ایران، سرزمین جدال بر سر حاشیه ها: تباهی همگانی در انتظار ماست؟!

هر روز که می گذرد حواشی جدیدی بر حواشی قبلی افزوده می شود و ملک و ملت درگیر چیزهایی می شوند که اساساً در دنیای امروز، مسأله نیستند و اگر اهالی دنیا بدانند که ما بر سر چه چیزهایی با یکدیگر سر و کله می زنیم، حتماً بر ما خواهند خندید!

نگاهی از سر دردمندی به آنچه در جامعه امروز ایران می گذرد این گزاره را به وجود می آورد که گویا عده ای تعمداً می خواهند مردم را به امور حاشیه ای مشغول کنند تا انرژی جامعه و رسانه ها به جای آن که در مسیر توسعه کشور و نقادی امور اصلی صرف شود، در حواشی به هدر رود.

به گزارش عصر ایران به موضوعاتی که در چند وقت اخیر در کشور ایران به “مسأله” تبدیل شده اند نگاه کنید:
– ما نمی گذاریم زنان به استادیوم های ورزشی بروند.
– در استان ما اساساً حق ندارید کنسرت برگزار کنید.
– در استان ما می توانید کنسرت برگزار کنید اما زنان حق ندارند نوازندگی کنند.
– این که قلیان در قهوه خانه ها عرضه شود یا نشود محل دعواست.
– چرا آموزش و پرورش بچه های پیش دبستانی و اول و دوم ابتدایی را به مزار شهدا نمی برد؟
– اجازه نمی دهیم فلان فیلم اکران شود.
– فلان بازیگر امروز ممنوع الفعالیت می شود و چند وقت دیگر او آزاد می شود و دیگری ممنوع التصویر.
– دعوا می کنیم و حتی کار را به نماز جمعه می کشیم که نام فلان تیم فوتبال باید بشود مشکی پوشان دیار خراسان!
– فلان رستوران یا بستنی فروشی حق ندارد از فلان نام یا حتی از نام برند خارجی اش استفاده کند.
– فلان شبکه اجتماعی را ببندیم یا باز کنیم؟
– …

این ها تنها مشتی نمونه خروار هستند و هر روز که می گذرد حواشی جدیدی بر حواشی قبلی افزوده می شود و ملک و ملت درگیر چیزهایی می شوند که اساساً در دنیای امروز، مسأله نیستند و اگر اهالی دنیا بدانند که ما بر سر چه چیزهایی با یکدیگر سر و کله می زنیم، حتماً بر ما خواهند خندید!

طراحان این استراتژی، بازی شان را خیلی هوشمندانه ای چیده اند؛ اگر مردم و رسانه ها توجهی به این موضوعات مطرح شده نکنند، آنها گام به گام جلوتر می آیند و محدودیت های جدیدی را بر جامعه تحمیل می کنند و اگر هم توجه کنند که از امور مهم غافل می مانند یا کمتر بدان می پردازند.

البته بازیکنان این پروژه، الزاماً همان طراحان نیستند. ای بسا افرادی ساده دل که اتفاقاً دغدغه های مقدسی هم دارند ناخواسته در مسیر این استراتژی حرکت می کنند و هزینه های افکار عمومی اش را نیز می پردازند.

حضرت علی علیه السلام آفت حکومت ها را 4 چیز می شمارند که یکی از آنها این است: تضییع الاصول و التمسک بالفروع (ضایع کردن امور اصلی و پرداختن به امور فرعی)
حال کمی اندیشه کنیم که آیا کشور ما به طور آشکاری درگیر امور فرعی نیست؟ آیا این درگیری اتفاقی و موردی است یا به یک اصل دائمی تبدیل شده است؟ و اگر تبدیل به یک رویه شده، آیا نمی توان نتیجه گرفت که اراده ای ضد ملّی یا دستکم رویه ای منحرف در کار است که کشور را درگیر حواشی کند؟

ایران امروز ما درگیر مصائب بزرگی است که بعضاً حتی موجودیت سرزمینی مان را نیز تهدید می کنند؛ از بحران بسیار بسیار جدی آب گرفته تا کاهش سرمایه اجتماعی و از گره های هزارتوی اقتصادی تا مشکلات سلامت و … .
در یک جامعه طبیعی، هنگام مواجهه با چنین وضعیتی، همه توش و توان مردم و حکومت صرف مباحثه، عارضه یابی، پیدا کردن راه حل و تمرکز عملیاتی بر روی برون رفت از مشکل و نهایتاً پیشرفت می شود.
در ایران اما، آنچه درباره مشکلات اصلی بیان می شود، در حد شعار و فرافکنی و خالی نبودن عریضه است و در مقابل، حواشی چنان مهم می شوند که نه تنها به مسأله اصلی کشور بدل می شوند که به اجرا هم می رسند!

تعارفی در کار نیست: با این دست فرمانی که می رویم، مقصدی جز تباهی همگانی نخواهیم داشت مگر آن که “اصول” و “فروع” به جایگاه های خود بازگردند و “تمسک بالاصول” اصل دائمی مردم و حکومت باشد.