حریری : قرارداد با توتال به نفع ماست

قرارداد توسعه فاز یازدهم میدان گازی پارس‌جنوبی بین وزارت نفت و شرکت توتال که قراردادی به ارزش ۴/۸‌‌میلیون دلار است، اخیرا امضا شد.

به گفته بسیاری از کارشناسان اقتصادی این قرارداد از جهات مختلف یک پیروزی برای کشور ما و وزارت نفت محسوب می‌شود. با این همه، به دنبال انعقاد قرارداد همکاری، موج انتقاد علیه آن به راه افتاد. باوجود بررسی‌های متعدد قرارداد در مجلس قبل از انعقاد آن، موضوع طرح سه‌فوریتی توقف موقت قرارداد توتال توسط چند تن از نمایندگان مطرح شد. به دنبال این طرح وزیر نفت با تشریح چگونگی انعقاد قرارداد توسعه فراساحل فاز ۱۱ پارس جنوبی گفت: این قرارداد برای ما امنیت‌ زاست و اگر به هر دلیلی در حین اجرا پیمانکار کار را متوقف یا رها کند هیچ‌پرداخت یا خسارتی داده نمی‌شود. بیژن زنگنه در جلسه دیروز مجلس اظهار داشت: در این نوع قرارداد هیچ‌گونه محدودیتی برای استفاده از ظرفیت‌های داخلی نداریم. در نهایت پس از صحبت‌های نمایندگان موافق و مخالف قرارداد، طرح سه‌فوریتی توقف موقت قرارداد توتال به دلیل پس گرفتن امضای متقاضیان این طرح از دستورکار مجلس خارج شد.

به گزارش بازتاب به نقل از آرمان ، مجیدرضا حریری، عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی تهران می‌گوید: «اگر ما یاد بگیریم دعواهای سیاسی را وارد منافع ملی و منافع اقتصادی کشور نکنیم، بسیار جلو خواهیم رفت.»

قرارداد با توتال برای رسیدن به نقطه امضا راهی طولانی را از سر گذرانده است. نظر شما درباره قرارداد جدید با شرکت توتال چیست؟ آیا این قرارداد را به نفع ایران می‌دانید؟

از نظر اقتصاد انرژی باید کارشناسان مربوط و مطلع اظهار نظر کنند که البته نظر کارشناسان نیز مثبت است، اما از نظر عمومی یعنی از منظر کلان اقتصادی باید گفت که هر چه بتوانیم اقتصاد کشور را با دنیا بیشتر پیوند بزنیم و روابط اقتصادی نزدیک‌تری با کشورهای بزرگ و اقتصادهای قدرتمند ایجاد کنیم، می‌توانیم اقتصاد خود را جهانی‌تر کنیم و این یک امر بسیار مثبت است، چرا که داشتن یک اقتصاد جهانی می‌تواند رشد و توسعه بیشتری برای ما به همراه داشته باشد و ایران را از انزوا در زمان‌های بحرانی خارج کند. داشتن شرکای تجاری از کشورهای دیگر، نه تنها بر ضد منافع ملی نیست، بلکه بیش از تصور به نفع منافع اقتصادی و سیاسی ماست.

برخی منتقدان سرمایه‌گذاری خارجی در زمینه نفت و گاز را کار درستی نمی‌دانند و از سرمایه‌گذاری داخلی در این مورد صحبت می‌کنند. به نظر شما جذب سرمایه خارجی تا چه میزان به سود ماست؟

به نظر می‌رسد ما از نظر تاریخی و زمانی، فرصت زیادی برای استخراج و فروش نفت و گاز در دنیا نداریم. انرژی‌های تجدیدپذیر به سرعت در حال رشد و گسترش در دنیا هستند. چشم‌انداز جهانی این است که در چند سال آینده دیگر از بنزین به عنوان سوخت در جهان استفاده نشود. این به مفهوم آن است که 45‌درصد نفت جهان بدون مشتری خواهد ماند. پس به هر اندازه ما بتوانیم با سرعت بیشتری نفت و گاز کشور را استخراج کنیم و به فروش برسانیم، کار منطقی‌تر و به صرفه‌تری برای آینده اقتصاد انجام داده‌ایم. به هر میزان که اکنون بتوانیم شرکت‌های بزرگ چند ملیتی و سرمایه‌های بیشتری را به کشور بیاوریم و از طریق این سرمایه‌ها، سرمایه خود را افزایش دهیم، سود بیشتری کرده‌ایم. پیوند اقتصادی با جهان، اقتصاد کشور ما را در موضع امن‌تری قرار می‌دهد. وقتی اقتصاد ایران بزرگ باشد کشورهای دیگر نمی‌توانند دور این اقتصاد قدرتمند دیوار بکشند. اقتصاد‌های بین‌المللی تحریم‌ناپذیر هستند. اکنون در زمینه نفت و گاز حدود 20‌میلیارد دلار پروژه تعریف‌شده وجود دارد. این پروژه‌ها نیاز به سرمایه‌گذاری فوری دارند. قطعا سرمایه‌های داخلی و منابع داخلی کفاف چنین سرمایه‌گذاری عظیمی را نمی‌دهند. عاقلانه‌ترین کار جذب سرمایه‌های خارجی است.

برخی از نمایندگان مجلس اخیرا اشکالاتی را به قرارداد توتال وارد دانسته‌اند. گروهی می‌گویند سهم توتال بسیار زیاد است و این نوع قراردادها که شرکت مقابل به جای دریافت دستمزد، از منابع استفاده می‌کند به ضرر کشور ماست. نظر شما در این باره چیست؟

اینکه از نظر فنی و از نظر حقوقی قراردادها باید چه شرایطی داشته باشند، چیزی نیست که هر کسی صلاحیت نظر دادن درباره آن را داشته باشد. قطعا یک قرارداد نفتی را باید یک حقوقدان بین‌المللی و یک اقتصاددان بین‌المللی و یک تیم کاملا باتجربه و قوی بررسی کند. به نظر من رویه استفاده از سرمایه‌گذاری و فناوری خارجی برای برداشت و فروش نفت و گاز و منابع زیرزمینی کار درستی است و آن‌طور که به نظر می‌رسد تیم اقتصادی مسئول این قرارداد به اندازه کافی برای آن وقت گذاشته و نقص‌های آن را رفع کرده‌ است. بارها این قرارداد در مجلس مورد بازبینی قرار گرفته و در نهایت با یک اجماع ملی به نتیجه رسیده است. به نظر من این قرارداد صد در صد به نفع ایران خواهد بود. مساله این است که اگر ما یاد بگیریم دعواهای سیاسی را وارد منافع ملی و منافع اقتصادی کشور نکنیم، بسیار جلو خواهیم رفت. متاسفانه یکی از مشکلات اصلی ما این است که بنده بگویم زمانی که دوستان سیاسی من بر سر قدرت هستند و تصمیم‌گیری سیاسی بر عهده آنان است، این تصمیم‌ها حتما خوب است و در مقابل اگر رقبای سیاسی من تصمیمی گرفتند و اقدامی کردند حتما رد شده و غیرقابل قبول و ضد منافع ملی است. متاسفانه اقتصاد ما همیشه متاثر از سیاست‌های داخلی و درگیری سیاستمردان داخلی است. باید با این پدیده خداحافظی کرد و همه با این دید نگاه کنند که برای بهره‌برداری بهتر از منابع و ظرفیت‌های بالقوه ایران ما نیاز به سرمایه و فناوری خارجی داریم. این موضوع برای همگان با هر گرایش سیاسی، غیرقابل انکار است. پیوند ندادن اقتصاد کشور با اقتصاد دنیا، و نداشتن همکاری‌های نزدیک با اقتصاهای بزرگ، کشور ما را محکوم به انزوا می‌کند و همگان می‌دانند که یک اقتصاد محلی بسیار آسیب‌پذیر است. آن افرادی که از مشارکت با بیگانه‌ها انتقاد می‌کنند باید با یک نگاه منطقی و نه سیاسی به امور نگاه کنند. باید مطمئن باشیم که اگر امروز در حوزه‌های نفت‌ و گاز و سایر حوزه‌های اقتصادی کشور، شرکت‌های بین‌المللی قدرتمند و تصمیم‌گیرنده و اثرگذار در اقتصاد جهانی، حضور داشته باشند و منافع آنها با منافع ما گره بخورد، ما مصونیت بیشتری در مقابل تحریم و حرکت‌های دیگر علیه کشور خواهیم داشت.