نقالی عاطفه رضوی در نمایش «لیلای بی‌مجنون»/ فیلم
نقالی یکی از هنرهای سنتی ایران است که قدمتی دیرینه دارد و در آن داستان‌های حماسی، تاریخی یا عاشقانه به صورت شفاهی و با استفاده از لحن و حرکات بدن روایت می‌شود.
این هنر که در گذشته بیشتر در بازارها و دربارها اجرا می‌شد، از شخصیت‌هایی چون «نقال» و «روایتگر» بهره می‌برد که با هنرهای خود، مردم را به دنیای افسانه‌ها و اسطوره‌ها می‌بردند.
در نمایش «لیلای بی‌مجنون»، عاطفه رضوی، بازیگر و هنرمند نام آشنا، به نقالی پرداخته است و این هنر کهن را با سبکی جدید و با تکیه بر تجربیات شخصی خود بازآفرینی کرده است. نقالی رضوی در این اثر نه تنها به انتقال داستان «لیلا و مجنون» از شاعرانی چون نظامی گنجوی می‌پردازد، بلکه به شیوه‌ای نوین و با استفاده از عناصر بصری و صوتی، احساسی عمیق و تاثیرگذار را به مخاطب منتقل می‌کند.
در این نمایش، عاطفه رضوی با تسلط بر فنون نقالی، سعی دارد تا به شیوه‌ای امروزی و متفاوت از سنت‌های قدیمی، داستان معروف «لیلا و مجنون» را بازخوانی کند. او از زبان بدن، تغییرات لحن صدا، موسیقی و گاهی حتی استفاده از نور و فضا به‌گونه‌ای هنرمندانه استفاده می‌کند که مخاطب را در دنیای عاشقانه و تراژیک این داستان غرق کند.
این تجربه جدید از نقالی، علاوه بر حفظ احترام به ریشه‌های سنتی این هنر، آن را به‌نوعی به مخاطب معاصر و نسل جدید معرفی می‌کند که ممکن است با شیوه‌های کلاسیک نقالی کمتر آشنا باشند. به‌طور کلی، نقالی عاطفه رضوی در «لیلای بی‌مجنون» نمونه‌ای از تلفیق سنت و مدرنیته است که توانسته است در بستری جدید، داستانی کهن را زنده کند و به یک تجربه هنری نو دست یابد.
