۳ رخدادی که تهران پس از تحریم ها، روی آن حساب می‌کند
مایکل سینگ، رئیس موسسه واشنگتن در فارین پالیسی نوشت: به نظر می رسد کسی که ترامپ او را یکی از رهبران عالی رتبه کشوری می داند که به گفته او مسئول بروز هرج و مرج و وبرانگی است، می تواند انسانی به غایت دوست داشتنی باشد. دست کم از نظر دونالد ترامپ می تواند این گونه باشد، چرا که اینها الفاظی است که وی رییس جمهور ایران، حسن روحانی را با آنها در یک روز در زمان برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل توصیف کرده است. این ترکیب انتقاد و تعارف، پارادوکسی هدفمند است. ترامپ صرفا از ترک توافقی که اوباما در سال ۲۰۱۵ با ایران امضا کرد راضی نیست بلکه توافقی بهتر می خواهد. و در پژواک های ساطع شده از سیاستش در قبال کره شمالی مایل است که تا آنجا ایران را تحت فشار بگذارد که آنها نیز به میز مذاکره بیایند.
به گزارش انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است: این یک راهبرد ساده است اما خطرات خاصی نیز به همراه دارد. یکی از ریسک های آن این است که پیش از تاثیر فشارها، ایران تصمیم بگیرد که فعالیت های هسته ای خود را دوباره آغاز کند که بحران بزرگی ایجاد خواهد کرد. با یادآوری تجربه کره شمالی ممکن است تهران محاسبه کند که آمریکا تحت فشار هزینه بازگشت به وضع موجود را خواهد پرداخت. یک ریسک خفیف تر اما محتمل تر این است که ایران صرفا صبر پیشه کند و مدتی فشارها را تحمل کند چنانکه عراق و ونزوئلا نیز پیش تر چنین کرده اند.
در صورت انتخاب این مسیر، احتمالا ایران روی وقوع سه رویداد باب میلش حساب خواهد کرد: انزوای بین المللی ایالات متحده، قطبی شدن فضای داخلی آمریکا به علت عملکرد دولت ترامپ و تغییر این سیاست توسط جانشین بعدی اش و بی تمایلی واشنگتن برای فراتر رفتن از تحریم ها برای به چالش کشیدن نفوذ منطقه ای تهران. اگر دولت ترامپ بخواهد که فشار بر ایران را به حداکثر برساند، باید انتظار وقوع هر سه رخداد را از بین ببرد و در عین حال از رغبت تهران برای شروع مجدد فعالیت های هسته ای بکاهد.
تحقق این خواسته نیازمند یک راهبرد است که چند جانبه باشد – یک برنامه جامع با حمایت متحدان ترامپ که برای بهره بردن از تمامی ابزارهای قابل دسترس از جمله ابزارهای نظامی، اطلاعاتی و دیپلماتیک از تحریم ها فراتر برود – و همچنین پایدار باشد یعنی از حمایت کافی داخلی توسط هر دو حزب برخوردار باسد تا عمری بیشتر از دوران زمامداری ترامپ داشته باشد. نخستین شرط یادشده مستلزم بهبود روابط آمریکا با متحدانش است به خصوص فرانسه، آلمان و انگلستان که در کنار آمریکا مذاکرات قبلی را پیش بردند.
آمریکا باید کمی انعطاف پذیری در اعمال تحریم ها نشان دهد و اروپا باید در ایجاد هزینه برای ایران در انجام فعالیت های نظامی و حضور در سوریه با آمریکا همراهی کند.
ممکن است برخی به علت یکجانبه گرایی آمریکا از سازش ناراضی باشند اما همراهی اروپا و آمریکا هرگونه مزیت راهبردی را از ایران می گیرد و مانع حنثی شدن تحریم های آمریکا می شود. در این صورت انعطاف نشان دادن اروپایی ها در اعمال تحریم ها، مانع پاسخگویی شدید ایران با از سرگیری برنامه اتمی و بازگشت به میز مذاکره در مورد نگرانی های مشترک جبهه غرب و متحدانش می شود.
اما کار مشترک در جبهه دیپلماسی کافی نیست چراکه ممکن است ایران با شدت بخشیدن به فعالیت هایش در عراق و خاورمیانه پاسخ دهد جایی که غربی ها چندان نفوذی در آن ندارند و ایرانی ها از مزیت نسبی برخوردارند. همچنین معلوم نیست ترامپ که از دخالت دولت های پیشین آمریکا در خاورمیانه ناراضی است، چگونه به از سرگیری برنامه اتمی ایران پاسخ دهد. لازم نیست و حتی نباید برخورد با ایران در منطقه نظامی باشد. در واقع اتخاذ هر سیاستی در رابطه با ایران باید مبنی بر این حقیقت باشد که اولویت های اصلی آمریکا خارج از خاورمیانه قرار دارد. اما فعالیت های کوچک نظامی مانند ادامه حضور ارتش آمریکا در سوریه و همکاری با متحدان منطقه ای برای جلوگیری از ارسال محموله های تسلیحانی ایران به اثرگذاری دیپلماسی کمک می کند. هدف این دیپلماسی هم باید حل مسائلی مانند بحران یمن باشد که تهران از طریق آن نفوذ منطقه ای خود را پررنگ تر کرده است و هم جلوگیری از سوءاستفاده ایران از تنش در روابط آمریکا با متحدان منطقه ای و اختلافات داخلی کشورهای منطقه باشد.
در نهایت دولت ترامپ باید حمایت هر دو حزب داخلی آمریکا را برای اجرای راهبردش در قبال ایران به دست اورد. جمهوریخواهان باید درک کنند که موفقیت آمریکا علیه ایران می تواند زمانبر باشد. دموکرات ها نیز باید بپذیرند که تنها شعار بازگشت به برجام بعد از ورود دوباره به کاخ سفید کافی نیست به ویژه آنکه در حال نزدیک شدن به موعد انقضای مفاد برجام هستیم و به هر حال آنها نیز باید راهی برای تقابل با تهدیدهای غیرهسته ای ایران بیابند. بی ثباتی رو به رشد در سیاست خارجه آمریکا درباره مسلئلی مانند ایران نه تنها دوستان و دشمنان آمریکا را تشویق می کند تا منتظر تغییرات آینده بنشینند بلکه توان رهبری واشنگتن را نیز تضعیف می کند. هر دو حزب وظیفه دارند این جریان را تغییر دهند. هر چند، در حال حاضر به نظر می رسد دولت ترامپ درخصوص مساله ایران منزوی شده است.
