آمار تکان‌دهنده از قتل زنان ایرانی بر اثر خشونت خانگی
براساس آمارهای رسمی و غیررسمی، در ایران هر چهار روز یک زن به دست همسر یا یکی از اعضای نزدیک خانواده خود به قتل می‌رسد.
در سطح جهانی نیز هر ساعت پنج زن یا دختر به‌دست مردان نزدیک خانواده‌اش جان خود را از دست می‌دهند.
در نشست اخیر درباره لایحه «پیشگیری از آسیب‌دیدگی زنان»، اعظم قدیری، خواهر منصوره قدیری، خبرنگار ایرنا که به دست همسرش به قتل رسید، از سکوت جامعه و بی‌تفاوتی همسایگان نسبت به خشونت‌های خانگی انتقاد کرد. وی در این نشست اظهار داشت که خشونت علیه زنان در ایران به موضوعی عادی و کم‌اهمیت تبدیل شده و تا زمانی که فردی جان خود را از دست ندهد، هیچ‌کس واکنشی نشان نمی‌دهد. وی با اشاره به تجربه شخصی‌اش افزود که یکی از شکایات او از همسایه روبه‌روی خواهرش این بود که چرا وقتی آن‌ها صدای کتک‌زدن و فریادهای منصوره را می‌شنیدند، به پلیس اطلاع نداده یا وارد خانه نشده‌اند تا شاید جلوی خشونت‌ها گرفته شود.
قدیری ادامه داد: «در جامعه‌ای که همبستگی اجتماعی ضعیف است، نمی‌توان انتظار داشت تا زمانی که یک زن کشته نشده باشد، کسی برای کمک اقدام کند. متاسفانه در این شرایط، تنها زمانی که زنی کشته می‌شود، به خود می‌آییم.»
لایحه امنیت زنان که ۱۳ سال در حال بررسی است و هنوز به تصویب نهایی نرسیده، یکی از موضوعات بحث‌برانگیز در این نشست بود. فعالان حقوق زنان خواستار تصویب فوری این لایحه با حفظ اصول اولیه آن هستند تا به‌ویژه در زمینه خشونت‌های خانگی، زنان بتوانند حمایت قانونی لازم را دریافت کنند.
طیبه سیاوشی، نماینده پیشین مجلس، نیز در این نشست به مشکلات خشونت علیه زنان اشاره کرد و گفت: «زنان در کشورهای مختلف، از جمله در خاورمیانه و حتی در کشورهای پیشرفته، با خشونت‌های خانگی مواجه‌اند. ۲۵ نوامبر به‌عنوان روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، برای افزایش آگاهی عمومی در این زمینه در نظر گرفته شده است.» وی افزود که خشونت علیه زنان در ایران به‌ویژه از سوی همسران رخ می‌دهد و علت این خشونت‌ها، عواملی چون قدرت مردانه، وابستگی‌های اقتصادی زنان، حفظ آبرو و نبود قوانین حمایتی است.
براساس آمارها، علاوه بر قتل‌های خانگی، قتل‌های ناموسی نیز در ایران جزو مواردی است که زنان را تهدید می‌کند، اما متاسفانه این مشکل در کشور به‌طور جدی پیگیری نمی‌شود.
این آمار و سخنان، تصویری تلخ از وضعیت زنان در ایران و جهان را به نمایش می‌گذارد که نیاز به اقدام فوری و تصمیمات قانونی و اجتماعی برای جلوگیری از خشونت‌های خانگی و حمایت از حقوق زنان را دوچندان می‌کند.
