قهرمان «سجاده آتش» در بیمارستان است
رضا ایرانمنش همچنان در بخش مراقبت‌های ویژه است؛ فاصله‌اش با دفتر برخی از مسئولین و خانه برخی از دوستانش زیاد نیست؛ به جای شعار دادن، هنرمند ارزشی را دریابید.
وقتی می‌شنویم رضا ایرانمنش در بیمارستان بستری شده، یاد یادگاری‌هایش در جنگ می‌افتیم. این مواقع نامش سر زبان‌ها می‌افتد که اصلاً این سینما و تلویزیون روزگاری، ایرانمنشی هم به خود دیده است. مراقبت‌های ویژه بیمارستان بعثت این روزها از بازیگر خوش‌نام سینما و تلویزیون نگهداری می‌کند تا دوباره به قاموس هنر و فرهنگ ایران برگردد. البته که مدت‌هاست خبری از او جلوی دوربین نیست و فقط چند صباحِ قبل، جهانبخش سلطانی او را دعوت کرد تا در تله‌فیلم “مجنون بی‌لیلی” که به دغدغه‌های جانبازان می‌پردازد، نقشی محوری داشت. اما چرا فیلمنامه‌هایش را هنوز نتوانسته تبدیل به فیلم‌های سینمایی یا تلویزیونی کند؟ چرا برای امثال رضا ایرانمنش نکوداشت و تجلیل نمی‌گیریم؟
شاید دلیل بی‌اعتنایی برخی از مدیران برای ملاقات رضا ایرانمنش و امثال او، سلبریتی نبودنشان باشد؛ این بازیگران کاربلد که هنوز هم در خیابان به نام هنرمند صدایشان می‌زنند نه فلان سلبریتی لاکچری فالوورزده! کارنامه‌اش مملوء از کارهایی است که رضا ایرانمنش می‌تواند به آنها ببالد که همواره نفوذ و تهاجم فرهنگی را فریاد زده و در خدمت رزمندگان جنگ بوده است. هنرمندی که فارغ‌التحصیل بازیگری از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، کارشناسی ارشد کارگردانی از دانشکده تربیت مدرس و البته با ادامه تحصیل موفق به اخذ دکترای هنر و پژوهش نیز شده است.
ایرانمنش در بیش از 60 فیلم سینمایی و مجموعه تلویزیونی حضور داشته‌است. “دکل” و “سجاده‌آتش” جزء فیلم‌های برتر این بازیگر به شمار می‌رود. ایرانمنش در عملیات والفجر 8 به علت استشمام گاز خردل، جانباز شیمیایی می‌شود؛ هر بار که با او صحبت کرده‌ایم آسیب اصلی مدیریت فرهنگی و هنری کشور را عدم استفاده از مدیران متخصص، متعهد و دلسوز دانسته است. مافیا و رانت را عاملان اصلی جلوگیری از شکوفایی استعدادهای شگرفت جوانان عنوان می‌کند؛ اتفاقاً حضور همین افراد باعث شده که امثال رضا ایرانمنش و یا کاربلدهای دیگر خانه‌نشین شوند و به جای آنها افرادی که در عین بی‌هنری به جایگاه مدیریتی هنر کشور تکیه زده‌اند و با رفتارهای جناحی و سیاسی صرف می‌کوشند تا در مسند کنونی خودشان را حفظ کنند.
وقتی به دفترش رفتم و صحبت کردم یاد “سجاده آتش“، “دکل”، “پرواز در شب” و فیلم‌های بزرگ دفاع‌مقدس می‌افتد؛ گوشه گوشه زندگی‌اش یاد رزمندگانی است که در خانه، روزهای نقاهت جانبازی را می‌گذرانند. دغدغه داشته و دارد که چرا در اتفاقات دفاع‌مقدس، سینما و تلویزیون مثل گذشته پیشگام نیست! چرا فرهنگسازی با قالب‌های هنری فرهنگسازی نمی‌شود و خیلی از دغدغه‌های دیگر که فریادش بلند می‌شد گلویش هق‌هق می‌کرد چون یادگاری جنگ در ریه‌هایش جا خوش کرده است و صرفه‌اش را بلند می‌کند.
یک ماه از بستری شدنش در بیمارستان می‌گذرد اما به نمایندگی از سازمان سینمایی به او سرمی‌زنند؛ خبری از رؤسای ارشد و آقایان نیست! این بازیگران را دریابید که سرمایه‌های واقعی فرهنگ و هنر این جامعه‌اند؛ روزی در جبهه‌های سخت حاضر شدند و حالا در جنگ نرم، هنوز دغدغه رزمندگی دارند. بارها وعده شنیدند که می‌توانند دغدغه‌هایشان را بسازند حتی در مقام تجلیل از شهدای غواص فیلمنامه‌ای نیست اما عملی نشد. همیشه دلش برای رفاه حال جانبازان و معلولین می‌سوزد؛ خیلی دغدغه خودش را ندارد حتی کلام و فریادهایش گواه این امر است.
چرا در زمان سلامتی به سراغشان نمی‌رویم و بعد از اتفاقات ناگوار به یاد این کاربلدها و قدیمی‌ها می‌افتیم؟ آدرس مشخصی دارد فعلاً در بیمارستان بعثت و بخش مراقبت‌های ویژه است…
مردی که 17 بار به کما رفته و جانش با دستگاه‌های احیاء بیگانه نیست؛ آخرین باری که او را دیدم می‌گفت که امروز هوای آلوده روحی آزارم می‌دهد. سابقه بازیگری در 100 اثر نمایشی، سینمایی و تلویزیونی را درام اما بیش از 4 سال سابقه رزمندگی، تنها و بدون پشتیبان مانده‌ام.
مدت یک ماه است رضا ایرانمنش به دلیل عوارض ناشی از شیمیایی شدن در بیمارستان بستری است و همچنان تحت مراقبت‌های ویژه است. در دهه 70 برای بازی در فیلم “سجاده آتش” نامزد دریافت سیمرغ بهترین بلورین بهترین بازیگر نقش اول شده بود، سابقه بازی در فیلم‌های همچون “آخرین شناسایی”، “دکل”، “کمین”، “ترور” و سریال‌های “وفا”، “مردان آنجلس” و “ستایش” در کارنامه کاری خود دارد.
حسین محروقی از همکاران رضا ایرانمنش در انجمن سینمای دفاع‌مقدس است و در گفت‌وگویی با خبرنگار خبرگزاری تسنیم، به روزهای درمان و نقاهت این بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون اشاره کرد. او گفت: خوشبختانه از روز گذشته حال‌شان بهتر شده اما همچنان در بخش مراقبت‌های ویژه است. رفته‌رفته وضعیت‌شان به ثبات می‌رسد و مرتب دیالیز می‌شود. دنبال انتقال ایرانمنش به بیمارستان بقیه‌الله هستیم.
وی افزود: شرایط، امکانات و تجهیزات بیمارستان بقیه‌الله بیشتر است و بهتر مراقبت می‌کنند. خدا را شکر حال بهتری دارد و امیدوارم این روند بهبودی ادامه یابد؛ اما فقط در زمانی که ایرانمنش به بیمارستان می‌رود یاد او نیفتیم.
محروقی خاطرنشان کرد: قاعدتاً فشارهای روحی و روانی اقتصادی و کم‌کاری بر رضا، بدون تأثیر نبوده و با مجموعه‌ای از عوامل دیگر دست به دست هم داد تا رضا ایرانمنش راهی بیمارستان شود. همیشه دغدغه‌مند بوده و گلایه‌هایش از سینما و تلویزیون بدون کارشناسی نبوده است. هیچ‌گاه برای خودش چیزی نخواسته و در فرهنگ و هنر هم رزمندگی کرده است.
وی با اشاره به عدم حمایت لازم از بازیگران کاربلد و ارزشی همچون رضا ایرانمنش، گفت: یک مقداری حالش خوب شده، این سؤال را داشته که از وزارتخانه پیگیری کردند و برای کسی اهمیت داشته که حال من خوب است یا خیر؛ در این مواقع که معمولاً به یاد رضا ایرانمنش می‌افتند هم باید و شاید رفقا و مسئولین و وزارتخانه پای کار نیامدند.
رضا ایرانمنش بر سر فیلمبرداری تله‌فیلم “مجنون بی‌لیلی” جهانبخش سلطانی درباره دغدغه‌اش صحبت کرده که کاری دفاع‌مقدسی درباره خرمشهر بسازد؛ ان‌شاءالله بازگشت به جای حمایت از برخی کارهای بدون محتوا و مفهوم، مبتذل و منحرف در سینمای ایران و کارهای دنباله‌دار بدون سرمنزل و نعل‌به نعل کپی در تلویزیون، از این نوع آثار ارزشی حمایت کنیم و بازیگر “سجاده آتش” را دریابیم.
عکس سلفی‌گرفتن فلان مدیر و مسئول و یا بازیگر و هنرمند هیچ کاربردی ندارد، رضا ایرانمنش و امثالهم، حمایت مادی و معنوی را توأمان نیاز دارند؛ دوست دارند بازیگری کنند، دغدغه‌شان را به فیلم تبدیل کنند و روی پرده و روی آنتن، مفاهیم موردپسند ارزشی و اعتقادی‌شان را ببینند.
