوری در آمریکا آسان تر شد. سازمان سیا بدون پذیرش مسئولیت در جنایات زیادی در اغلب نقاط جهان دخیل بوده است. حتی گفته می شود سیا در ترور یکی از دبیرکل های سازمان ملل نیز مشارکت داشته است. از زمان تاسیس تاکنون تنها یک بار در سال ۱۹۷۵ سیا برای پاسخگویی به جنایاتش به سنا احضار شد و از آن به بعد سیا بدون پذیرش مسئولیت خود یا روسای جمهور فرمان دهنده، به روش های جنایتکارانه ادامه داده است.
بسیاری از جنایات جمعی روسای جمهور با عاملیت ارتش ارتکاب یافته است. لیندون جانسون با بهانه واهی حمله ای از جانب ارتش ویتنام شمالی کع هرگز رخ نداده بود، جنگ ویتنام را به راه انداخت. ریچارد نیکسون پس از بمباران های کور ویتنام، لائوس و کامبوج در شوروی وحشت از رییس جمهوری را به وجود آورد که دست به هر جنایتی می زند. در پایان نبرد جانسون و نیکسون در هندوچین بود که جان میلیون ها انسان بی گناه را گرفت.
کشتار جمعی در جنگ عراق که جرج دبلیو بوش به راه انداخت، بهتر در یادها مانده است چرا که جنگی صرفا تلویزیونی تلقی می شود. یک کشور به اصطلاح متمدن با بهانه هایی کاملا دروغ به کشچری دیگر هجوم برد. نتیجه آن مرگ صدها هزار عراقی بیگناه بود. اغلب باراک اوباما را به خاطر رویکرد ملایمش ملامت می کنند اما او نیز مسئولیت کشتار دیگری را بر عهده دارد. حملات پهپادهای آمریکایی در زمان او موجب کشته شدن هزاران غیرنظامی در کشورهای مسلمان شد. او مجوز مشارکت سیا با عربستان سعودی برای سرنگونی دولت سوریه را امضا کرد. عملیات “کوورت” او که کمتر در نیویورک تایمز چیزی از آن می نوبسند، موجب بی خانمانی میلیون ها نفر در سوریه شد. او از هواپیماهای ناتو برای سرنگونی حکومت قذافی استفاده کرد که نتیجه اش بحران فعلی در لیبی است.
در دوره ترامپ نیز دولت آمریکا با فروش سلاح و مشاوره نظامی به سعودی ها تحت نظارت کنگره، زمینه ساز قتل عام کودکان یمنی شده است. البته جنایتی که دور از چشم رسانه ها رخ دهد، هرگز جنایت قلمداد نمی شود. در مواقعی مانند قتل خاشقجی که پرده ها کنار می روند، ما دنیا را آن گونه که هست می بینیم. یک روزنامه نگار در واشنگتن پست در کنسولگری نزدیکترین متحد آمریکا به قتل رسیده و جنازه اش مثله می شود. دروغ بزرگ آمریکایی-سعودی-اسراییلی که ایران محور تروریسم جهانی است، و آمار عکس آن را ثابت می کند، اکنون با قتل خاشقجی برای همگان عیان شده است. ولیعهد بن سلمان که دستور این جنایت را صادر کرده به عنوان مسئول پیگیری پرونده شده است.
تعداد کمی از رهبران سیاسی و اقتصادی حضور در عربستان را به تعویق انداخته اند. لیست اسامی کسانی که حضور در کنفرانس سرمایه گذاری عربستان را لغو کردند شامل مدیران صنایع نظامی و تجاری آمریکا، بانکداران بزرگ وال استریت، مدیران رسانه های عمومی بزرگ و مدیرتن پیمانکاران نظامی مانند مدیو امور نظامی ایرباس می شود. آمریکا با افتخار خود را یک دموکراسی قانونی می داند اما وقتی پای روابط خارجی در میان باشد، رییس جمهور تفاوت کمی با یک حاکم مستبد دارد. به تازگی ترامپ خروج آمریکا از توافق کنترل سلاح های هسته ای میان برد را بدون اشاره به خواست کنگره اعلام کرد.
دانشمتدان علوم سیاسی باید این فرضیه را نیز مورد توجه قرار دهند: کشورهای دارای رییس جمهور (مانند آمریکا) و خاندان پادشاهی (مانند عربستان) که فاقد پارلمان یا نخست وزیر دخیل در حکومتداری هستند، بخصوص در قبال سیاست های جنایتکارانه آسیب پذیرند. وجود پارلمان تضمینی برای عدم آن نیست اما تصمیم گیری در روابط خارجی مانند آمریکا و عربستان سعودی بی تردید منجر به کشتارهای بی رحمانه می شود. آمریکایی حق دارند از قتل خاشقجی وحشت زده شوند اما شیوه های جنایتکارانه حکومت خودشان نیز تفاوت چندانی ندارد.
