«آثار ما کم از نشنال جئوگرافیک نداشت»
چهارمین دوره جشنواره عکاسی «نورنگار» با موضوع اصلی «ایران من» و بخش ویژه بناهای باستانی و تاریخی برگزار می‌شود.
به گزارش ایسنا، دبیر جشنواره در ابتدای این نشست، به ارائه گزارشی درباره دوره‌های پیشین پرداخت.
داریوش محمدخانی – عکاس – با بیان این‌که ارسال آثار به دبیرخانه جشنواره به چهار عکس در هر بخش محدود شده است، گفت: با این کار، شرکت‌کنندگان مجبورند از میان آثار خود انتخاب کنند و انتخاب‌های درستی را به جشنواره بفرستند.
سپس ابراهیم حقیقی – گرافیست، عکاس و عضو داوران این دوره از جشنواره – اظهار کرد: سال‌هاست که تعدد جشنواره‌ها که بیشتر آن‌ها دولتی است، عادتی یکنواخت را ایجاد کرده است. گفت‌وگوی ما بر سر این بود که چگونه می‌توان از این موضوع پرهیز کرد. زمانی که آثار روی دیوار رفتند و جایزه‌ها داده شد، جشنواره تمام می‌شود. البته این موضوع فقط در حوزه عکس نیست.
او ادامه داد: هر کشت‌وکاری سه مرحله کاشت، داشت و برداشت دارد. در حال حاضر جشنواره نورنگار در دوران «داشت» است، زیرا گیاه آن جوانه زده و به مراقبت بیشتری نیاز دارد و موقعیت آن سخت‌تر است.
حقیقی بیان کرد: درست است که جشنواره برای جشنواره کفایت نکند و به‌جز کتاب برگزیدگان، آثار جشنواره نیز به‌صورت کتاب درآید و مجموعه مقالاتی از افراد متخصص نیز چاپ شود. در حال حاضر بیشتر کتاب‌های عکاسی شامل آموزش تکنیک است، اما این برای عکاسی کافی نیست، بلکه باید دیدگاه، نظر و دانش را منتقل کرد.
او با اشاره به موضوع بخش ویژه این دوره از جشنواره عکاسی نورنگار، اظهار کرد: عکاسی میدانی، یکی از سخت‌ترین انواع عکاسی در دنیاست و متخصصان آن بسیار کم هستند. حتی عکاسی از مسجد شیخ لطف‌الله و میدان نقش جهان که به نظر ساده می‌آید، بسیار مشکل است و نیازمند حضور، مطالعه و سنجش موقعیت‌های نوری لازم است. این کتاب‌ها برای عکاسی در کشور لازم است و نتایج آن‌ها قطعا در همین دوره مشخص خواهد شد.
محمد فروغی، از مجموعه نورنگار، نیز اظهار کرد: بیشتر رسانه‌های خارجی، درباره ایران سیاه‌نمایی می‌کنند و به عکس اعدام و زندان جایزه می‌دهند. من با خود گفتم، خمس کار اقتصادی من این است که «ایران من» را در تمام این جشنواره‌ها به بهترین نحو ارائه بدهم. آژانس‌های بزرگی در دنیا هستند که فعالیت می‌کنند و تأثیرگذارند. ما نیز باید بتوانیم حرکت کنیم و ایران زیبای خود را به تصویر بکشیم.
او با بیان این‌که امیدوارم در دوره پنجم یا ششم، این جشنواره بین‌المللی شود، گفت: جشنواره‌ها معمولا در سازمان‌های دولتی رقم می‌خورند و بعد از دو – سه دوره جمع می‌شوند، زیرا به حاشیه می‌پردازند و هزینه آن‌ها بالا می‌رود. در حال حاضر ۳۶۰ جشنواره عکاسی در کشور برگزار می‌شود، اما تأثیر آن‌ها کم است.
فروغی همچنین گفت: امیدوارم کتاب مقاله‌ها نیز به کتاب آثار اضافه شود و شاهد انتشار مقاله‌های خوبی در حوزه عکس و عکاسی باشیم.
در ادامه، حقیقی در پاسخ به پرسش خبرنگاری مبنی بر این‌که چرا در این دوره جشنواره، از مشورت انجمن عکاسان میراث فرهنگی استفاده نمی‌شود، اظهار کرد: من عضو انجمن عکاسان میراث فرهنگی هستم و در ادامه این جشنواره، قصد داریم ورک‌شاپ‌های تخصصی در زمینه عکاسی معماری بناهای تاریخی و باستانی که به نفع شرکت‌کنندگان است، برگزار کنیم.
محمدخانی نیز در پاسخ به انتقاد یکی از خبرنگاران درباره چرایی پرداخت ورودیه برای حضور در جشنواره توسط شرکت‌کنندگان، گفت: این کار برای این است که خود آن‌ها حرمت عکس را در نظر بگیرند. من در این دوره داور نیستم، اما در دوره‌های دوم و سوم، آثار ما کم از نشنال جئوگرافیک نداشت. ما با پول عکاسان، میزان جایزه را بالا می‌بریم و باید به سمت بین‌المللی شدن پیش برویم. اجازه بدهید با ورودیه گرفتن و ایجاد محدودیت تعداد برای ارسال آثار، ریزش اتفاق بیفتد و عالی‌ها بالا بیایند.
حقیقی نیز در این زمینه گفت: زمانی که کاری رایگان باشد، همه گمان می‌کنند سنگ مفت، گنجشک مفت. اجرای این کارها برای سختگیری است تا آثار نخبه‌تر شود یا عکاس به خودش سختی بدهد.
سپس مسعود افشاری – دبیر این جشنواره – درباره الزامات بین‌المللی شدن این رویداد، اظهار کرد: هر رویدادی که بخواهد بین‌المللی شود، باید شناخته شود و از رشدی برخوردار شده باشد که با سایر جشنواره‌ها رقابت کند. برخی جشنواره‌های داخلی، فقط با حضور داور خارجی، بر خود نام بین‌المللی می‌گذارند. یکی از راه‌های بین‌المللی شدن تمرکز بر وجوه مشترکی است که بین ما و کشورهای همسایه وجود دارد. بین‌المللی شدن این جشنواره از همین حالا برنامه‌ریزی شده و اولین کلیدهای آن مشترکات فرهنگی است.
دبیر جشنواره عکس نورنگار تأکید کرد: در بخش اصلی، مهم است که عکس‌ها در ایران گرفته شده باشند. موضوع بخش ویژه نیز در دوره‌های مختلف تغییر خواهد کرد. ما در این جشنواره مجموعه عکس نمی‌پذیریم.
او اضافه کرد: ویرایش و ادیت عکس، اشکالی ندارد؛ اما این کار با دست‌کاری عکس متفاوت است. اصلاحات رنگ، نور و کراپ مشکلی ندارد، اما افزودن یا زدودن عنصری در عکس، دست‌کاری به‌شمار می‌آید.
