روایت یک روزنامه‌نگار اروپایی از یکماه حضور در غزه: آزادی فقط توهم است

ماه گذشته روزنامه فرانسوی لوویف گزارشی از حضور یک ماهه یک روزنامه‌نگار در غزه منتشر کرد.

به گزارش  خبرنگاران پویا، ماه گذشته «فیونا بن چکرون» عضو برنامه «M3M، باهم برای سلامتی» مقاله ای با عنوان اشغالگری اسرائیلی در رونامه فرانسوی لوویف منتشر کرد. محمدرضا مولائی عضو هیئت علمی دانشگاه محقق اردبیلی این مقاله را ترجمه کرده است که در ادامه منتشر می‌شود:

این هفته سالگرد پنجاهمین سال اشغال فلسطین توسط اسرائیل و پنجاه سال بی قانونی، بی عدالتی، مصونیت از مجازات، مبارزه، مقاومت و امید است. باید محاصره ده ساله نوار غزه را نیز به این پنجاه سال اشغال، اضافه کرد.

یک ماه است که من دراین زندان بی سقف، منطقه ای که بین یک دیوار بزرگ و دریای مدیترانه محصور شده، حضور دارم، منطقه ای به نام غزه، با حدود دو میلیون نفر جمعیت که از آزادی محروم اند. نزدیک به هفتاد درصد از آنان جوانان زیر بیست و پنج سال می باشند و این وضعیت، غزه را به صورت یک منطقه جوان نشین نشان می دهد. ما در سال 2017، شاهد یک واقعیت ناراحت کننده هستیم: نزدیک به 1.4 میلیون کودک درغزه هستند که دریک زندان دائمی قرار دارند. این عبارت دوست من، بدر هنوز در گوشم طنین انداز است که گفت: ” شما این وضعیت را می بینی، شما باید وضعیتی که مردم غزه روزانه در آن شرائط قرار دارند را به جهان نشان دهی”.

پس از آن، من قلم را برداشتم و تلاش می‌کنم برای انعکاس درد و رنج و مقاومت آنها کاری انجام دهم.

مسئله بقا

مردم غزه هنوز زنده هستند: خوردن، دعاکردن و عشق ورزیدن در آنجا وجود دارد. استقامت آنها و سختی کارشان توامان است. با این همه، آنها چگونه می توانند با چهار ساعت برق در روز زندگی کنند؟ چگونه می توان بدون پول خانه ای را که برای سومین بار در تهاجم اسرائیل در سال 2014 ویران شده، بازسازی و در آن زندگی کرد؟ چگونه می توان بدون کار و یا کمک هزینه بیکاری برای تغذیه خانواده، گذران زندگی کرد؟ چگونه می توان با زوزه های هواپیماهای بدون سرنشین اسرائیل که بر فراز همه خانه ها، پرواز می کنند، زندگی کرد؟ چگونه می توان در شرایطی که درخواست ویزای او برای بردن کودک بیمارش جهت معالجه به تل آویو رد شده، زندگی کرد؟ نه، مردم غزه زندگی نمی کنند، آنها بازمانده از مرگ هستند. آنها همچنان امیدوارند: یک روز، غزه دوباره آزاد شود.

آنگاه محمد خواهد توانست از ژاپن دیدار کند و به اشتیاق خود برای دیدن مانگا برسد؛ ناصر خواهد توانست خواهر خود را پس از ده سال که فقط ارتباط تلفنی داشته اند، ببیند و رافیف در نهایت خواهد توانست برای اولین بار به غزه برود.

جوان فلسطینی در جستجوی راه آزادی

دوست من آدم، تنها بیست و هشت سال دارد. مبارزات او در هفده سالگی اش هزینه دو سال بازداشت اداری بدون محاکمه را در یک زندان اسرائیلی برای او داشته است، بدون اینکه خانواده اش بیشتر از یکبار در ماه اجازه ملاقات با او داشته باشند. یک روز او به من گفت:« هیچ زندانی ای تا بحال آن وضعیتی را که من در زندان تجربه کرده ام، نداشته است».

این احساس، قطعا احساس مشترک حدود سیصد کودک فلسطینی است که در حال حاضر در زندان هستند. این تجربه، هنوز دور از هرگونه احساس شکستی، مقاومت او را در برابر اشغال کشورشان تقویت کرده است. او همراه با دیگر جوانان، برای جامعه ای عادلانه تر، برابرتر و آزادتر مبارزه می کند. مبارزه و احساس مسئولیت او برای دستیابی به فلسطین مستقل با وجود بسیاری از خطرات، درس خارق العاده ای از استواری است.

ناتوانی بی درمان

بشیر مدیر یک مرکز بهداشتی در حبرون است. این منطقه، واقع در جنوب سرزمین‌های کرانه باختری رود اردن، در معرض درگیری های روزانه میان مهاجران تندرو اسرائیلی و ساکنان فلسطینی این شهر قدیمی است. حضور و رفت و آمد من به آنجا، توام با احساس فشار و زجر بود؛ سیم خاردارهای آهنی برای حفاظت از رهگذران وجود داشت. بشیر به من توضیح داد که سربازان و شهرک نشینان اسراییلی از آنطرف سیم خاردارها، به طور مرتب، سنگها، زباله ها و فاضلاب ها را به طرف رهگذران می ریزند. برای عبور از محدوده صد و پنجاه متری، ما از سه پست بازرسی عبور کردیم. در یکی از آنها، یک سرباز از ما پرسید: آیا شما مسلمان هستید؟، بشیر گفت: بله، آن سرباز با صراحت و تندی فریاد زد : شما مجاز به ورود به این خیابان نیستید. در اینجا بشیر مرا متوجه این مطلب کرد که ” این شکل اشغال اسرائیلی فلسطین است، یک تاکید دائمی و بدون تغییر مبنی بر اینکه: “کشور تان، مال شما نیست و آزادی جسمی تو، فقط یک توهم است”

پس از آن بود که من احساس ناتوانی کردم.

اورشلیم: اختناق پیشرفته

با ضمیمه شدن غیر قانونی اورشلیم توسط اسرائیل در 1967، این منطقه به تدریج ماهیت فلسطینی خود را از دست داد. سال به سال وضعیت در آنجا بدتر شد و بی عدالتی بدون بررسی و رسیدگی باقی ماند: خانه های فلسطینی ها ویران شده و فعالیتهای فرهنگی سرکوب شده است و جوانان فلسطینی به ستوه آمده اند. فرح در مقابل من اعتراف می کند که هیچ احساس امنیتی در او وجود ندارد: “زمانی که من از یک ایست بازرسی عبور می کنم، ترس وجودم را فرا می گیرد، چون می دانم که هر چیزی می تواند رخ دهد، آنها می توانند به من، بدون آنکه چیزی جلوی آنها را بگیرد شلیک کنند”.

فرح 26 سال دارد و در شمال اسرائیل به دنیا آمده و تا به حال به مبارزه برای حفظ هویت فلسطینی خود ادامه داده است. او می گوید: “برخی از جوانان هستند که احساس تعلق به هویت فلسطینی خود را از دست داده اند، آنها فرهنگ و تاریخ اختصاصی خود را نمی شناسند چون در مدارس این مطالب به آنها گفته نمی شود و برخی از والدین هم می ترسند که از این مطالب در خانه هایشان صحبت کنند .”

همدستی جامعه بین المللی

دولت اسرائیل در مصونیت کامل از مجازات، مرتکب نقض فاحش روزانه حقوق بشر و حقوق بشر دوستانه بین المللی می شود. بلژیک، اتحادیه اروپا و کل جامعه بین المللی بدون در نظر گرفتن مجازات های کیفری، سیاسی و اقتصادی علیه دولت اسرائیل، با این دولت درنقض حقوق یاد شده همدستی و مشارکت می کنند. بلژیک با اسرائیل روابط تجاری دارد، از جمله از طریق فروش تجهیزات مورد استفاده در مناطق جنگی – با علم به اینکه علیه مردم غزه به کار خواهد رفت-. شرکت های بین المللی مانند کاترپیلار، جی 4 اس، اچ پی، از سود حاصل از اشغال فلسطین برخوردار می شوند. کشور ما به طور رسمی با دانشگاه ها و وزارتخانه های اسرائیل همکاری می کند، از جمله در پروژه قانون قطار که بر روی آموزش تکنیک هایی از بازجویی متمرکز است که به”تخصص” اسرائیل در این زمینه مشهور است. بنابراین ما به اسرائیل برای این کارها اجازه می دهیم و این تشویق دولتی است که با مصونیت از مجازات در حال نقض قوانین بین المللی است.

همبستگی برای اقدامات کاربردی

من می توانم انزجار و بلکه احساس ناتوانی شما را در این مورد تصور می کنم. من خودم این موارد متعدد را تجربه کرده ام. با این حال، هنوز هم معتقدم که جای ناامیدی وجود ندارد. در 28 آوریل گذشته، شورای شهر مولن بیکه یک پیشنهاد رای داد که از تجارت عمومی با شرکت هایی که قوانین بین المللی را نقض می کنند، ممانعت می کند. این یعنی کنار گذاشتن شرکت جی 4 اس و دیگرشرکت هایی که در اشغال فلسطین سهیم هستند! این اقدام از طریق همبستگی و حس نوع دوستانه مردمی میسر شد. اقداماتی از این دست، نشان می دهد که مقاومت برای جلوگیری از همکاری دولت با اسرائیل در بلژیک همچنان ادامه دارد. همبستگی با جنبش اجتماعی فلسطین و حمایت از جوانان فلسطینی مساله ای اساسی است. همبستگی اجتماعی و فشار بر دولت ها حائز اهمیت هستند تا دولت های مان را به اتخاذ اقداماتی وادار کند که در نهایت اسرائیل را مجبور به رعایت حقوق مردان و زنان فلسطینی بنماید.