افکار عمومی فرانسه بیش از هر زمان دیگری به ماهیت قطبی شده و چند‌تکه خود آگاهی پیدا کرده است. در این شرایط، نکته قابل تامل این است که عموم مردم این کشور معتقدند که خودِ دولت فرانسه در چهارچوب همین قطبی‌گرایی‌ها، سوگیری های خاصی دارد و عملا بخش هایی از جامعه فرانسه را به ضرر دیگر بخش ها، تقویت می کند.
بازتاب–زمان زیادی از آغاز سال 2023 میلادی نمی گذرد با این حال فرانسه از ابتدای سال مذکور تاکنون، شاهد 6 دور اعتراضات و اعتصابات فراگیر و گسترده علیه سیاست های دولت “امانوئل مکرون” در زمینه بالابردن سن بازنشستگی کارگران و کارمندان فرانسوی بوده است. اعتراضاتی که جدیدترین نمونه از آن بار دیگر صحنه سیاسی و اجتماعی فرانسه را به هم ریخته و در شهرهای مهم فرانسه نظیر پاریس و استراسبورگ، درگیری های خیابانی میان معترضان فرانسوی، و پلیس و نیروهای امنیتی فرانسه را سبب شده است.
از هر پنج قطار تنها یک قطار در بسیاری از خطوط راه آهن ملی در حال حرکت است. متروی پاریس به شدت مختل شد. برخی از پروازهای خارج از فرودگاه های اصلی پاریس لغو شد.
دولت مکرون در واکنش به چالش های اقتصادی فرانسه که پس از پاندمی کرونا و آغاز جنگ اوکراین، ماهیت وخیمی نیز به خود گرفته‌اند، سعی دارد تا سن بازنشستگی در این کشور را از 62 سال به 64 سال افزایش دهد. اقدامی که به زعم مکرون می تواند پس‌انداز 17 میلیارد یورویی را برای فرانسه به همراه داشته باشد و منابع مالی قابل توجهی را در اختیار دولت قرار دهد تا از این طریق بتوان چالش های اقتصادی این کشور را علاج و درمان کرد. راهکاری که البته طیف های ضعیف‌تر جامعه فرانسه آن را رد می کنند و تاکید دارند که مکرون سعی دارد بارِ مشکلات اقتصادی این کشور را به دوش طبقات ضعیف این کشور بیندازد و از منافع طبقات مرفه و ثروتمند که عمده پایگاه حمایتی وی را تشکیل می دهند، نهایت حراست را انجام دهد.
کارگران سراسر فرانسه علیه برنامه‌های امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه برای افزایش سن قانونی بازنشستگی تظاهرات کردند./ نیویورک تایمز به نقل از خبرگزاری فرانسه — گتی ایماژ
با این همه، اینکه فرانسه در مدت زمانی کوتاهی از آغاز سال 2023، شاهد انفجار چند باره اعتراضات و اعتصابات بوده، حامل 2 پیام و معنای عمده و محوری است که توجه به آن ها ضروری به نظر می رسد:
اولا، افکار عمومی فرانسه بیش از هر زمان دیگری به ماهیت قطبی شده و چند‌تکه خود آگاهی پیدا کرده است. در این شرایط، نکته قابل تامل این است که عموم مردم این کشور معتقدند که خودِ دولت فرانسه در چهارچوب همین قطبی‌گرایی‌ها، سوگیری های خاصی دارد و عملا بخش هایی از جامعه فرانسه را به ضرر دیگر بخش ها، تقویت می کند. مساله ای که نمود عینی خود را در قالب عمیق شدن این اعتقاد در میان معترضان فرانسوی مبنی بر اینکه دولت مکرون، دولت ثروتمندان و اغنیا است و در مواجهه با دیگر اقشار اجتماعی و اقتصادی فرانسه، زبان سرکوب و برخورد را در پیش می گیرد، خود را نشان می دهد.
البته که این وضعیت با توجه به محرک های حزبی و اینکه اساسا دولت مکرون از حیث پشتوانه سیاسی و اجتماعی، دولتی قدرتمند و فراگیر نیست نیز بیش از پیش ماهیت جدی‌تری به خود می گیرد و فرانسه را به زمینی حاصلخیز جهت رشد و اوج گیری اعتراضات و اعتصابات و درگیری ها میان طیف های مختلف اجتماعی و اقتصادی در این کشور تبدیل می کند.
دوما، دولت فرانسه و نظریه پردازان همراه و متحد با آن، عملا در نوعی بن‌بست جهت مخاطب قرار دادن چالش‌های اقتصادی این کشور با کمترین هزینه ممکن گرفتار شده اند. نباید فراموش کرد که امانوئل مکرون و دولت وی در سال های اخیر بارها با اعتراضات گسترده علیه سیاست های اقتصادی و اجتماعی خود رو به رو شده اند و حداقل تا به اینجای کار نتوانسته‌اند به کم هزینه‌ترین راه‌ها جهت حل چالش‌های جاری در فرانسه متوسل شوند.
موضوعی که در نوع خود نشان می دهد نوعی بن‌بست در حل مسائل و چالش های کلان نظام حکمرانی فرانسه ایجاد شده و در شرایطی که طیف های مختلف اجتماعی و سیاسی و اقتصادی در این کشور، یکدیگر را نه در قالب یک کلّ متحد، بلکه رقبا و دشمنان ارزیابی می کنند، امید جدی به حل این مشکلات نیز وجود ندارد. مساله ای که حاکی از پرتنش بودنِ چشم اندازهای آتی حکمرانی در کشور فرانسه و به احتمال زیاد، وخیم شدن بیش از پیش مشکلات و بحران های سیاسی و احتماعی در این کشور است.
نباید فراموش کرد که فرانسه از جمله کشورهایی است که در طول تاریخ تجربیات قابل توجهی را نیز از اوج گیری نهضت‌های اعتراضی و متعاقبا آغاز فصول جدید تحولات سیاسی و احتماعی در کشور خود تجربه کرده است. مساله ای که در شرایط کنونی نیز می تواند بار دیگر جلوه هایی عینی را از خود به طرق دیگری به نمایش بگذارد.
