صلح‌جو: «خنداننده‌شو» دیگر جذابیت ندارد
طهماسب صلح‌جو گفت: مخاطب ایرانی هیچ‌گاه به زور کسی نمی‌خندد! من فکر می‌کنم یکی از بزرگترین اشتباهات مدیریت فرهنگی ما دست‌کم گرفتن مخاطب است.
صلح‌جو در پاسخ به این سوال که امروز شاهد تولید طنز‌های سخیف و بی‌ادبانه در تلویزیون هستیم مصداق بارز آن استندآپ کمدی‌های «خنداننده‌شو»؛ نظر شما در این باره چیست، تصریح کرد: من اعتقاد ندارم ما حتماً باید به دنبال درون‌مایه‌های طنز فاخر باشیم یا اصلاً برای طنز و کمدی، طبقه‌بندی قائل شویم.
این بدسلیقگی است. چرا که اساساً کمدی و طنز بایستی از درون یک گستاخی، بی‌ادبی و حتی پررویی، شکل بگیرد. طنز و کمدی بوجود نمی‌آید، مگر سدی از قواعد و قراردادهای تکراری زندگی‌های اجتماعی و فردی شکسته شود.
وی با بیان اینکه به هر قیمتی خندیدن معنایی ندارد، تأکید کرد: خیلی جالب نیست از به هر قیمتی خندیدن نام ببریم؛ زیرا تماشاگر ما برای خندیدن یک سلیقه و روحیه متفاوتی دارد. اگر فضای کمیک موجود او را به اوج لذت برساند، حتماً می‌خندد. مخاطب ایرانی هیچ‌گاه به زور کسی نمی‌خندد!
من فکر می‌کنم یکی از بزرگترین اشتباهات مدیریت فرهنگی ما دست‌کم گرفتن مخاطب است. باورشان این است که به مردم خوراک فرهنگی القا کنند. نه این طور نیست! مردم خودشان خوراک فرهنگی‌شان را به دست می‌آورند و یک موقعیتی برایشان جذاب باشد، معطوف آن می‌شوند.
باید به معیارهای هنری و رسانه‌ای مردم توجه کرد؛ وقتی می‌بینیم کاری و یا رویکردی با سلیقه مردم سازگار نیست به آن نکته رسیدگی کنیم. چرا که عرصه نمایشی نیاز به استقبال مخاطب دارد و متولیان امر بایستی طوری برنامه‌سازی و سریال‌سازی انجام دهند که مردم لذت ببرند.
این منتقد و کارشناس رسانه درباره «خنداننده‌شو»، اظهار کرد: البته در عین قبول نداشتن تقسیم‌بندی‌ها درباره طنز و کمدی، «خنداننده‌شو» این روزها هیچ جذابیت و محبوبیتی ندارد. ولی باز هم مدیران رسانه ملی بایستی برای سنجیدن معیارها و شناخت سلیقه‌های مردم به سطح استقبال و انتقادات جامعه توجه کنند.
دنبال علت استقبال‌ها بروند و ببینند چقدر مردم و به چه دلیل سطح نارضایتی نسبت به فلان برنامه و سریال دارند. آن‌وقت مطمئن باشید بهترین نتایج به دست می‌آید و در نهایت آثار فرهنگی و هنری مخاطب‌پسند تولید می‌شود.
ما نمی‌توانیم برای مردم نسخه تجویز کنیم که فلان برنامه و سریال را ببینید. واقعاً یک امر طبیعی است که مخاطبی طنز ببینند و شخصی هم مشتاق برنامه‌های مذهبی یا فلسفی عمیق باشد.
این سطحی‌نگری‌ها در بستن کنداکتور و برنامه‌ها، به عدم شناخت مخاطب توسط مدیران ما برمی‌گردد.
