گوش نمی‌کنیم، چون تصمیم‌مان را گرفته‌ایم
نمایندگان مجلس قبل از نطق ناطق، تصمیم خود را گرفته‌اند و کاری ندارند که سخنران چه می‌گوید و از چه استدلال و منطق و برهانی استفاده می‌کند.
به گزارش عصر ایران، دیروز و دیشب مردم شاهد جلسه رای اعتماد نمایندگان مجلس به 4 وزیر پیشنهادی روحانی بودند. پخش مستقیم مجلس از شبکه خبر باعث می‌شود تا مردم شاهد حواشی این گونه جلسه‌ها هم باشند.
نکته‌ای که در جلسه دیروز و البته بسیاری از جلسات پارلمان قابل توجه است این معناست که برخی نمایندگانی که بر کرسی سبز مجلس تکیه زده‌اند اهل گوش دادن نیستند. سخنران، نطق می‌کند حالا می‌خواهد رییس جمهور باشد، وزیر باشد یا نماینده مجلس، اهالی بهارستان کاری به صحبت‌های او ندارند برای خود حرف می‌زنند، دادمی‌زنند و گعده برگزار می‌کنند.
به نظر می‌رسد نمایندگان مجلس قبل از نطق ناطق، تصمیم خود را گرفته‌اند و کاری ندارند که سخنران چه می‌گوید و از چه استدلال و منطق و برهانی استفاده می‌کند.
به طور مثال دیشب وقتی رضا رحمانی وزیر پیشنهادی صمت در حال سخنرانی بود، نماینده‌ای داد زد که ما به تو رای می‌دهیم نمی‌خواهد سخنرانی کنی !
این چه رسمی است که در چند دوره اخیر مجلس در پارلمان حاکم شده است؟ چرا کسانی که خود را عصاره فضائل ملت می‌دانند، گوش به صدای طرف مقابل نمی‌دهند و تصمیمات خود را جای دیگر می‌گیرند و در صحن فقط رای می‌دهند.
برای درک بهتر این معنا، در یکی از جلسات آینده مجلس از رادیو فرهنگ، مذاکرات نمایندگان را گوش دهید. بیشتر به مدرسه‌ای می‌ماند که معلم در حال تصحیح ورقه‌های امتحانی است و دانش آموزان همه با هم در حال حرف زدند. بعضی‌ها هم در این میان داد هم می‌زنند.
خیلی دور نیست، جلساتی که نمایندگان بر اساس استدلال‌های سخنران رای می‌دادند. بگذارید برایتان مثال‌هایی بزنم. در مجلس پنجم، نمایندگان راست‌گرا تصمیم گرفتند دو وزیر خاتمی را استیضاح کنند. یکی از آنها عطالله مهاجرانی وزیر ارشاد بود و دیگری عبدالله نوری وزیر کشور.
آنگونه که تاریخ روایت می‌کند تصمیم قطعی نمایندگان استیضاح مهاجرانی بود. تمام چهره‌های شاخص جناح راست در مجلس پنجم از باهنر تا حسینی اخلاق علیه مهاجرانی در مجلس حرف زدند. در آن زمان موافق هم صحبت نمی‌کرد و فقط مخالف پشت تریبون قرار می‌گرفت.
بعد از شنیدن صحبت‌ها، مهاجرانی پشت تریبون رفت. سخن گفت، استدلال آورد و نمایندگان تمام حرف‌های او را شنیدند و در نهایت قانع شدند که به استیضاح مهاجرانی رای ندهند. شاید اگر این استیضاح امروز بود، قطعا مهاجرای از وزارت افتاده بود.
عبدالله نوری هم در روز استیضاح سخن گفت و حرف‌ها را شنید اما نتوانستند نمایندگان را قانع کند و نمایندگان مجلس پنجم وزیر کشور خاتمی را در در ۳۰ خرداد ۱۳۷۷ استیضاح کردند.
مرور استیضاح‌های مجلس پنجم یادآور یک موضوع مهم است که تصمیمات پارلمان باید در مجلس و صحن علنی گرفته شود نه در گعده‌های سیاسی.
