برنامه مشارکت ملی ایران برای کاهش گازهای گلخانه ای دچار ابهام است

یک پژوهشگر با اشاره به اینکه انتشار گازهای گلخانه‌ای در ایران بالای ۷۰۰ میلیون تن است گفت: برنامه مشارکت ملی ایران برای کاهش گازهای گلخانه ای دچار ابهام است و مشخص نیست پیشنهاد کاهش چهار درصدی گازهای گلخانه‌ای نسبته به چه سناریویی مطرح شده است.

به گزارش ایسنا محمد علی احمدی در نشست تخصصی آینده پژوهی محیط زیست ایران که عصر روز گذشته در موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد در مورد آینده انتشار کربن درایران اظهارکرد:‌توسعه اقتصادی، محور بسیاری از کشورها قرار گرفته است وشاخص‌های متعدد اعم از اقتصادی و انسانی برای توسعه اقتصادی وجود دارد. راهبرد اصلی در قرن بیستم برای رشد اقتصادی مصرف انرژی بود که پیامدهای مصرف انرژی به شکل تولید دی‌اکسید کربن وسایر گازهای گلخانه‌ای خود را نشان داد.

وی ادامه داد: مصرف انرژی‌های فسیلی از یک سو باعث رشد اقتصادی و از سوی دیگر باعث کاهش سطح کیفیت رفاه زندگی انسان‌ها می شود. ازدهه ۷۰ سازمان ملل از طریق UNFCC کنواسیون تغییرات آب و هوا مرکز آی پی سی سی را برای پرداختن به موضوع کاهش گازهای گلخانه‌ای ایجاد کرد. در cop۱۶ تصمیم گرفته شد که کشورهای مختلف برای عدم افزایش دمای کره زمین تا دو درجه سانتیگراد تلاش کنند در این زمینه کشورها تعهدات داوطلبانه ای را اعلام کردند. در راستای همین هدف ایران در سال ۲۰۱۵ متعهد به کاهش ۴ درصدی گازهای گلخانه‌ای همچنین کاهش ۱۲درصد گازها در صورت رفع تحریم‌ها شد.

این پژوهشگر در ادامه اظهار کرد:‌انتشار گازهای گلخانه‌ای در ایران در سال ۱۳۵۰ در حد صفر بود اما انتشار این گاز تاکنون به بالای ۷۰۰ میلیون تن رسیده است بنابراین ایران هفتم کشور تولید کننده گازهای گلخانه‌ای در جهان است.

احمدی تاکید کرد: مسئله مهم دراین زمینه آن است که بسیاری از کشورهایی که در زمره کشورهای تولید کننده گازهای گلخانه‌ای هستند جزو کشورهای توسعه یافته به حساب می‌آیند. در سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲ طی پیمان کیوتو کشورهای صنعتی متعهد به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای شدند اما برخی کشورها مثل آمریکا و روسیه این پیمان را ترک کردند و از آن خارج شدند. از آنجا که «کیوتو» الزام اجرایی نداشت انجام تعهدات نیز به شکل قابل قبولی پیش نرفت.

این پژوهشگر در ادامه اظهار کرد:‌ در سال ۲۰۱۵ کشورهای مختلف دنیا تعهدات داوطلبانه خود را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای اعلام کردند. ایران نیز طبق برنامه مشارکت ملی خود متعهد به کاهش ۴ درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای شد اما سوال مهم درمورد برنامه مشارکت ملی ایران این است که کاهش ۴ درصدی نسبت به چه سالی و نسبت به چه سناریویی قراراست اتفاق بیفتد؟ به عبارت دقیق‌تر آمریکا که متعهد به کاهش ۱۸ درصدی گازهای گلخانه‌ای شده بود بنا داشت نسبت به سال ۲۰۰۵ از انتشار گازهای گلخانه ای خود بکاهد اما در مورد ایران سال پایه مشخص نیست.

احمدی با اشاره به این که برنامه مشارکت ملی ایران در سال گذشته در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید،گفت:‌ شورای نگهبان از تایید این برنامه خودداری و ایرادی نسبت به آن وارد کرده است. ایراد شورای نگهبان این بود که پیوست‌ها وبندهایی که ممکن است در آینده به توافقنامه پاریس اضافه شود مشخص نیست و اعلام کرد تا زمانی که این پیوست‌ها مشخص نباشد نمی توانیم درمورد الحاق به توافقنامه پاریس تصمیم بگیریم علاوه بر ایران تعدادی از کشورها از جمله عراق ،‌ترکیه،‌ازبکستان و روسیه نیز هنوز به توافقنامه پاریس ملحق نشده‌اند.

این پژوهشگر با اشاره به خروج آمریکا از توافقنامه پاریس اظهار کرد: باید بیینم این خروج چه تاثیری دارد و اینکه یک نمایش ظاهری است یا نه و دولتمردان این کشور باوری به بحث تغییر اقلیم ندارند. مناقشه اصلی این است که برنامه مشارکت کشورهای در حال توسعه مثل ایران مبنا ندارد و مشخص نیست که اعداد انتخاب شده بر چه اساسی تعیین شده است. افزون بر این اقدامات مالی کشورهای در توسعه یافته نیز مشخص نیست.