بررسی قراردادهای نفتی که امضا نشدند
معاون سابق توسعه و مهندسی شرکت ملی نفت به بررسی قراردادهای نهایی‌شده پس از برجام که به‌دلیل مشکلات پیش‌آمده به ثمر ننشستند، پرداخت و گفت که امضای این قراردادها ٢٠٠ میلیارد دلار سرمایه به صنعت نفت کشور تزریق می‌کرد.
غلامرضا منوچهری امروز در ششمین کنگره صنعت حفاری و سومین کنگره اکتشاف و تولید که در مرکز همایش‌های صدا و سیما برگزار شد، با اشاره به مذاکرات نفتی که در فضای پسابرجام صورت گرفته بود، اظهار کرد: قرارداد توسعه میدان بندکرخه با OMV اتریش، چنگوله با DNV نروژ، آذر با اویک و گازپروم نفت، کیش با شل و فرزاد با ONGC بعد از برجام از نهایی شدند.
وی افزود: مذاکرات توسعه آزادگان با سه کنسرسیوم پیش می‌رفت و حضور توتال و سی‌ان‌پی‌سی با همکاری شریک ایرانی در این میدان قوت گرفته بود که متوقف شد. مذاکرات یادآوران هم با شل و ساینوپک جلو می‌رفت. برای توسعه لایه نفتی و آب تیمور هم با مرسک مذاکراتی داشتیم.
به گفته معاون سابق توسعه و مهندسی شرکت ملی نفت، به ثمر نشستن قراردادهای توسعه‌ای بعد از برجام، حدود ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه به صنعت نفت کشور تزریق می‌کرد.
منوچهری با بیان این‌که برخی میادین ١٠ درصد کاهش تولید دارند که طبیعی است، تاکید کرد: اگر در این بخش سرمایه‌گذاری نکنیم، میزان تولید نفت به شدت کاهش خواهد یافت. در این راستا وزارت نفت برنامه‌هایی را در پیش گرفته است که کافی نیست.
به گزارش ایسنا، وی افزود: بهترین برنامه وزارت نفت، تعریف بسته‌های EPC و EPD است که تأمین مالی آن‌ها نیز پیش بینی شده است.
معاون سابق توسعه و مهندسی شرکت ملی نفت، در ادامه با اشاره به همکاری با شرکت‌های خارجی اظهار کرد: شاید مانند سابق نتوانیم با شرکت‌های ساینوپک یا CNPC همکاری کنیم اما شرکت‌های دیگری هستند که با ایران همکاری می‌کنند و ما باید به دنبال بخش خصوصی چین برویم.
منوچهری با تاکید بر این‌که این دوران، دوران گذر است، گفت: باید به دنبال منابع مالی، بازار سرمایه و انتخاب شرکای خارجی باشیم. منابع مالی در کشور است و با کاهش بروکراسی باید اقدامات مطلوب‌تری انجام دهیم.
