اردوغان برای ادامه مسیر، کدام را انتخاب می‌کند؟ «هم پیمان استراتژیک» یا «دوست مورد اطمینان»؟
حُسني محلي در الاخبار نوشت: رئیس جمهور ترکیه پس از دیدار با رئیس جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، روابط کشورش با ایالات متحده را «ائتلافی استراتژیک» خواند؛ در حالی که رئیس جمهور روسیه بعد از دیدار با اردوغان، ترکیه را «دولت دوست و قابل اطمینان» نامید. پوتین که خطوط انتقال گاز بین روسیه و ترکیه را اثبات واضحی برای استقلال سیاست خارجی ترکیه می داند، مانع از آن نشد که اردوغان با ترامپ در مورد شرایط ادلب، منبج و شمال سوریه گفتگو کند؛ مسائلی که پیش از ترامپ، مورد توجه پوتین، روحانی و اردوغان بود.
به گزارش بازتاب، این رسانه عرب زبان ادامه داد: صحبتهای پوتین در مورد ترکیه و اظهار نظر اردوغان در خصوص ائتلاف استراتژیک با واشنگتن، اهمیت زیادی دارد؛ از این جهت که همزمان شده است با اطلاعاتی در مورد فشارهای آمریکا علیه آنکارا، برای اقناع یا اجبار آن در راستای لغو معامله موشکهای اس 400 روسیه، همانطور که در سال 2015، تحت فشارهای مشابه آمریکا، معامله موشکهای چینی لغو شد.
علاوه بر اینکه امریکا در صدد آن است تا واگذاری جنگنده های اف 35 خود به ترکیه را به تاخیر انداخته یا حتی آن را لغو کند، با اینکه ترکیه در ساخت این جنگنده سهیم بوده است. کنگره آمریکا می گوید با توجه به اینکه ترکیه عضو ناتو است، نمی تواند اس 400 روسیه را خریداری کند؛ چرا که این سلاح با سامانه های تسلیحاتی ناتو در تناقض است؛ با این اوصاف، ترکیه قصد دارد از اس 400 روسیه علیه کدام کشور استفاده کند!؟
کنگره همچنین با تحریک لابی یهودی، ترکیه را تهدید به لغو تعداد زیادی از توافق های احتمالی با ترکیه در مورد واگذاری اف16، بالگردهای سیکورسکی و موشکهای پاتریوت کرد.
همه از دلایل سستی و ضعف در روابط بین انکارا و واشنگتن مطلع هستند که در بین آنها، اقامت گولن در ایالات متحده، رابطه دوستانه ترکیه با ایران و ادامه حمایت آمریکا از یگانهای کردی شرق فرات، هستند؛ حمایتی که اردوغان در مورد آن می گوید: «این حمایت، شایسته دولت هم پیمانی چون آمریکا نیست». این در حالی است که هیچ تفسیری برای تعطیل نشدن پایگاههای آمریکایی-ناتویی موجود در ترکیه، که تعداد آنها به 10 پایگاه می رسد و مهمترین آنها، پایگاه انجرلیک نزدیک به مرزهای سوریه و عراق است، وجود ندارد. این به اضافه پایگاه«مالاطیا» است که تمام تحرکات و روابط نظامی در ایران، سوریه، عراق و جنوب روسیه را تحت نظر دارد.
به نظر می رسد این مساله، تناقض بارزی در سیاستهای اردوغانی محسوب می شود که با دولتهای غربی و در مقدمه انها، آمریکا، هم پیمان است و در این میان، مجبور شده است برای حل بحران سوریه، به ایران و روسیه نزدیک شود.
در این شرایط، باید چشم به قدرت پوتین و ترامپ و توانایی هر یک از انها برای تاثیرگذاری بر اردوغان، بدوزیم، که در طول 16 سال حکومتش، ثابت کرده است به اسانی تاثیر نمی پذیرد، کما اینکه کارت های زیادی را در اختیار دارد که می تواند برای چانه زنی با پوتین و ترامپ از آنها استفاده کند؛ بویژه آنکه مشخص است اردوغان از طریق سیاستهای خود در سوریه، به یک بازیگر اصلی در آن تبدیل شده است؛ در آغاز، به لطف آمریکا و در ادامه، با چراغ سبز روسیه!
