آیا دموکرات ها ناجی رابطه تهران و واشنگتن خواهند بود؟
ترامپ سیاست خارجی امریکا را به مسیری رهنمون کرد که مردمی که به او رای داده بودند هم به چنین شرایطی فکر نمی کردند. حالا انتخابات میان دوره ای کنگره و ریاست جمهوری 2020 می تواند این موضوع را مشخص تر کند.
به گزارش نامه نیوز، ترامپ در سال 2016 پس از کش و قوس فراوان رای آورد و علیرغم همه مسائلی که حول وحوش او مطرح شد، رئیس جمهور ایالات متحده امریکا نام گرفت. ترامپ رئیس جمهور شد اما از لحاظ رای شماری از هیلاری کیلینتون رای بالایی نیاورده بود. او از لحاظ رای الکترال توانست در ایالاتهای خاصی که رای الکترال بالایی دارند برنده شود و به این شکل سرنوشت انتخابات را تغییر دهد. او به معنای واقعی کلمه مسیر یک رئیس جمهور پوپولیست را در پیش گرفت و شعارهایی داد که طبقات خاصی از مردم به او رو کردند. اما انتخابات 2020 شاید مرحله مهمی برای ترامپ است که بدانیم آیا او مردم را فریب داد و حرفهایش در حد شعار باقی ماند یا او اهداف جامعه هدف را جامل عمل پوشاند. اما به وضوح می توان گفت هم مردمی که به او رای دادند و هم مردمی که نام او را در صندوق نینداختند با نوع سیاست خارجی او موافق نیستند و حالا به نوعی شوکه شده اند.
در جامعه جدید آمریکا تغییراتی در حال وقوع است که به دموگرافی خود آمریکا مربوط می‌شود؛ یعنی ترکیب جمعیتی و نحوه کارکرد اقتصاد و سیاست در جامعه آمریکا.
در خود آمریکا هم امروز عده زیادی شک دارند که آیا آمریکا باید در جهان حضور داشته باشد یا نه؟ آیا تهدیدی از طرف جهان شامل حال آمریکا است یا نه؟ حدود 57 درصد از آمریکایی‌ها که در سال 2017 ، گفته بودند که آمریکا نباید در جهان دخالت کند و اجازه دهد بقیه کشورها آنطور که خودشان صلاح می‌دانند، امور خودشان را در دست بگیرند. این نشاندهنده گرایش رو به داخل در آمریکا است که با سیاست جهانی امروزه آمریکا مغایرت دارد. به هم خوردن ترتیب جمعیتی آمریکا، ظهور طبقه متوسط به حاشیه رفته در جامعه آمریکا که احساس می‌کند در درون استراتژی جهانی‌شدن آمریکا فراموش شده و تضعیف شده، سفیدپوستانی که خودشان را مهاجرنشین‌های اولیه می‌دانند و صاحب یک میراث تاریخی در جامعه آمریکا می‌دانند، امروز با موج مهاجرت اسپانیایی زبان ها و آسیایی ها احساس می‌کنند در جامعه به انزوا کشیده می‌شوند و آن‌ها را مقصر این می‌دانند. بی‌اعتمادی عمیقی که به‌طور خیلی جدی نسبت به واشنگتن در خود آمریکا وجود دارد؛ یعنی مردم آمریکا به‌طور سنتی و اخیرا خیلی شدیدتر نسبت به کاخ سفید، به کنگره، بی‌اعتماد هستند و این هم باعث شده که آن مکانیزم‌های حکومت‌داری در آمریکا را امروز تایید نمی‌کنند. حاصل این دینامیکی که گفته شد، منجر به حضور ترامپ شد که به نظر می‌رسد با خطی‌مشی‌های گذشته آمریکا متفاوت است.
تا جایی که به ایران مربوط می‌شود، این تفاوت خط‌مشی که در جامعه آمریکا و به تبع آن در دولت آمریکا ایجاد شده، جهت‌گیری‌های تازه‌ای را باز کرده که ما هنوز شناخت کامل و دقیقی از نحوه کارکرد آن نداریم و این خیلی مهم است. حزب جمهوریخواه امروز به‌طور خیلی محسوسی به سمت راست حرکت کرده است؛ یعنی شما یک طیف را در نظر بگیرید، حزب جمهوریخواه و دموکرات، تفکر غالب و اصلی آن‌ها در این طیف نزدیک به مرکز بودند. امروز حزب جمهوریخواه به سمت راست حرکت کرده و حزب دموکرات به سمت چپ پیش رفته، یعنی شکاف دوحزبی در آمریکا عمیق‌تر شده و اجماع در مورد موضوعات مختلف داخلی، از بهداشت و بیمه‌ها و مسائل سقط جنین گرفته تا روابط خارجی، رابطه با چین، روسیه و ایران سخت‌تر شده است. این کاملا خلاف سنتی است که ما در آمریکا سراغ داریم. مثلا در دوره جنگ سرد هر دو حزب آمریکا اگرچه اختلافات جزئی درباره نحوه پیشبرد اهداف داشتند، ولی درباره اصول کلی با هم اتفاق نظر کامل داشتند. در مورد این‌که شوروی یک خطر جهانی است و برای آمریکا خطر وجودی است و باید مهار شود؛ فارغ از حزب دموکرات جمهوریخواه، ریگان یا کارتر همه در مورد این اتفاق نظر داشتند. این تا اندازه زیادی امروز از بین رفته، بنابراین شما شکاف خیلی بزرگی را می‌بینید بین اوباما و ترامپ، حتی بین جورج بوش و اوباما. انگار که این‌ها به دو دنیای مختلف، به دو کشور مختلف تعلق دارند.
انتخابات میان دوره ای کنگره پیش از انتخابات ریاست جمهوری امریکا در پیش است. احتمال پیروزی دموکراتها در این انتخابات بالا است. اما نمی توان بی گدار به آب زد. جمهوری خواهان و دموکراتها در بخشی از مسائل کلی در مورد ایران هم نظر هستند. اما جمهوری اسلامی می تواند با گسترش ارتباط و ایجاد کانالهای مختلف همچنان که ظریف این روند را با کری پیش برده است، به شناخت بیشتر مسائل داخلی و سیاست خارجی امریکا منجر سازد و منافعی را که بی شک با این شناخت می تواند تامین شود بیشینه کند.
