اما و اگرها بر سر «ائتلاف» اصلاح‌طلبان و اعتدالیون در انتخابات 98 /چشم جریان اصلاحات به شورای نگهبان دوخته شده است
شهربانو امانی اگرچه تصمیم گیری در مورد ائتلاف یا عدم ائتلاف را زودهنگام دانست اما گفت: طرح موضوع عدم ائتلاف از سوی آقای عارف اگرچه نظر شخصی او بود و از سوی شورای عالی اصلاح طلبان رسما اعلام نشد اما یک متد برای توجه بیشتر بر ارزیابی ائتلاف های پیشین بود.
” ائتلاف یا عدم ائتلاف؟ محمد رضا عارف رئیس شورای عالی اصلاح طلبان چندی قبل گزینه عدم ائتلاف برگزیده بود. عارف در جریان انتخابات سال 92 با تصمیم اصلاح طلبان و به نفع یک گزینه میانه رو کنار کشیده و در مجلس دهم نیز از عملکرد فراکسیون امیدی هایی که با حمایت اصلاح طلبان به مجلس راه یافته اند؛ خیری ندیده است.
از همین رو وقتی می گوید در انتخابات آتی مجلس ائتلاف نمی کنیم اصلا جای تعجب نیست. اما بحث همین جا ختم نمی شود و باید دید که همفکران او در ارودگاه اصلاح طلبی نیز بر همین عقیده هستند. اظهارنظرها و مصاحبه های چهره های اصلاح طلب در هفته های گذشته نشان داد که موضع عارف در این جناح سیاسی مورد وفاق نیست. اغلب اصلاح طلبان برای آنکه گل به خودی نزده باشند از عارف خیلی انتقاد نکرده و ترجیح دادند که با موکول کردن تصمیم گیری در زمان انتخابات از کنار موضوع بگذرند.
اعتدالیون که پیروزی های خود در سال های اخیر را مدیون اصلاح طلبان هستند نیز تهدید عارف به عدم ائتلاف را خیلی جدی نگرفته و خونسردی خود را کاملا حفظ کردند. حتی اظهارات برخی از آنان روشن کرد که ائتلاف کنونی چقدر شکننده است. مثلا کاظم جلالی نماینده مجلس شورای اسلامی در گفت وگویی گفته بود: «اختیار جریان‌های سیاسی با خودشان است، ائتلاف‌ها در یک مقطع شکل می‌گیرند اما هیچگاه ماندنی نیستند».
به نظر میرسد که نادیده گرفتن گمانه عدم ائتلاف از سوی اصلاح طلبان و میانه رو ها تا حدودی نتیجه داده است. رئیس شورای عالی اصلاح طلبان که به اعتقاد برخی به خاطر رنجش های شخصی از ائتلاف ها پیشین موضوع عدم ائتلاف را طرح کرده بود در آخرین مصاحبه خود می گوید که می توان در مقاطعی با اصولگرایان ائتلاف کرد.
او با تاکید بر اینکه باید به سمت تقویت تحزب برویم از عمکرده جبهه ای انتقاد کرده و می گوید: « افراد بعضاً از طریق جبهه‌ها وارد عرصه رقابت‌های سیاسی شده و حتی به پشتوانه این پشتیبابی‌های جبهه‌ای و جریانی توفیقاتی هم کسب می‌کنند اما در ادامه الزامی برای پاسخگویی گفتمانی حس نمی‌کنند. به بیان دیگر از آن‌جا که حرکات جبهه‌ای در درازمدت قادر به تداوم نیست، باید به سمت تحزب برویم».
عارف با اشاره به تصمیماتی که در سال های 92 و 94 گرفته شد و مذاکراتی که خودش با اصولگرایان برای ائتلاف نسبی کرده بود، تاکید کرد که مذاکره و تلاش برای تفاهم و تعامل، مشی جریان اصلاحات است و در همین راستا می‌توانیم در مقاطعی حتی وارد ائتلاف شویم.
این حرف های عارف تا حدودی رنگ و بوی عقب نشینی از موضع « ائتلاف نمی کنیم» دارد اما برخی از فعالان سیاسی اصلاح طلب این تغییر نظر عارف را حرکتی تاکتیکی می دانند. شهربانو امانی فعال سیاسی اصلاح طلب از جمله این افراد است که در گفت و گو با « نامه نیوز» گفت: « طرح موضوع عدم ائتلاف از سوی آقای عارف اگرچه نظر شخصی او بود و از سوی شورای عالی اصلاح طلبان رسما اعلام نشد اما یک روش برای توجه بیشتر بر ارزیابی ائتلاف های پیشین بود».
وی با اشاره به نمایندگانی که در جریان انتخابات سال 94 با حمایت اصلاح طلبان به مجلس راه یافتند، گفت: « شاهد بودیم که بسیاری از از افراد قبل از انتخابات خواهان قرار گرفتن در فهرست اصلاح طلبان بودند اما در بدو ورود به مجلس گفتند که تعهدی در انتخاب رئیس مجلس ندارند. کارنامه یک سال و نیمه آن ها باید به صورت شفاف در معرض ارزیابی افکار عمومی باشد و اظهارات آقای عارف موجب شد که این اتفاق افتد».
این عضو شورای شهر تهران همچنین تاکید کرد: « در مورد مساله ائتلاف نیز از حالا نمی شود اظهار نظر کرد. شاید در یک کشور توسعه یافته با احزاب قوی بشود برای بیست سال بعد نیز برنامه ریزی کرد اما در ایران با توجه به وضعیت تحزب و مسایل دیگری مثل نظارت شورای نگهبان این چنین نیست لذا باید در ظرف زمانی انتخابات و با توجه به اقتضائات همان زمان در مورد ائتلاف یا عدم ائتلاف تصمیم گرفت».
این نماینده پیشین مجلس شورای اسلامی افزود: « هنوز نمی دانیم که انتخابات آتی بر چه مداری است. آیا کاندیداهای تراز آول و توانمند ما از فیلتر شورای نگهبان عبور می کنند یا آش همان آش است و کاسه همان کاسه».
وی همچنین به محدودیت های جدید برای چهره های شاخص اصلاح طلبی اشاره کرد و گفت: « باید دید که آیا این مسایل یک نوع ورود به بازی های قبل از انتخابات است یا خیر. از طرف دیگر باید منتظر باشیم تا شورای عالی اصلاح طلبان نقاط ضعف و انتقاداتی که به آن وارد است را مرتفع کند».
