شرح حذفیات خانه پدری، حواشی تمام نمی‌شود
بالاخره خانه پدری اکران شد و حواشی اما تمامی ندارد. مثلا امروز کیهان نوشته که این فیلم ضد سنت است و البته مراد بیشتر این است که ضدمذهب است. نکته اینجاست که اصلاحیه‌هایی که به فیلم خورده در جهت کم کردن«ضد مذهب بودنِ» فیلم است.
یک سکانس قتل دختر و یک سکانسی که اشاره به تعزیه خوان بودنِ پدر دختر دارد از فیلم حذف شده.
کیانوش عیاری؛ کارگردان «خانه پدری» در اولین روز اکران این فیلم توقیفی گفت: «خانه پدری» بخاطر یک سوتفاهم خیلی پیش پاافتاده و عجیب ده سال توقیف بود. سلیقه‌های شخصی مثل چوب ماراتن از این مدیر به آن مدیر باعث توقیف این فیلم بود.
در پایین نقد کیهان و نظر معتدل هوشنگ گلمکانی را آوردیم:
فیلمی که در قالب یک خانه قدیمی، تصویری موهن و متوحش از ایرانیان نمایش می‌دهد، پس از یک دهه توقف، با غفلت مسئولان سینمایی از روز گذشته روی پرده سینما رفت. در این فیلم که ضمن نمایش تصاویری مشمئز‌کننده از قتل و دفن یک دختر توسط پدر و برادرش، این جنایت را به فرهنگ و عقاید و سنت‌های ایرانیان نسبت می‌دهد. این فیلم یک دادخواهی علیه زن ایرانی و مسلمان است که تحت ظلم و ستم قرار گرفته، آن‌هم در خانواده‌ای ایرانی، مسلمان و معتقد. به نظر می‌رسد این فیلم در جهت تضییع حقوق زن در ایران – با عقبه دینی – است و این پیام و مفهومی است که به ذهن متبادر می‌شود.
همچنین هوشنگ گلمکانی؛ منتقد سینما درباره «خانه پدری» نوشت: «خانه پدری» پس از چند سال توقیف و جنجال و حاشیه‌های فرسایشی بر پرده آمده و مطمئن باشید جایی نخواهد لرزید. البته خود عیاری هم در این سال‌ها بابت تغییری کوچک، که اتفاقا بیشتر جنبه روانی و اخلاقی دارد و نه تغییری بنیانی، کمی لجبازی و مقاومت کرد اما سرانجام به یک تغییر مختصر فنی در همان صحنه چندثانیه‌ای مورد مناقشه رضایت داد و فیلم مجوز نمایش گرفت.
هرچند می‌دانیم که مشکل برخی از مخالفان فیلم فقط همین چند ثانیه نبوده و آن‌ها با مفهوم و محتوایی که از «خانه پدری» برداشت می‌کنند مخالفند، اما یک سوال: آیا فیلم‌سازان حق ندارند جهان‌بینی خود را، اگر متفاوت با دیدگاه‌های مخالفان باشد، در فیلم‌های‌شان مطرح کنند؟ – دیدگاه‌هایی که با بنیان‌های اعتقادی هم کاری ندارد اما به هر حال سویه‌ای انتقادی در آن هست. کار فیلم‌ساز دغدغه‌مند همین است نه گوش به فرمان بودن.
بگذارید فیلم‌ها بدون این واهمه‌ها و بحث‌های فرساینده نمایش داده شود تا محملی شود برای طرح بحث در همین زمینه‌ها. آن بحث‌ها مفیدتر از این دیده‌بانی و توقیف‌ها و محدودیت‌هاست. سابقه این چهل ساله هم نشان داده که نمایش هیچ فیلم توقیفی تأثیر سوئی بر جایی نگذاشته، مگر این که مراد از این برخوردها، فقط هدفی سیاسی و جناحی باشد. متاسفانه امکان محاسبه هزینه و ضایعات این برخوردها و جنجال‌ها وجود ندارد وگرنه می‌توانست تلنگری باشد بر ذهن همه.
