ادامه خاک‌خوردن قطارهای مترو در کرج
ظاهرا کارخانه‌ای که قطارهای شهری متعلق به شهرداری کرج در آن خاک می‌خورند، برای کرایه انبارداری این قطارها، روزانه ۳۰ میلیون تومان مطالبه کرده است.
پس از گران شدن ۲۰۰ درصدی قیمت بنزین، تمایل مردم برای استفاده از قطار شهری یا همان مترو در تهران افزایش زیادی پیدا کرد که نتیجه آن، ازدحام جمعیت در ساعات پیک عبور و مرور در مترو تهران است.
متروی تهران-کرج هم مانند سایر خطوط مترو در ساعات پررفت و آمد، بسیار شلوغ است و نیاز به قطارهای بیشتر کاملا محسوس است، ولی گزارش ها نشان می دهد دو رام قطار سالم مترو تهران-کرج در یک کارخانه صنعتی نگهداری می‌شود و بسیاری از قطعات آن در حال از بین رفتن است.
به گزارش خبرآنلاین،کارخانه لوکوموتیوسازی مپنا در اراضی میان تهران و کرج، محل نگهداری این قطارهاست که چند سال است زیر باد و باران و برف و آفتاب، می‌پوسند.
ظاهرا یکی از دلایلی که باعث شده این قطارها نتوانند به خطوط مترو بازگردند، اختلاف کارخانه مپنا با شرکت قطار شهری کرج بر سر کرایه نگهداری از آنهاست. آنطور که مشخص است، کارخانه لوکوموتیو سازی مپنا از شرکت قطار شهری کرج درخواست کرده به ازای هر روز نگهداری از این قطارها باید ۳۰ میلیون تومان کرایه پرداخت شود، ماهانه ۹۰۰ میلیون! در مقابل شرکت قطار شهری کرج هم گفته تنها حاضر است ۲۰۰ میلیون تومان بپردازد و این مسئله، اختلاف بین دو شرکت عمومی و دولتی را دامن زده تا این قطارها، با وجود نیاز هر روزه به حضورشان روی ریل، زیر آفتاب و برف، بپوسند.
در این رابطه با محمدمهدی اسلامی، مدیرعامل کارخانه مپنا در کرج گفتگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید:
آقای اسلامی، شما از شرکت قطار شهری کرج برای نگهداری از دو رام قطار روزانه ۳۰ میلیون تومان کرایه خواسته اید، پس لابد این قطارها را در مکان مسقف قرار دهید تا برف و آفتاب آن‌ها را از بین نبرند. اصلا این کرایه منصفانه و قانونی است؟
واقعیت این است که شهرداری تهران و کرج و شورا‌های هر دو شهر به فکر استفاده از این قطارها نیستند. ما دوست داریم این‌ها را از کارخانه ما بیرون ببرند. به حساب خودشان، آن‌ها ۲۰۰ میلیون تومان کرایه به ما بدهکارند. ولی ما گفتیم روزی ۳۰ میلیون تومان باید کرایه بدهید.
ما این را گفتیم تا هر چه زودتر قطارهایشان را بیرون ببرند، ما جا نداریم و نمی‌توانیم لوکومتیو‌هایی را که نیاز به تعمیر دارند یا تولید شده اند در کارخانه مان مانور بدهیم و سرویش شان کنیم. اینجا انبار قطار شهری نیست، کارخانه ما کارگاه تعمیر ناوگان ریلی کشور است. ما تولید لوکومتیو داریم و باید ماهانه ۲ دستگاه لوکومتیو تولید کنیم، ولی به دلایلی از جمله دپوی قطارهای شهری و مشکلات فنی، تولید با مسایلی مواجه شده است.
پیگیری ما از شورای شهر تهران منجر به این شد که یک نفر مسئول بررسی قطارهای مانده در کارخانه مپنا شوند، آن‌ها اقدام تازه‌ای کردند؟
سرمایه مملکت بیشتر از انتخابات و درگیری‌های گروهی و باندی برای ما مهم است. این سرمایه دارد از بین می‌رود. وضعیت هیچ تغییری نکرده است به انضمام اینکه من نامه نوشتم و با آن‌ها دعوا کردم چرا این قطارها را نمی‌برید مردم استفاده کنند، ولی انگار این نامه‌ها را هیچکس نمی‌خواند. قطار‌هایی که زیر آفتاب و برف مانده قیمت کمی ندارد، دست کم ۱۴ میلیون یورو قیمت آن است. این‌ها دارد از بین می‌رود. ما حساب کردیم در سال این‌ها ۲ میلیون مسافر در مترو تهران-کرج جابجا می‌کند، ولی همچنان مسئولان بی توجه اند.
منظورتان کدام مسئول است که نسبت به از بین رفتن سرمایه مردم بی توجهی می‌کند؟
شخصا به معاون استانداری البرز و رئیس شورای تامین نامه نوشتم، به کارگروه تولید استانداری نامه نوشتم که بیایید این قطارها را ببرید تا از بین نرود و مردم استفاده کنند. رونوشت نامه را به امام جمعه کرج و شورای شهر کرج و سازمان قطار شهری کرج دادم، دو بار هم این کار را کردم، ولی در مقابل آن‌ها یک قرارداد برای من فرستادند که این قطارها باید همچنان بماند. آن‌ها دنبال ماندن این قطارها هستند و می‌گویند تا یکسال دیگر قطارها را از کارخانه ما تکان نمی‌دهند.
قطارها که چند سال است خاک می‌خورد. از نظر شما که تعمیرات لوکوموتیو می‌کنید تا سال آینده اگر ببرند، چه بلایی سرشان خواهد آمد؟
در حال حاضر برف روی قطارهای شهری نشسته و تا یک سال دیگر رنگ و آبی برای این‌ها نمی‌ماند. باید دوباره هزینه کنند کل قطعات لاستیکی قطارها را جایگزین کنند. هر گاه خواستند ببرند باید کل قطارها را سرویس کنند. می‌توانم بگویم برآورد خساراتی که به قطارهای شهری در اینجا خورده، میلیاردی است. ولی اینکه ما بیاییم خسارت بگیریم یا نگیریم مسئله‌ای نیست، عدم النفع این سرمایه و ثروت ملی که به ضرر مردم است، از همه چیز مهمتر است. آن‌ها به ما می‌گویند اگر این‌ها مشکل پیدا کند شما مسئول هستید در پاسخ گفتم این سرمایه که دارد زیر برف و باران و آفتاب از بین می‌رود، سرمایه ملی است، چه کسی مسئول است؟
