تاکید رئیس انجمن مددکاری اجتماعی بر توجه به مقوله “امید اجتماعی”
رئیس انجمن مددکاری اجتماعی با تاکید بر مقوله امید اجتماعی گفت: دولت و ملت در تعامل با همدیگر باید بستری را فراهم کنند که امید به آینده و تحقق اهداف و آرزوها بیش از پیش در جامعه ساری و جاری شود.
سید حسن موسوی چلک در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اینکه ناآرامی‌های اجتماعی موجب تهدید امنیت ملی هستنند، افزود: در شرایطی که فردی احساس ناامیدی می‌کند، احساس تعلق خاطر بالایی نیز ندارد. اعضای یک جامعه زمانی که اعتماد اجتماعی بالایی داشته باشند، احساس تعلق خاطرشان نسبت به جامعه‌ای که در آن هستند، افزایش می‌یابد.
وی در ادامه اظهار کرد: زمانی که اعضای یک جامعه نسبت به ارزش ها و هنجارها بی‌توجه می‌شوند، در لاک خودشان فرو می‌روند و قانون گریزی می‌کنند. هرکدام از این اتفاقات به تنهایی برای کاهش ضریب امنیت اجتماعی کافی است. در اتفاقات اخیر نیز نارضایتی اجتماعی یکی از مهمترین عوامل ناآرامی‌ها بود.
رئیس انجمن مددکاری اجتماعی با تاکید بر اینکه هر زمانیکه امید اجتماعی از دست برود فعالیت، پویایی و تحرک جامعه نیز کمتر می شود اظهار کرد: برای جامعه‌ای که بخواهد امنیت داشته باشد دو مولفه همبستگی و احساس تعلق مهم هستند. تاکنون در مورد مقوله امید اجتماعی کار چندانی نشده و مطرح شدن این مساله به جای آنکه مردم نشانه‌های آن را ببینند، بیشتر در کلام بوده است. هر چه مردم امیدوار تر باشند هم از زندگی فردی لذت بیشتری می برند هم از زندگی اجتماعیشان. یعنی دولت و ملت در تعامل با همدیگر می توانند بستری را فراهم کنند که امید به آینده و تحقق اهداف و آرزوها بیش از پیش در جامعه ساری و جاری شود.
موسوی چلک با اشاره به اینکه مفهوم امید اجتماعی در بستر فرهنگ ایرانیان نیز دیده می شود، ادامه داد: در فرهنگمان نیز این ضرب المثل وجود دارد که «در ناامیدی بسی امید است». اگر نقاط ضعف را هم می‌بینیم باید برای حل آن مشکلات تلاش کنیم، و همین اقدامات امیدواری را افزایش می دهد. جایی که امید هست خلاقیت و نوآوری افزایش می یابد. اگر شما در یک اداره کار کنید چه زمانی ایده جدیدی ارائه می دهید؟ زمانی خلاقانه عمل می‌کنید که امید داشته باشید.
وی در عین حال خاطرنشان کرد که شایسته سالاری، برخورد درست با فساد و رشوه و رعایت حقوق شهروندی به امنیت اجتماعی کمک می‌کند و در مقابل کاهش امید اجتماعی می‌تواند عوارضی از قبیل افزایش سرخوردگی، بی‌تفاوتی، خشونت های فردی و اجتماعی، ناسازگاری، فساد و بی تفاوتی را به دنبال داشته باشد.
