طرح صلح هرمز می‌تواند کانونی برای اجماع جناح‌ها و جریان‌های مختلف سیاسی باشد
طرح صلح هرمز طرحی است که «ارزش‌های انقلاب» و «عمل‌گرایی» را – در قالب یک ابتکار دیپلماتیک – در یکجا گِرد می‌آورد و ازاین‌رو می‌تواند کانونی برای اجماع و همکاری جناح‌ها و جریان‌های مختلف سیاسی باشد.
گروه سیاسی بازتاب: طرح صلح هرمز (Hormuz Peace Endeavor) که رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه کشورمان در سازمان ملل و سپس در رسانه‌های بین‌المللی ارائه کرده‌‌اند، به‌جرئت می‌تواند یکی از مهم‌ترین ابتکارات دیپلماتیک ایران محسوب شود. حمایت کلیت نظام، رسانه‌ها و جامعهٔ مدنی از این طرح می‌تواند آیندهٔ روشن‌تری برای منطقه و نسل آینده آن رقم بزند.
رضا نصری به‌عنوان یک تحلیلگر مسائل آسیای مرکزی دراین‌باره معتقد است: طرح صلح هرمز بستر حقوقی محکمی دارد و اجزاء و عناصر تشکیل‌دهندهٔ آن تک‌تک و درمجموع با منافع ملی و راهبردی ایران کاملاً سازگار است.
او تأکید می‌کند: این طرح هم مبتنی بر اصل «بومیسازی امنیت»، «همکاری نظامی-امنیتی» و خروج نیروهای فرا منطقه‌ای است؛ هم یک عنصر «کنترل تسلیحات (Arms control) » دارد که نقش مهمی در تنش‌زدایی و هدایت منابع مالی به سمت «توسعه» و عمرانی (به‌جای فربه‌سازی شرکت‌های اسلحه‌سازی) ایفا خواهد کرد.
نصری بابیان اینکه طرح صلح هرمز، هم برنامه‌ای در راستای «مشترک سازی منافع اقتصادی»، «سرمایه‌گذاری مشترک» و همکاری‌های بلندمدت دارد که این خود در ایجاد صلح و ثبات پایدار میان دولت‌ها بسیار مؤثر خواهد بود، معتقد است: هم در جهت وفاق و نزدیکی ملت‌ها – یا تنش‌زدایی ریشه‌ای (Grassroots)، تبادلات فرهنگی و همکاری‌های علمی برنامه دارد؛ هم بستری برای حل‌وفصل مسائل فرامرزی (مانند مسائل محیط‌زیستی، تروریسم، مواد مخدر، امنیت سایبری، انرژی و غیره) فراهم می‌کند.
او تصریح می‌کند: این طرح ازیک‌طرف – ازآنجاکه متکی بر بومیسازی امنیت میان کشورهای اسلامی و اخراج نیروهای غربی است – با موازین ایدئولوژیک و ارزش‌های انقلاب – که در قانون اساسی متبلور شده – کاملاً سازگار است؛ و از طرف دیگر، حاوی نوعی «عمل‌گرایی» است که وجهه مُدرن و بالغ کشور را تداعی می‌کند.
این تحلیلگر مسائل خاورمیانه با اشاره به اینکه طرح صلح هرمز طرحی است که «ارزش‌های انقلاب» و «عمل‌گرایی» را – در قالب یک ابتکار دیپلماتیک – در یکجا گِرد می‌آورد و ازاین‌رو می‌تواند کانونی برای اجماع و همکاری جناح‌ها و جریان‌های مختلف سیاسی باشد، اضافه می‌کند: تک‌تک اجزاء و عناصر طرح این قابلیت را دارند که در محافل دانشگاهی، رسانه‌‌ای و تخصصی به سوژه مقاله و رساله و مناظره تبدیل شوند و در یک فرایند «ملی» تکمیل و توسعه پیدا کنند.
رضا نصری بابیان اینکه جامعهٔ مدنی ایران نیز می‌تواند در فرایند تکمیل و توسعه و ارائهٔ آن نقشِ مستقیم ایفا کند تا این طرح درنهایت – به‌عنوان یک طرح ملی و تاریخی – از جانب «ایران» به دولت‌ها و ملت‌های منطقه عرضه و ارائه شود، معتقد است: در هفته‌های گذشته، «طرح صلح هرمز» علیرغم اهمیت و ویژگی‌هایی که دارد – به‌ویژه در فضای رسانه‌‌ای داخل کشور – مهجور مانده و لازم است همگی در جهت تقویت و حفظ آن تلاش کنیم.
انتهای پیام/#
