نگاهی به کتاب‌های صوتی
سارا سالار با بیان دیدگاهش درباره کتاب‌های صوتی می‌گوید: ما در دورانی داریم زندگی می‌کنیم که درگیر تکنولوژی هستیم، پس چه خوب که این تکنولوژی را در جهت پرورش اندیشه و فرهنگ استفاده کنیم.
این داستان‌نویس در پاسخ به پرسش‌هایی درباره کتاب‌های صوتی، در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده نوشته است: «به نظر من کتاب‌های صوتی بیشتر مزیت دارند تا عیب. خود من وقتی کتاب را دستم می‌گیرم و می‌خوانم بیشتر حال می‌کنم تا وقتی کتاب را می‌شنوم. با این حال این روزها هر وقت تو ماشین هستم، بخصوص تو ترافیک به کتاب صوتی گوش می‌دهم و لذت می‌برم. این‌طوری از وقت‌هایی که ممکن است به هدر بروند بیشتر و بهتر استفاده می‌شود.
علاوه بر این افراد نابینایی هستند که نمی‌توانند بخوانند اما می‌توانند گوش بدهند. و تازه بعضی متون قدیمی که خواندن درست‌شان سخت است بهتر است شنیده شود. البته کسی که کتاب را می‌خواند باید در این کار استاد باشد، هم از نظر سوادی که دارد و هم از نظر فن بیان. اگر متن خوب باشد و آدم چیره‌ای آن را بخواند که دیگر جان می‌دهد برای گوش کردن.
ما در دورانی داریم زندگی می‌کنیم که چه بخواهیم چه نخواهیم درگیر تکنولوژی هستیم، پس چه خوب که این تکنولوژی را در جهت پرورش اندیشه و فرهنگ استفاده کنیم. راستش نمی‌دانم آیا این به ضرر صنعت نشر است یا نه. باید این سوال را از ناشران پرسید. اما تا جایی که می‌دانم کتاب‌های صوتی با اجازه نویسنده و ناشر تولید می‌شوند و حقوق نویسنده و ناشر پرداخت می‌شود. هرچند که اصولا این مبلغ مثل مبلغ فروش کتاب برای نویسنده خیلی کم است و نویسنده ایرانی از این راه‌ها نمی‌تواند تامین معاش کند و به زبان دیگر نمی‌تواند حرفه‌ای کار کند.
از نحوه عرضه کتاب‌های صوتی در شهرستان خبری ندارم اما در تهران به نظر خوب می‌رسد. با تمام مزایای کتاب‌های صوتی هیچ وقت فکر نمی‌کنم کتاب (کاغذی) از بین برود. عشق نویسنده نشستن پشت لپ‌تاپ و نوشتن کلمات و چاپ آن‌هاست. درست مثل نوزادی که به دنیا می‌آید، اگر مراحل جنینی و رشد و به دنیا آمدن خودش را طی نکند ناقص خواهد بود.
جمعیت کره زمین و گرفتاری‌های آدم‌ها این‌قدر زیاد شده است که هر کاری در جهت کتاب خواندن یا شنیدن آن انجام شود باز هم کم است چون جهان امروز دارد انسان را به حد داشتن یک زندگی روزمره تقلیل می‌دهد بدون این‌که دیگر درگیر وجود و هستی خود باشد. این کتاب است که دوباره حد انسان را از یک زندگی روزمره بالا می‌برد و تبدیلش می‌کند به یک انسان جست‌وجوگر، انسانی که به دنبال معنی و هویت زندگی است.»
