آمار سرقت تلفن‌همراه در کشور از چه زمانی سقوط خواهد کرد؟
سرانجام طرحی که از مدت‌ها پیش بسیاری چشم انتظار اجرایش بودند، چند روزی است اجرایی شده، اما ظاهرا برخی مسئولان فراموش کرده‌اند تدابیر لازم برای استفاده از مزایایش را تدارک ببینند!
به گزارش تابناک؛ با قرار گرفتن چند برند تجاری باقی مانده در طرح ثبت و شناسه دار کردن گوشی‌های تلفن همراه در کشور، طرح ملی رجیستری از نخستین روز اردیبهشت ماه وارد آخرین مرحله اجرا شد. اتفاقی که خیلی‌ها چشم انتظار وقوعش بودند، به ویژه آن‌هایی که فوبیای سرقت موبایل هر روز در خیابان‌های شهر‌های بزرگ همراهشان است.
درباره مال باختگانی صحبت می‌کنیم که دست کم یک بار تلفن همراهشان به سرقت رفته است؛ اتفاقی که شمار وقوع آن در کشورمان در سال‌های اخیر آنقدر زیاد بوده که برای بسیاری از مردم انگیزه‌ای برای پیگیری از طریق پلیس یا حتی تنظیم گزارش‌های قانونی باقی نگذاشته و تنها به خاطره‌ای بسیار تلخ در ذهنشان تبدیل شده و بس.
خاطره‌ی خاطرات گم شده‌ای از جنس عکس، فیلم یا حتی صوت که به همراه گوشی سرقت شده، دزدیده شده و جای خالی اش به شدت عذاب آور است. محتویات گوشی‌های سرقت شده که برای همیشه دست مالکان بسیاری از گوشی‌های تلفن همراه از آن‌ها کوتاه می‌شود و اگر بگوییم گاه حکم بلایی بسیار بزرگ برای این افراد پیدا می‌کند، سخنی به اغراق نگفته‌ایم.
اطلاعاتی شخصی که گاه تبدیل به ابزار تند و تیزی برای شیادان می‌شود و گاه به دنیای اطلاعات آنلاین سرایت داده می‌شود و حرمت و آبروی افراد را نشانه می‌رود؛ موضوعی که برای پی بردن به میزان تکراری بودنش باید به آمار و ارقام پلیس سر زد و از چرایی بسته نشدن راه این دست دزدی‌ها در سالیان متمادی متعجب ماند.
وضعیتی که برخی آن را وارد شدن تکنولوژی به کشور بی وارد شدن فرهنگ استفاده از این تکنولوژی‌ها می‌نامند تا اشاره کنند که برای مقابله با این دست اتفاقات ضرورت دارد تلفن همراه را به جای دوربین مورد استفاده قرار نداد یا دوره‌ای تصاویر موجود در حافظه داخلی یا جانبی آن را در جای دیگری ذخیره کرد, اما مگر راه اصلی مسأله این نیست که نگذاریم سرقت گوشی این همه رایج شود؟!
این پرسش بی پاسخی است که ظاهرا پاسخ یافته؛ پاسخی از جنس تدبیر ویژه مسئولان برای مقابله با سرقت تلفن همراه. درباره طرح رجیستری سخن می‌گوییم که از جمله مزایای آن، ثبت کد ویژه هر تلفن همراه در سامانه‌ای ویژه است که موجب می‌شود گوشی سرقت شده به کار هیچ کسی نیاید و برایش قابل استفاده نباشد؛ یعنی بی ارزش کردن گوشی‌های سرقتی.
هدفی که البته مزیت اصلی طرح رجیستری نیست، اما از جمله مزایای جانبی اجرای آن به شمار می‌آید که به نوعی مهم‌تر از دیگر مزایای طرح است. به این صورت که اگر گوشی فردی سرقت شود، سارق نخواهد توانست از آن بهره چندانی ببرد، چون به کمک تنظیمات شبکه می‌توان آن گوشی را برای همیشه از کار انداخت.
موضوعی که امید می‌رود به مرور سارقان را از این سرقت منصرف کند، چون نمی‌توانند گوشی از کار افتاده را بفروشند و تنها متحمل ریسک سرقتی کم ارزش و گاه بی ارزش شده‌اند. از این روی، می‌گوییم کم ارزش که می‌دانیم برخی قسمت‌های گوشی‌های سرقتی به کار می‌آید، هرچند این کارایی جزئی و اندک است و مقابله با آن نیز ساده‌تر از مقابله با دزدی است.
همه این‌ها مشروط به این است که پلیس، به ویژه پلیس فتا برای انسداد کد رجیستر گوشی‌های سرقتی اقدامی وسیع را در دستور کار قرار دهد و حتی طرحی ویژه برای رهگیری گوشی‌های سرقتی تدارک ببیند تا سارقان دریابند که کمین زدن برای سرقت گوشی‌هایی که رهگذران و شهروندان در معابر عمومی در دست دارند، کاری بیهوده است. اتفاقی که تا این لحظه رخ نداده است.
شاید از این روی که مجریان طرح رجیستری فراموش کرده‌اند با پلیس و مرجع قضایی در این زمنیه همگام شوند یا برعکس، ضابطان قضایی و مرجع تصمیم گیری در دستگاه قضا در این خصوص، هنوز به قابلیت‌های طرح رجیستری، آن گونه که باید واقف نشده‌اند؛ هماهنگی که می‌تواند نتیجه بی نظیری در خصوص سرقت تلفن همراه به بار آورد و سقوط آمار آن را موجب شود.
