مذاکرات “برجام جدید” تکمیل شده و رد یا پذیرش آن به ایران بستگی دارد

هماهنگ‌کننده ارتباطات استراتژیک در شورای امنیت ملی کاخ سفید با تکرار ادعای آماده بودن توافق در مذاکرات وین گفت: مسئولیت اینکه بخواهند توافق را بپذیرند یا نه با ایران است.

«جان کربی» هماهنگ‌کننده ارتباطات راهبردی شورای امنیت ملی کاخ سفید، گفت که پذیرش یا رد توافق درباره احیای برجام، تنها به ایران بستگی دارد.

وی در پاسخ به سوالی درباره آینده نامعلوم احیای توافق هسته‌ای با ایران، مدعی شد: «مذاکرات درباره یک برجام جدید، تقریبا کامل شده است. [توافق] اکنون روی میز است. اینکه بخواهند توافق را بپذیرند یا نه، با ایران است».

به نوشته فارس، کربی طی نشست خبری در کاخ سفید گفت: «ما همچنان متعهد هستیم که ببینیم ایران هرگز به توانمندی‌های نظامی اتمی دست نمی‌یابد. رئیس جمهور [بایدن] باور دارد که دیپلماسی بهترین راه رو به جلو برای گرفتن نتیجه است».

روز سه‌شنبه بود که «رافائل گروسی» مدیر کل آژانس اتمی با تاکید بر لزوم احیای تمام بازرسی‌های هسته‌ای در ایران، اما تایید کرد که آژانس هیچ اطلاعاتی درباره اینکه ایران بر روی سلاح اتمی کار می‌کند، به‌دست نیاورده است.

پیش از این، «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه نیز گفته بود احیای توافق هسته‌ای با ایران هنوز هم ممکن است اما تهران باید به تعهداتش بازگردد.

در مدت چند ماهی که از دور جدید مذاکرات رفع تحریم‌ها می‌گذرد آمریکا و تروئیکای اروپایی و بازوهای رسانه‌ای آنها همواره سعی داشته‌اند اینطور القا کنند که ایران عامل حرکت آهسته گفت‌وگوهای وین است و سرعت گفت‌وگوها تابع تنها اقدامات ایران است.

این در حالی است که در هفته‌های آغازین شروع به کار دولت بایدن، زمانی که تصور می‌شد او بر اساس وعده‌های انتخاباتی‌اش ممکن است سریعاً آمریکا را به برجام بازگرداند مقام‌های او در موقعیت‌های مختلف از جمله در جلسات تأیید صلاحیت مجلس سنا بارها این موضع را تکرار کردند که واشنگتن با نقطه بازگشت به برجام فاصله زیادی دارد.

از آن گذشته، دولت جو بایدن در مدت ۱۹ ماهی که از ریاست‌جمهوری‌اش می‌گذرد با بحث‌هایی مانند «چه کسی اول باید به برجام برگردد» و «ضرورت مذاکره برای رسیدن به توافق قوی‌تر و طولانی‌تر» و زمان را برای ورود به برجام تلف کرد و اکنون قصد دارد با بازی مقصرنمایی، این تقصیر را گردن ایران بیندازد.

تحلیلگران همچنین می‌گویند سرعت مذاکرات وین را نمی‌توان تابع اقدامات تنها یک طرف دانست بلکه هر طرفی باید به سهم خود گامی برداشته و متقابلاً از طرف دیگر هم بخواهد که کاری انجام دهد.