بازی جدید آمریکا علیه ایران در اوج مذاکرات وین

در حالی که طی هفته گذشته همه طرف‌های حاضر در مذاکرات وین از پیشرفت نسبی مذاکرات خبر داده اند بازی جدید آمریکا برای امتیازگیری با استفاده از فشارهای سیاسی و رسانه ای با درخواست ۱۱۰ نماینده مجلس این کشور از بایدن برای خروج از مذاکرات آغاز شد.

۱۱۰ نماینده مجلس ایالات متحده امریکا با امضاء نامه ای از جو بایدن رییس جمهور این کشور خواسته اند که به دلیل آنچه آنان بی نتیجه بودن گفتگوها در وین خوانده اند، میز مذاکرات را ترک کند.

این نامه از سوی مایکل مک کال عضو ارشد امور خارجی مجلس نمایندگان آمریکا تهیه و به امضاء ۱۰۹ نماینده دیگر رسیده است.

تهیه و انتشار این نامه در شرایطی که طی هفته گذشته همه طرفهای حاضر در مذاکرات وین از پیشرفت نسبی مذاکرات خبر داده‌اند از بازی جدید آمریکا برای امتیازگیری با استفاده از فشارهای سیاسی و رسانه ای خبر می دهد.

دولتهای غربی بویژه آمریکا از ابتدای آغاز دور جدید مذاکرات با تاکید بر کلید واژه “محدودیت زمان” تلاش کرده اند تا با وارد کردن فشار روانی به تیم مذاکره کننده ایران ضمن فرار از پذیرش مسئولیت‌ها و تعهداتشان، اراده سیاسی خود را به ایران تحمیل کنند.

این روش نخ نما در ایام مذاکرات منتهی به امضاء موافقتنامه برجام نیز از سوی آمریکا مورد استفاده قرار گرفت.

متاسفانه بسیاری از نقاط ضعف برجام که مشکلات عدیده ای را برای کشورمان بوجود آورده ناشی از تاثیرپذیری مذاکره کنندگان از فشارهای روانی آمریکا و عجله در امضاء موافقتنامه برجام بوده است.

اگرچه ضلع غربی میز مذاکرات در وین به رهبری آمریکا تلاش می کند که با عبور از ابتکارات ارائه شده از سوی ایران برای ارائه تضامین و ایجاد سازوکارهای قابل اجرا برای راستی آزمایی لغو تحریم ها از زیر بار پذیرش تعهدات حداقلی نیز شانه خالی کند لیکن بطور قطع جمهوری اسلامی ایران تحت هیچ شرایطی از مواضع قانونی و منطقی خود عدول نخواهد کرد.

نکته آنکه با فرض پذیرش واقعی بودن فشار مجلس نمایندگان آمریکا به رییس جمهور این کشور، مواردی از این دست هیچگونه ارتباطی به سایر طرفهای مذاکرات نداشته و مشکل داخلی آمریکا محسوب می شود.

به گزارش همشهری آنلاین، در صورتی که رییس جمهور آمریکا قدرت و اختیار کافی برای مدیریت ارکان سیاسی این کشور برای دستیابی به توافق را ندارد، اساسا نباید به این فرایند ورود می کرد. ضمن آن که چنین شرایطی بیانگر این واقعیت است که در فرض دستیابی طرفین به توافق، دولت این کشور اختیار و توانائی لازم برای عمل به تعهداتش را ندارد و این موضوع اصل مذاکره برای رسیدن به توافق را زیر سوال می برد.