وجدان کاری اجازه فرار به دریانوردان سانچی نمی داد / خدمه باید می ماندند تا از گسترش آتش جلوگیری کنند

در میان همه پرسش هایی که در رابطه با چرایی وقوع حادثه تلخ برای نفتکش ایرانی سانچی و جان باختن خدمه آن مطرح می شود، سؤال در مورد علت ماندن خدمه در کشتی و فرار نکردن آنها از حادثه، یکی از مهم ترین سؤال های بی پاسخ این روزهاست؛ سؤالی که البته پاسخ های احتمالی فراوانی در مورد آن مطرح می شود.

به گزارش تابناک، دو روز از حادثه دردناک غرق شدن نفتکش ایرانی سانچی گذشت و این اتفاق تلخ، بار دیگر ملت بزرگ ایران و خانواده خدمه این کشتی بزرگ را عزادار کرد؛ اتفاقی که جبران خساراتش به ویژه در بخش نیروی انسانی جبران پذیر نیست و سال های سال در خاطر مکدر ایرانیان خواهد ماند.

شنیدن در مورد حال و هوای کشتی‌ از زبان دریانوردان از آن جهت مطلوب است که این افراد، آنچه را مسئولان و مقامات در مقام ذهن و تصور بر زبان می آورند، در مقام عمل تجربه کرده اند و سال هاست، بخش عمده ای از عمر و زندگی خود را در کشتی و روی آب می گذرانند.

ابراهیم رفیعی، سرمهندس برق کشتیرانی ایران در مورد علت وقوع سوانح دریایی و ابعاد خسارات این رویدادها به «تابناک» می‌گوید: برخورد دو کشتی در دریا به چهار دلیل متفاوت ممکن است، رخ بدهد که عبارتند از: اشتباه فردی افسران کشتی در بررسی دقیق دستگاه ها و یا مشاهده ناقص، نقص جزئی در برخی بخش های اصلی کشتی مثل از دست رفتن امکان کنترل کشتی، نقص کلی در کشتی مثل از کار افتادن ژنراتور و یا موتورهای اصلی کشتی و نیز شرایط نامساعد جوی که البته مورد آخر احتمال تأثیرگذاری اش بسیار کم است.

رفیعی که چند سالی نیز روی نفتکش های ایرانی مشغول به خدمت بوده، در ادامه در رابطه با چرایی وقوع حادثه سانچی می‌افزاید: صحبت در مورد چرایی وقوع این حادثه بسیار سخت است و تنها زمانی می توان دقیق در این رابطه سخن گفت که جعبه سیاه هر دو کشتی دقیق بررسی شوند. در این جعبه های سیاه، یک هارد 150 گیگی وجود دارد که تمام اطلاعات کشتی از جمله مکالمات تیم فرماندهی، سرعت باد، موقعیت مکانی، هشدارها و… را به ثبت رسانده و می توان بر اساس آن به اطلاعات دقیقی در این باره دست یافت.

وی با تأکید بر این که افکار عمومی اطلاعات دقیقی در مورد صنعت کشتیرانی و ماهیت فعالیت آن ندارند و این موجب می‌شود، ابهامات و شایعات زیادی مطرح شود و برخی از شایعات باورپذیر جلوه کند، می‌گوید: بر خلاف تصور عمومی که گفته می شود برخورد در میان کشتی ها کم و نادر است، اتفاقاً برخورد کشتی ها با یکدیگر یا با صخره بسیار زیاد است و تنها دلیل رسانه ای نشدن این تصادف ها حجم پایین خسارت هاست که در بیشتر موارد توسط بیمه ها پرداخت و سریع برطرف می شود.

رفیعی می‌افزاید: تصور کنید در همین تنگه هرمز در یک عرض کمتر از 30 مایلی بعضاً ده ها کشتی در حرکت هستند و تنها کافی است یکی از کشتی ها دچار نقص فنی در سیستم موتور اصلی شود و سرعتش کاهش یابد، به همین علت هر لحظه امکان دارد که کشتی پشت سر فرا رسیده و تصادف رخ بدهد.

این دریانورد جمهوری اسلامی ایران در مورد جزئیات احتمالی حادثه سانچی می‌گوید: آنچه من حدس می زنم و بسیاری از همکارانم نیز با من هم عقیده هستند، آن است که یک نقص جزئی در نفتکش سانچی باعث برخورد کشتی فله‌بر چینی به شکم راست سانچی شده است و این موضوع حریق کوچکی را ایجاد کرده است. از این بابت می‌گویم حریق کوچک که کشتی فله‌بر سی‌ف کریستال توانسته است به سرعت خود را از محل حادثه دور کند و خدمه آن کشتی نیز امکان فرار یافته اند.

وی در ادامه می‌افزاید: به نظر من دریانوردان کشتی سانچی در ابتدای امر تصور کرده اند که امکان خاموش کردن آتش و حل مشکل را دارند و با دستور کاپیتان و نیز تیم فرماندهی در کشتی باقی مانده اند تا مشکل پیش آمده را حل کنند، اما ناگهان انفجاری در یکی از مخازن رخ داده است و خدمه غافلگیر شده و امکان فرار یا نجات جان خود را از دست داده اند.

این دریانورد ایرانی در توضیح چرایی ماندن خدمه سانچی در کشتی می‌گوید: برای ما دریانوردان رها کردن میلیاردها دلار از سرمایه ملی در دریا و فرار از محل حادثه بسیار سخت است و با توجه پیگیری هایی که پس از این اقدام خواهد شد، تمام تلاشمان این است که نهایت تلاش خود را برای خروج از بحران و حل آن ادامه دهیم.

رفیعی در بخش پایانی سخنان خود می‌گوید: به نظر من و بسیاری از همکارانم دریانوردان نفتکش سانچی در لحظات ابتدایی حادثه امکان پریدن در آب و یا فرار با قایق های نجات را داشتند، اما وجدان کاری به آنها چنین اجازه ای نداد؛ آنها در نفکش ماندند تا اجازه ندهند خسارت سنگینی به سرمایه های کشتی وارد شود، اما غافلگیر شدند.