آلودگی‌اش برای مردم محروم، منفعتش برای مردم برخوردار!
آنقدر با تهران عجین و ممزوج شده که حتی بلا‌هایی که بر سرش می‌آید هم دیده نمی‌شوند؛ مورد عجیب شهری که روزگاری تهران دهاتی در شمال در آن بود و حالا به گونه‌ای با آن برخورد می‌شود که گویی هست و نیست خودش و ساکنانش باید فدای تهران شود!
به گزارش تابناک، آنچه گفته شد، شرح حال شهر ری است؛ شهری که قدمت آن از بسیاری از شهر‌های نام آشنای کشورمان به پیشینه و قدمت، بیشتر است، اما قرار گرفتن آن در مجاورت پایتخت موجب شده تا از حداقل‌ها نیز بی بهره باشد.
درباره حداقل‌هایی سخن می‌گوییم که روستاها، حتی در نقاط دور دست نیز از آن بهره‌مندند، اما شهرری و ساکنان پرشمارش خیر. امثال نعمت بهره مندی از شورای شهر و شهرداری که نخستین رکن اداره هر شهری هستند. ارکانی که بی وجودشان بعید است هیچ اتفاق مثبتی رقم بخورد.
شهرری در حالی از نعمت داشتن شورا شهر محروم است که به ادعای مسئولان، شورای شهر آن با شورای شهر تهران یکی است و شهردارش نیز همان شهردار تهران است. ادعایی که البته در عنوان «شورای شهر تهران» و «شهرداری تهران» بروز و نمود ندارد و از این رو می‌بایست حق را به آن‌هایی دهیم که می‌گویند شهر ری نه شورا دارد و نه شهرداری.
به عبارت بهتر، اگر شهر ری شورای شهر و شهرداری مشترکی با تهران داشت، می‌بایست «شورای شهر‌های تهران و ری» و «شهرداری تهران و ری» می‌داشتیم، تا شاید همین قرار گرفتن نام ری در عناوین شورا و شهرداری، سبب دیده شدن مشکلاتش و معطوف شدن توجه مسئولان به آن‌ها شود.
موضوعی که به حق مورد اعتراض اهالی شهر ری و برخی مسئولان این شهر قرار گرفته است. از جمله اعتراض فرماندار این شهر که بر لزوم استقلال شهرستان ری تاکید دارد و می‌گوید: «قانون در این باره تکلیف را مشخص کرده و زمان آن فرا رسیده تا این شهرستان نمایندگان مجزا در مجلس شورای اسلامی و شهرداری مستقلی داشته باشد.»
هدایت الله جمالی‌پور در ادامه با ذکر مثالی شفاف، می‌کوشد اجحافی که در حق این خطه و ساکنانش صورت می‌گیرد را نشان دهد: «سال گذشته ۴۰۰ میلیارد ریال عوارض این شهرستان از درآمد پالایشگاه نفت تهران به شهرداری تهران اختصاص داده شد، این در حالی است که اگر این شهرستان دارای شهرداری مستقل باشد، می‌تواند از این درآمدها بهره‌وری بهتری انجام دهد.»
اندک تاملی در خصوص مثال مطرح شده توسط فرماندار ویژه شهر ری کافی ست تا دریابیم چگونه سهم اهالی این شهر کهن از پالایشگاهی که آلوده‌ترین هوا (آلوده‌تر از تهران) را برایشان به ارمغان آورده، تقریبا هیچ است و به جای آن، انواع و اقسام پروژه‌های مختلف در تهران کلید می‌خورد و به سرانجام می‌رسد.
درست مثل اینکه طرح و برنامه‌ای در دست اجرا باشد که بر اساس آن، قرار است از شهرری برای آبادانی شهر همسایه شمالی اش خراج گرفته شود و کاری نداشته باشند که برای تحقق این خراج، چه بر سر مردمی می‌آید که در این شهر زندگی می‌کنند و از کمترین حقوق خود، مانند حق هوای پاک محرومند.
این شائبه زمانی پررنگ‌تر می‌شود که بدانیم شهرستان ری در سال گذشته بیشترین درآمد مالیاتی را در استان داشته، اما این درآمد بزرگ مالیاتی هم صرف این شهر نمی‌شود. شهری که اگر شورای مستقلی میداشت یا نمایندگانش در مجلس شورای اسلامی برآمده از این دیار و پاسخگو به مردم ساکن این شهرستان بودند، می‌شد امید داشت علاوه بر این درآمدها، ردیف بودجه درخوری داشته باشد و به نسبت شهر شمالی اش اینقدر محروم نباشد.
