کپی کاری وزیر پیشنهادی نیرو از روی دست وزیر سابق/ برنامه‌هایی که ضمانت اجرا ندارند ولی ضمانت جذب رأی اعتماد چرا!
همزمان با نزدیک شدن به جلسه رأی اعتماد وزرای کابینه پیشنهادی دولت سیزدهم حرف و حدیث ها پیرامون برنامه‌ها و دستور کارهای آینده وزرای پیشنهادی برای عبور از بحران های کنونی بالا گرفته است؛ حرف و حدیث هایی که بعضاً با انتقادهای نگران کننده‌ای همراه می شود و امید ها را برای حل مشکلات کنونی در حوزه‌های اساسی کاهش می دهد.
«بازتاب»؛ آرش خداپرست- از جمله وزارتخانه های مهمی که عملکرد خوب و یا بد آن می‌تواند به صورت خیلی جدی بر کیفیت زندگی مردم و سطح رفاه اجتماعی تأثیر بگذارد باید به وزارت نیرو اشاره کنیم؛ وزارتخانه‌ای که مسئولیت تأمین بسیاری از نیازهای اساسی مردم را برعهده دارد و هرگونه کم کاری در آن می تواند عواقب سنگینی داشته باشد.
سید ابراهیم رئیسی-رئیس جمهور دولت سیزدهم برای این وزارتخانه مهم فردی به نام علی اکبر محرابیان که سابقه وزارت صنایع و معادن در دولت نهم و دهم داشت را به مجلس شورای اسلامی معرفی کرده است؛ وزیری که بررسی برنامه‌های پیشنهادی او بیم و امیدهایی را در مورد آینده این وزارتخانه به وجود آورده است.
بررسی ها نشان می‌دهد که علی‌اکبر محرابیان در برنامه‌های پیشنهادی خود برای وزارت نیرو در دولت سیزدهم تا حدود زیادی تلاش کرده است تا برنامه هایی که رضا اردکانیان- وزیر نیرو در دولت دوازدهم برای کسب رأی اعتماد به مجلس چهار سال قبل ارائه کرده بود را ارائه کند.
به صورت مشخص بررسی‌های دقیق حکایت از آن دارد که بخش زیادی از برنامه های کنونی علی اکبر محرابیان دقیقاً با برنامه‌های رضا اردکانیان که ۴ سال پیش برای جلب رای اعتماد نمایندگان مجلس مطرح شده بود مشابهت دارد.
مشابهت نه از آن جهت که این برنامه‌ها بد باشد بلکه از آن جهت که در طول چهار سال گذشته مشاهده شد که عملاً گام موثری برای اجرایی کردن این برنامه ها برداشته نشد، حالا نگرانی‌هایی را میان افکار عمومی جامعه به ویژه نخبگان علمی و رسانه‌ای به وجود آورده است.
توضیح بیشتر و دقیق تر اینکه در برنامه‌های پیشنهادی رضا اردکانیان در سال ۱۳۹۶مواردی چون بهره‌برداری از ۲۰ هزار مگاوات ظرفیت جدید نیروگاهی با احداث و رویکرد افزایش بازدهی- افزایش ظرفیت تولید برق تجدیدپذیر- توسعه و بهینه سازی شبکه انتقال فوق توزیع و توزیع برق کشور در راستای افزایش قابلیت اطمینان شبکه برق و تامین برق پایدار- ارتقای متوسط راندمان نیروگاه حرارتی کشور به حداقل ۴۰ درصد- تک رقمی کردن تلفات شبکه توزیع برق کشور- ساماندهی اقتصاد برق و بهبود فضای کسب و کار- بهبود شاخص های بهره وری و قابلیت اطمینان شبکه برق و توسعه زیرساخت های هوشمند سازی شبکه برق وجود داشت.
حالا و در برنامه‌های علی اکبر محرابیان– وزیر پیشنهادی دولت سیزدهم برای وزارت نیرو نیز مشاهده می شود که بسیاری از برنامه های اعلامی با برنامه‌های رضا اردکانیان مشابه دارد.
توضیح بیشتر اینکه در فصل چهارم برنامه های وزارت نیرو در دولت سیزدهم به مواردی چون بهره‌برداری از ۲۰ هزار مگاوات ظرفیت جدید نیروگاهی با احداث و رویکرد افزایش بازدهی- افزایش ظرفیت تولید برق تجدیدپذیر- توسعه و بهینه سازی شبکه انتقال فوق توزیع و توزیع برق کشور در راستای افزایش قابلیت اطمینان شبکه برق و تأمین برق پایدار- ارتقاء متوسط راندمان نیروگاه‌های حرارتی کشور به حداقل چهل و یک و نیم درصد- استمرار برنامه های کاهش تلفات شبکه توزیع برق کشور به صورت تک رقمی- سامانه اقتصاد برق و بهبود فضای کسب و کار- بهبود شاخص های بهره وری و قابلیت اطمینان شبکه و توسعه زیرساخت های هوشمند سازی شبکه برق اشاره شده است؛ برنامه هایی که دقیقاً با برنامه های دولت دوازدهم در وزارت نیرو شباهت دارد.
همانطور که اشاره شد این مشابهت عملاً به معنای بد بودن برنامه‌های مطرح شده نیست، اما نگرانی نخبگان و فعالان رسانه‌ای از آن بابت است که در ۴ سال قلب مشاهده شد، بسیاری از این برنامه ها روی کاغذ باقی ماند و در مقام عمل هیچ پیشرفت و رشد قابل توجهی نداشتند.
گواه اینکه اگر در چهار سال گذشته شاهد عملیاتی شدن برنامه های مورد اشاره بودیم قطعاً در پایان این چهار سال نباید با بحران های جدی در زمینه تأمین آب شرب و برق پایدار شهری روبرو می‌شدیم.
حالا و در حالی که انتظار می رفت وزیر پیشنهادی نیرو با درک مشکلات گذشته و داشتن تصویری روشن از اشکالات و کمبودهای وزارت نیرو در پی یک برنامه جدید و امید آفرین و در عین حال متفاوت با برنامه‌های گذشته پا به عرصه میدان اجرا بگذارد، مشاهده می شود که برنامه های او بدون سرسوزنی تفاوت با برنامه های وزیر قبلی عیناً تکرار شده است.
این تکرار آن هم با درصد بالای شباهت می تواند این نگرانی را به وجود آورد که وزیر نیروی فعلی هیچ تصویر روشن و دقیقی از محدودیت‌هایی که اجازه کار به دولت گذشته نداد را ندارد.
به همین دلیل می توان نگران بود که در چهار سال آینده نیز شرایط همسان با چهار سال گذشته باشد و اصطلاحاً در بر روی همان پاشنه بچرخد.
رویه ترسناک و نگران کننده ای که با توجه به بحران های به وجود آمده ناشی از کمبود آب و برق در کشور در سال های آینده اصلاً قابل پذیرش نیست.
حالا باید منتظر ماند و دید اولاً آیا مجلس شورای اسلامی به علی اکبر محرابیان- وزیر پیشنهادی نیرو در دولت سیزدهم رأی اعتماد خواهد داد و ثانیاً در گام بعدی این وزیر چگونه با برنامه های مشابهی که نسبت به دولت گذشته دارد، برای حل مشکلات بزرگ کشور در حوزه انرژی اقدام خواهد کرد.
آیا شاهد وزارت خانه ای کپی پیستی خواهیم بود یا خیر این وزارتخانه برای اجرایی کردن طرح های خوبی که مورد اشاره قرار داده است، ایده و راهکارهای عملیاتی نیز خواهد داشت؟
نکته پایانی اینکه شوربختانه برای یافتن پاسخ دقیق این سئوالات حداقل به چند سال زمان نیاز است؛ زمانی که می دانیم از عمر تک تک ملت ایران صرف خواهد شد و این زمان قابل بازگشت و جبران نیز نخواهد بود.
