رویارویی علنی کارگزاران با محمدرضا عارف؛ اینبار بر سر کرسی «شهرداری تهران»

کارگزاران سازندگی این روزها دیگر نه در خفا و پشت پرده و با کنایه که علنا پالس منفی به سوی عارف می‌فرستد، رویه ای که در چند انتخابات گذشته به وضوح از سوی آنها دنبال شده است.

محمدحسن خانی‌پور: اهل رفاقت سیاسی با عارف نیستند،نه فقط این روزها که در اوج قدرت هستند، بلکه همان زمان که همه اصلاح‌طلبان هم سیاستمدار یزدی جریان اصلاحات را دوره کرده بودند و در تلاش بودند مزد کناره‌گیری اخلاقی او در سال 92 را با سرلیست کردنش در انتخابات مجلس بدهند باز هم پرچم مخالفت را بالا بردند و ناطق نوری را شایسته تر دانستند و صریحا گفتند «اصلاح طلبان فراوان مثل عارف دارند» از کارگزاران سازندگی حرف می زنیم. فرزندان سیاسی مرحوم آیت الله هاشمی.

کارگزاران سازندگی این روزها دیگر نه در خفا و پشت پرده و با کنایه که علنا پالس منفی به سوی عارف می‌فرستد، رویه ای که طی چند سال اخیر و چند انتخابات گذشته به وضوح از سوی آنها دنبال شده است. گویی کارگزاران در روزهای انزوای رهبران و لیدرهای این جریان چندان علاقه ای به پررنگ شدن نقش عارف ندارد، حتی وقتی همه اصلاح طلبان تحت تاثیر کناره گیری اخلاقی عارف در سال 92 قرار گرفتند آنها باز هم چندان شیفته این مرام سیاسی نشدند، چه آنکه آنها از همان ابتدا هم روحانی را گزینه ای بهتر و رای آور تر از عارف می دانستند و پشت پرده برای کاندیدای اصلی شدن روحانی در تلاش بودند.

چند سکانس از مخالفت خوانی کارگزاران با عارف

کارگزارانی ها در انتخابات ۹۲ با حمایت از گفتمان اعتدال و حسن روحانی تلاش زیادی برای کناره‌گیری عارف داشتند. امری که در نهایت محقق شد و چهره نزدیک به آنها راهی پاستور شد. حضور پند چهره نزدیک به کارگزاران در دولت روحانی از نگاه برخی اصلاح طلبان، مزد این جریان دردفاع از نامزدی روحانی در انتخابات ریاست جمهوری بود.

بحبوحه انتخابات مجلس که رسید و تلاش اصلاح طلبان برای به میدان آوردن عارف که بالا گرفت کارگزاران باز هم سکوت اختیار کرد و تمایلی برای قرار گرفتن کنار عارف از خود نشان نداد. آنها در همان روزها در جبهه ای دیگر در تلاش بودند نا ناطق نوری را وارد میدان انتخابات کنند و سرلیست ائتلاف اصلاح طلبان و اعتدالیون کنند.

ناطق که نیامد کارگزارانی ها باز هم بر مدار رفاقت با عارف پیش نرفتند. هرچند شنیده می شد که آیت الله هاشمی به فرزندان سیاسی اش در حزب کارگزاران درباره نوع رفتار با عارف نهیب زده بود و خواستار آن شده بود که سرلیستی او را بپذیرند. امری که در نهایت محقق شد و عارف سرلیست اصلاح طلبان شد.

پس از برگزاری انتخابات دهم و راه‌یابی لیست مورد حمایت ائتلاف امید در تهران به مجلس حرف‌ها و حدیث‌ها بر سر ریاست مجلس جدی‌تر شده است.

درحالی که سهم بالای اصلاح طلبان در مجلس آنها را امیدوار کرده بود که بتوانند کرسی ریاست این قوه را تصاحب کنند، زمزمه های مخالفت ها با ریاست عارف بر مجلس بلند شد. کارگزاران در صف اول مخالفان قرار گرفت.

آنچنان که حسین مرعشی عضو شوراي مركزي كارگزاران درباره ریاست مجلس دهم صراحتا عنوان کرد« ما دو خير داريم. يك خير اين است كه مجلسي مي‌خواهيم كه حامي دولت و اصلاح‌طلب باشد كه آقاي عارف از اين جهت بهترين گزينه براي رياست است. از طرف ديگر نمي‌خواهيم آقاي لاريجاني كه گام بزرگي را در جهت اصلاح جناح اصولگرا و جدا كردن اصولگرايان اصيل از جبهه پايداري برداشت ناديده گرفته يا به آن بي‌توجه باشيم. اين موضوع يك موضوع بين‌الخيرين است. نمي‌خواهيم آقاي لاريجاني را ناديده گرفته يا به او بي‌توجه باشيم. آقاي لاريجاني و آقاي عارف بايد با هم صحبت كنند. آقايان لاريجاني و عارف، مي‌توانند برنده بحث رياست باشند؛ همچنين هردو مي‌توانند بازنده اين بحث باشند.»

کرباسچی دبیرکل حزب کارگزاران هم با دفاع تمام قد از علی لاریجانی عنوان کرده بود« دکتر لاریجانی از شخصیت‌هایی است که در مساله برجام اثبات کرده که منافع ملی را بر منافع حزبی و گروهی ترجیح می‌دهند و امروز بسیاری از افراد می‌گویند ایشان صلاحیت چنین سمتی (ریاست مجلس) را دارد.»

هرچه که بود در نهایت لابی های اصولگرایان از یک سو و طیفی از اصلاح طلبان چون کارگزاران از سوی دیگر کارگر افتاد و عارف از کرسی ریاست دور ماند و لاریجانی پابرجا در ریاست مجلس ابقا شد.

رابطه زیگرازگی کارگزاران با عارف دو سال بعد در انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای شهر هم دوباره تکرار شد. همان روزهایی که همه زیر خیمه شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان گرد هم آمده بودند، کارگزارانی ها حرکات معکوسی را دنبال می کردند، خاصه در بستن لیست شوراهای شهر زمزمه های اختلاف بین تیم نزدیک به کرباسچی و مرعشی با تیم نزدیک به عارف بارها و بارها شنیده شد. حسین مرعشی سخنگو کارگزاران درست بعد از انتشار لیست اصلاحطلبان، لیست دیگری را در کانال تلگرامی خود منتشر کرد و عملا نشان داد که اعتقادی به این لیست ندارد.کارگزاران همچنان تلاش می کرد که نقش عارف در جریان اصلاحات را پررنگ نکند و مدیریت اصلاح طلبان را بدست بگیرد.

ریشه های آن اختلاف، این روزها که بحث شهردار بعدی تهران داغ شده است باز هم بالا زده است، شورای سیاستگذاری تلاش زیادی را برای انتخاب شهرداری مناسب برای تهران آغاز کرده است، هر روز اسمی روی میز شورا گذاشته می شود، تلاش کارگزاران اما در ابتدا این بود که محسن هاشمی را بر کرسی ریاست بهشت بنشانند، امری که با توجه به تعهدی که اعضای راه یافته به شورا داده بودند امکانپذیر نشد. همین هم باعث شده که نام افرادی چون مرعشی یا محمدعلی نجفی از چهره های نزدیک به کارگزاران مطرح باشد. کارگزاران اینبار گویی سرسخت و جدی پای کار آمده که نقش اصلی در انتخاب شهردار را داشته باشد. شاید از همین روست که مرعشی کنایه هایی را روانه شورای سیاستگذاری و عارف می کند «در حال حاضر دوستان ما برای انتخاب شهردار گرد هم نیامدند و در روزهای آینده راجع به این موضوع صحبت خواهند کرد. اما باید بگویم برخی از رفتارها دوستان ما را دلسرد می‌کند. گفته شده است که اعضای شورا باید معاونین شهردار را معرفی کنند اگر شهرداری که قرار باشد معاونش را با شورا هماهنگ کند به درد کار نمی‌خورد دیگر شهردار مستقل نیست. کسی که چنین کاری را انجام می‌دهد در واقع به دنبال کاسبی است و به دنبال این است که از نمد شهرداری برای خودش کلاهی درست کند.»

او حتی این را هم گفته است که «از ابتدا هم شهرداری آقای عارف مطرح نبود و مشاهده کردید که خودشان هم تکذیب کردند او علاقه مند است که شهردار به او نزدیک باشد اما قطعا خودش ورود نخواهد کرد.»

به نظر می رسد اختلافات کارگزاران و عارف اینبار در خیابان بهشت قرار است دنبال شود. پیروز این دوره از رقابت فرزندان سیاسی هاشمی خواهند بود یا عارف و همراهانش در جریان اصلاحات؟