فیلم هایی که تماشای آنها به سیاستمداران توصیه شود

برخی فیلم‌ها می‌توانند به رهبران سیاسی چیزهایی بیاموزند و سطح آگاهی آن‌ها را بالا ببرند.

الیور استون در جدیدترین مستندش با ولادیمیر پوتین گفت‌وگو کرده است. این اولین باری نیست که این نویسنده و کارگردان اسکاری گفت‌وگویی رو در رو با یکی از رهبران بحث‌انگیز جهان انجام داده است.

او پیش از این به سراغ فیدل کاسترو و هوگو چاوز رفته بود. اما این پروژه جدید، یک ایده‌ سینمایی وسوسه‌انگیز دارد: استون و پوتین با هم به تماشای فیلم «دکتر استرنجلاو» (استنلی کوبریک، ۱۹۶۴) نشسته‌اند. از قرار معلوم، این رئیس‌جمهور روس هرگز هجویه‌ تیره‌ و تار کوبریک را تماشا نکرده بود و به همین خاطر استون آن را برایش به نمایش گذاشت. امیدواریم پوتین چیزی در خصوص خطر حمله‌های اتمی از این فیلم آموخته باشد! بد نیست در ادامه نگاهی به فیلم‌هایی داشته باشیم که می‌توانند به رهبران سیاسی چیزهایی بیاموزند و سطح آگاهی آن‌ها را بالا ببرند.

سیاستمدار: آنگلا مرکل/ Angela Merkel

فیلم: «بچه رزماری»/ Rosemary’s Baby

صدراعظم مرکل شاید خونسرد به نظر برسد اما حتی او هم باید کمی نگران شود؛ چرا که همتایان اروپایی آلمان به طرز خطرناکی در حال تغییر جهت به سوی جناح‌های راست هستند.

از این رو احتمالاً نمایش فیلم ترسناک روان‌شناختی رومن پولانسکی با عنوان «بچه‌ی رزماری» (۱۹۶۸) می‌تواند یک بار دیگر این باور مرکل را تصدیق کند که حفظ خونسردی در شرایطی که همه‌ اطرافیان در حال باختن خودشان به فرقه‌ای شیطانی هستند، مزایای فوق‌العاده‌ای در بر خواهد داشت.

سیاستمدار: نیکولا استورجن/ Nicola Sturgeon

فیلم: «آن‌ها زنده‌اند»/ They Live

نخست‌وزیر سابق اسکاتلند الکس سالمِند، یک بار با خوشحالی تماشاگران جشنواره‌ای را با نمایش غیرمنتظره‌ فیلم «ارواح مریخ» ساخته‌ جان کارپنتر در شرایط سختی گرفتار کرده بود. استورجن که جانشین سالمِند است، احتمالاً بیش‌تر از تماشای هجویه‌ پیشگویانه‌ سال ۱۹۸۸ کارپنتر با عنوان «آن‌ها زنده‌اند» بهره خواهد گرفت؛ فیلمی در باب مبارزه برای رسیدن به خودمختاری که ویژگی‌های متمایز و روحیه‌ جنگ‌جویی شخصیت اصلی نامتعارفش را به نمایش می‌گذارد.

سیاستمدار: دونالد ترامپ/ Donald Trump

فیلم: «ایدیاکرسی»/ Idiocracy

چهل‌وپنجمین رئیس‌جمهور ایالات متحده با دکور و حضور سر صحنه‌ فیلم‌ها غریبه نیست، اما حضورهای کوتاه و تک‌بُعدی‌اش در هر فیلمی از «تنها در خانه۲» گرفته تا «زولندر» نیز کمکی به او نکرده است تا بفهمد چطور می‌تواند با جمله‌های کامل یا منسجم و منطقی صحبت کند. ما می‌دانیم که او عاشق فیلم‌های اکشن دم‌دستی است از جمله «ورزش خونین» با حضور ژان‌کلود ون دام، و البته ترجیح او این است که بخش‌های خسته‌کننده‌ چنین فیلم‌هایی را هم جلو بزند و با دور تند از آن‌ها عبور کند.

پس بد نیست به زور و اجبار هم که شده، ترامپ را پای تماشای کمدی آینده‌گرایانه و پرزرق‌وبرق سال ۲۰۰۶ مایک جاج با نام «ایدیاکرسی» بنشانند؛ فیلمی از زیرژانر فاجعه که در آن فاجعه‌ی اصلی با فراگیری بی‌شعوری و حماقت اتفاق می‌افتد. شاید این تجربه‌ سینمایی به ترامپ بیاموزد و او را دیرهنگام در این خصوص شیرفهم کند که گزافه‌گویی و برخورداری از دیگر صفات ناخوشایند چیز خوبی نیست.

سیاستمدار: کیم جونگ‌اون/ Kim Jong-un

فیلم: «جنگ‌بازی‌ها»/ WarGames

در این مورد شاید انتخاب سینمایی بدیهی، کمدی «مصاحبه» محصول ۲۰۱۴ باشد که داستانش درباره یک خبرنگار تلویزیونی بی‌مزه (جیمز فرانکو) است که قرار یک مصاحبه‌ اختصاصی جهانی را با رهبر ارشد کره شمالی، کیم جونگ‌اون (با بازی رندل پارک) می‌گذارد. با در نظر گرفتن حمله‌های سایبری علیه کمپانی سونی که باعث شدند اکران عمومی فیلم به یک شکست مفتضحانه بدل شوند، شاید کیم پیش از این درسی را که خودش می‌خواسته است از این فیلم گرفته باشد: اول انتقام بگیر. بنابراین می‌توان فیلم «جنگ‌بازی‌ها» را به عنوان برنامه‌ی بعدازظهر یک‌شنبه پیشنهاد کرد.

کلاسیک محبوبی که در آن متیو برادریک جوان به طور تصادفی یک ابررایانه‌ی نظامی را هک می‌کند و موجبات جنگ هسته‌ای جهانی با بمب‌های حرارتی را فراهم می‌کند. این فیلم که می‌توان آن را به «دکتر استرنجلاو»ی با چرخ‌های کمکی تشبیه کرد(!)، چنان پیام ضدجنگ قوی‌ در خود دارد که ظاهراً پیش از این به جریان فکری ریگان در خصوص عدم گسترش تولید اتمی کمک کرده بود.