مردم روانی اند؛ برچسبی که یک عضو شورای شهر تهران به مردم زد
یک ماه از آغاز به کار کمپین آرزوهای شهرداری تهران می گذرد و استقبال کم پایتخت نشینان از این طرح، صدای برخی از مسوولان مدیریت شهری را درآورده است. درهمین راستا الهام فخار، نایب رییس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران، عقب نشینی مردم از پرداختن به آرزوهایشان را، نشانی از ضعف در حوزه سلامت روان می داند.
«بازتاب»؛ کمپین آرزوهای شهرداری تهران در مهر ماه سال گذشته در منطقه‌ی6 تهران رونمایی شد اما بیش از یکسال و نیم زمان برد تا به صورت عمومی در پایتخت اجرایی شود، براساس اهداف تعریف شده در این کمپین، پربازدیدترین و پر لایک‌ترین آرزوی ثبت شده در سایت تهران من، در دستور کار شهرداری تهران قرار می گیرد و اجرایی می شود.
به گفته زهرا نژادبهرام، عضو هیأت رئیسه شورای شهر تهران که پیشنهاد راه اندازی کمپین آروزها را داده است؛ هدف اصلی اجرای این کمپین، اعتمادسازی میان شهروندان و مدیریت شهری بوده تا علاوه بر توسعه محلات بر مبنای نظر شهروندان، آموزش شهروندی هم داده شود.
درواقع چون مشارکت شهروندان در تصمیم‌گیری‌های شهری تاکنون بسیار محدود بوده است، این کمپین فرصتی را فراهم می‌کند که ظرفیت‌های تهران بر اساس نظر شهروندان ارتقاء یابد.
ناگفته نماند که کمپین آرزوهای شهرداری تهران نخستین کمپین مردمی در حوزه شهری نیست، پیش از این شاهد ابلاغ دستورالعمل اجرایی کمپین همسایگی پسماند بودیم که شواهد حکایت از آن دارد که این کمپین هم با استقبال کمی از سوی شهروندان تهرانی مواجه شده است.
مراحل تدوین و اجرای کمپین آرزوها
براساس اظهارات مسوولان شهری، طرح کمپین آرزوها که از سوی زهرا نژاد بهرام، یکی از اعضای شورای شهر تهران پیشنهاد شده بود، ابتدا در اختیار کمیسیون شهرسازی شورای شهر تهران قرار گرفت و سپس از سوی رئیس کمیسیون به شهردار تهران ارائه شد و پس از استقبال شهرداری از این طرح، به صورت دستورالعمل ابلاغ شد.
این طرح در ابتدا به صورت آزمایشی در محله یوسف آباد اجرایی شد تا نقاط قوت و ضعف طرح بررسی شود، پس از ۳ ماه که نتایج این محله استخراج شد، یک محله‌ی دیگر یعنی امیرآباد در مرحله‌ی دوم انتخاب شد.
بررسی مراحل آزمایشی اجرای این کمپین نشان می دهد که اجرای آن در دو محله یوسف آباد و امیر آباد تهران چندان نتیجه پررنگی به همراه نداشته است و مثلا از 160 آرزوی ثبت شده در یوسف آباد، سه آرزو انتخاب شده و تنها دو آرزوی آن اجرایی شده است.
انتقادها به کمپین آرزوهای شهرداری
درحالی که تنها یک ماه از اجرای عمومی کمپین آرزوهای شهرداری تهران می گذرد اما انتقادهای بسیاری روانه خیابان بهشت شده است، بسیاری از کارشناسان شهری و حتی فعالان مجازی معقتدند چرا با وجود فعالیت سامانه ۱۳۷ و دیگر راه‌های ارتباطی مردم با شهرداری و شورای شهر تهران، این کمپین راه‌اندازی شده است، یا به عبارتی تفاوت اصلی این کمپین با دیگر سامانه‌هایی که پذیرای انتقادات و پیشنهادات شهروندان هستند در چیست؟
البته مسوولان مدیریت شهری معتقدند که مطالبات مردم را نباید محدود به سامانه‌هایی مانند ۱۳۷ و ۱۸۸۸ کنیم، این سامانه ها برای مشکلات است اما این کمپین برای آرزوهاست، اما درجواب استدلال آنها باید گفت که شهرداری تا چه میزان در حل مشکلات و معضلات مردمی موفق عمل کرده و کارنامه قابل قبولی داشته که حالا برای عملی کردن آرزوهای شهروندان، پیشتاز شده است؟
یکی دیگر از انتقادات مردمی به راه اندازی چنین پویشی این است که چرا شورای شهر انجام وظایف ذاتی خود را به اسم آرزو جا می زند؟ یا اینکه چرا شورای شهر تهران در اواخر دوره به فکر اجرای چنین طرحی افتاده است و چرا با وجود نتیجه نه چندان محسوس این طرح در دوره آزمایشی، کمپین به صورت عمومی اجرایی شده است؟
موضع گیری جالب عضو شورای شهر
اما اگر از انتقادهای ریز و درشت به اجرای کمپین آرزوها بگذریم به موضع گیری یکی از اعضای شورای شهر تهران به استقبال کم مردم از راه اندازی این طرح می رسیم، الهام فخاری که نایب رییس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران است در این زمینه می گوید: گویی مردم از آرزو کردن و پرداختن به خواسته و آرزوهایشان عقب‌نشینی کرده‌اند.
او می گوید: از کنار این وضعیت نباید بی‌تفاوت گذشت چرا که نشانه‌ای است از اینکه باید در زمینه بهبود زندگی شهروندی و سلامت روان مردم اثربخش‌تر و بیشتر کار کنیم.
در پاسخ به واکنش این عضو شورای شهر باید بگوییم اگر چه حجم مشکلات شهری، اقتصادی، اجتماعی و فشار روز افزون آنها روح و روان پایتخت نشینان را تهدید می کند و این موضوع باید جدی گرفته شود، اما در شرایطی که شهر تهران سالهاست با مسایل عدیده ای از جمله آلودگی هوا، آلودگی صوتی، ترافیک و حمل و نقل، بافت فرسوده و … روبروست و مدیریت شهری هم توجه خاصی به این مسایل حیاتی نداشته است، استقبال کم شهروندان از این گونه طرح ها کاملا طبیعی به نظر می رسد.
زمانی که نیازهای ضروری و اساسی مردم بی پاسخ مانده است، رنگ کردن دیوارهای شهر یا راه اندازی میدان میوه و تره بار، کمکی به بهبود شرایط نمی کند.
درواقع به نظر می رسد که شهرداری و شورای شهر تهران که برنامه ای برای حل مسایل اساسی حوزه شهری پایتخت ندارند به این نتیجه رسیده اند که باید اجرای طرح های کوچک را در دستور کار قرار داد.
