چه شد که کردها و حتی اعراب سنی هم در رقابت‌های سیاسی اخیر عراق، به ایران متمایل شدند؟
حازم الأمين در الحیات نوشت: عملیات سرنگونی حیدر العبادی با موفقیت انجام شد. تهران این مأموریت را به انجام رساند و واشنگتن عبادی را تنها گذاشت، با اینکه این مرد بهای موضعگیری خود در مورد پایبندی به تحریمهای آمریکا علیه ایران را پرداخت کرد.
به گزارش انتخاب، این رسانه عرب زبان ادامه داد: کناره گیری واشنگتن، بخشی از محاسبات سیاسی گروههای عراقی را تشکیل می دهد. به همین دلیل، نزدیک ترین طرفهای عراقی به واشنگتن، در حال دور شدن از ان هستند. برای مثال، هم پیمانان تاریخی واشنگتن، کردها، امروز در جبهه تهران قرار گرفته اند. سنی های عرب، دشمنان تهران، خود را تنها یافتند و به ناچار با دشمن مذهبی خود ارتباط برقرار کردند. حیدر العبادی، به کهکشان «رها شده ها» پیوست و اکنون به خوبی می داند که حساب کردنش روی واشنگتن، اشتباه بوده است و باید در صدد ترمیم روابط خود با تهران برآید.
اغلب سیاستمداران عراقی این روزها متوجه ناکارآمدی سیاستهای امریکا در جریان حوادث عراق و نفوذ گسترده ایران در آن، شده اند. این واقعیت، سیاستمداران مذکور را بر آن داشته است گفتمانی دوستانه با سردار قاسم سلیمانی داشته باشند و به سرعت در این زمینه اقدام کنند.
مساله عجیب آن است که امریکا مدعی است نمی خواهد عراق دست در دست تهران بگذارد و پلی برای در هم پیچیدن تحریمهای آمریکا باشد. این را نمی خواهد اما همزمان از طرفهایی عراقی که در این مورد با ان اتفاق نظر دارند، حمایت نمی کند! همانطور که کردها و سنی های عراق را تنها گذاشت.
بدین معنا، واشنگتن از عراقی ها می خواهد که گذرگاهی برای دور زدن تحریمهای تهران نباشند، اما خود، چنین فرصتی را برای ایران فراهم می کند!
آنچه بین عبادی و واشنگتن اتفاق افتاد، واقعا شگفت انگیز است. در حالی که عبادی در نقطه مرکزی بین واشنگتن و تهران قرار داشت، نامهایی که برای جایگزینی او مطرح می شد، همگی به تهران نزدیک تر بودند. برای مثال، فالح الفیاض، به تهران نزدیک تر بود تا عادل عبدالمهدی، اما هر دو نفر، نسبت به عبادی، به تهران نزدیکتر بودند.
تهران معادله را برد. واشنگتنِ دونالد ترامپ اما همچنان احساس شکست نمی کند! واشنگتن ظاهرا نمی خواهد که عراق به باغ پشتی ایران تبدیل شود، اما از سوی دیگر، هیچ کمکی به هم پیمانان خود در عراق نمی کند.
می توانیم این گرداب ترسناک را طور دیگر نیز تفسیر کنیم؛ واشنگتن قصد دارد به افزایش نفوذ ایران در عراق، کمک کند. عراق باید 4 سال دیگر را زیر سایه دولتی بگذراند که تهران از ان می خواهد منافعش را تامین کند، در حالی که واشنگتن خواستار آن است که عراق پاسخ مثبتی به خواسته های تهران ندهد! رئیس اینده دولت عراق، بین این دو خواسته، بدترین روزهای زندگی اش را سپری خواهد کرد.
تهران به دنبال آن است تا میدان عراق را به نوعی تغییر دهد که در مرحله دشوار پیش رو، بتواند به ایران کمک کند، اما واشنگتن توجهی به این مساله ندارد و این بی توجهی ما را نگران می کند. در واقع عراق این روزها بین ایران و آمریکا قرار دارد.
