ژاپنی ها ایده آسانسور فضایی را عملیاتی کردند

عموم کارشناسان فضایی معتقدند سخت ترین بخش از پرتاب ماهواره به فضا مربوط به ۱۰۰ کیلومتر آغازین آن است که مربوط به رهایی از جاذبه کره زمین است.

به گزارش بازتاب به نقل از نیواطلس، در دهه های اخیر برای حل این مشکل از فناوری های مختلفی استفاده شده که هیچ یک راه حلی مطمئن و ساده محسوب نمی شوند.

اما ژاپنی ها با طراحی ماهواره های جفتی که با یک کابل مستحکم به یکدیگر متصل می شوند فناوری های تازه ای را آزمایش کرده اند که به فرار ساده تر ماهواره ها از جو کره زمین کمک کرده و عملیاتی کردن ایده آسانسور فضایی را ممکن می کند.

طرح یادشده STARS-Me نام دارد و در قالب آن دو ماهواره مکعبی با کابلی ده متری به یکدیگر متصل می شوند. ماهواره های یادشده در تاریخ ۲۳ سپتامبر توسط آژانس اکتشافات فضایی ژاپن به فضا پرتاب شده اند و قرار است در نهایت به ایستگاه فضایی بین المللی برسند. ارسال دو ماهواره به فضا در حالی که به یکدیگر متصل هستند، پدیده جدیدی نیست، اما این بار یک ربات کوچک در ابعاد ۳ در ۳ در ۶ سانتیمتر وظیفه مدیریت این کابل را بر عهده دارد. همچنین یک موتور برای کنترل کابل مذکور طراحی شده است.

مجموعه یادشده با هدف عملیاتی کردن ایده قدیمی تولید آسانسور فضایی طراحی شده است. آسانسور فضایی وسیله‌ای خیالی است که برای انتقال ماده از سطح یک جرم آسمانی به فضا طراحی شده‌است. برای عملیاتی کردن این ایده، طرح‌های بسیاری تصور شده که همه آنها شامل مسافرت به فضا از طریق حرکت در امتداد ساختاری ثابت به‌جای استفاده از موشک‌های فضایی است. طرح کلی این وسیله غالبا به سازه‌ای مربوط می‌شود که از روی سطح زمین – در نزدیکی یا روی استوا – تا مدار پیرامون زمین و فضای بی‌وزنی امتداد داشته باشد.

ایده‌هایی که اخیراً درباره این طرح و در قالب همین طرح ژاپنی مطرح می‌شود بیشتر بر وجود سازه‌ای دارای قابلیت انبساط (برای نمونه یک ریسمان دارای قابلیت انعطاف) متمرکز است که از مدار زمین تا سطح آن کشیده شده باشد. این سازه، به همان شکلی که تارهای یک گیتار کشیده شده و محکم اند، بین زمین و فضا امتداد پیدا می‌کند.

مجموع جرم وسایل و ابزارهایی که قرار است این سازه را تشکیل بدهند به قدری زیاد است که باعث شکسته شدن کابل آسانسور می‌شود.

در طرح‌هایی که اخیرا برای آسانسور فضایی مطرح شده‌، استفاده از موادی که در آن‌ها نانولوله کربنی به عنوان ماده‌ای با قابلیت انعطاف بالا به کار رفته، مورد تاکید قرار گرفته‌ است، چرا که مقاومت اندازه‌گیری شده نانولوله کربنی بسیار کوچک به اندازه کافی بالا بوده‌است تا این موضوع را ممکن سازد. فناوری امروزی تنها برای ساخت آسانسورفضایی برای نقاطی از منظومه شمسی کافی است که مانند مریخ دارای جاذبه گرانشی کمتری باشند. ژاپنی ها امیدوارند فناوری جدید آنها بتواند مسافتی ۶۰ هزار کیلومتری را در خارج از کره زمین پوشش دهد.