فوتبال ایران آبرو و اعتبار ویژه ای در جهان دارد

نیکو کرانچار بازیکن پیشین تیم ملی فوتبال کرواسی و تیم تاتنهام گفت: فوتبال ایران آبرو و اعتبار وِیژه ای در جهان دارد.

به گزارش بازتاب و به نقل از سایت فدراسیون فوتبال، نیکو کرانچار این روزها به بهانه دیدار با زلاتکو کرانچار، پدرش راهی قطر شده و در کنار تیم امید ایران حضور دارد ، با گذشت یک دهه از روزهایی که در تیم ملی کرواسی شاگرد پدر بود.

هنوز فاصله زیادی از دوران بازیگری نگرفته و در حالی که رفته رفته برای آغاز عصر مربیگری آماده می شود معتقد است که آینده او در پی یک تصمیم سرنوشت ساز رقم خواهد خورد.

ستاره سابق باشگاه تاتنهام در اردوی قطر کنار بازیکنان جوان تیم امید ایران حضور یافته ، حضور روحیه بخشی که انگیزه های متفاوتی به اعضای تیم می دهد. با این وجود شاید مسیر آینده یکی از مربیان احتمالی فوتبال کرواسی در همین تجربه کوتاه رقم بخورد، جایی که قرار است کرانچارِ کوچک به مهمترین مسئله سرنوشت ساز زندگی ورزشی خودش پاسخ بدهد؛ مربی بودن یا نبودن!

مشروح گفتگوی کرانچار در ادامه می آید:

* می دانیم که بازیکن بزرگی بودی و در باشگاه های معتبر فوتبال اروپا حضور داشتی. نیکو کرانچار مسیر فوتبالی خودش را از چه نقطه ای آغاز کرد؟

– من کار خودم را به صورت حرفه ای از دینامو زاگرب شروع کردم. بعد از آن به هایدوک رفتم و سپس از فوتبال کرواسی راهی لیگ جزیره شدم. ابتدا برای پورتموث بازی کردم که موفق شدیم قهرمان جام حذفی انگلستان شویم و این اتفاق بسیار مهمی بود. بعد از آن به تاتنهام پیوستم و 3 فصل فوق العاده را در آنجا سپری کردم. سپس به دینامو کیف رفتم ، بعد از آن هم در کوئینزپارک و گلاسکو بازی کردم.

* تو بازیکن تاثیرگذاری برای تیم ملی کرواسی بودی. شاید می توانستی برای باشگاه های بزرگتری هم بازی کنی. اینطور نیست؟

– همه بازیکنانی که فوتبال را از کودکی آغاز می کنند رویاهای بزرگی دارند. حتما دوست داشتم در بهترین باشگاه های جهان بازی کنم اما فکر می کنم در این سال ها هم تجربه خوبی داشتم و در تیم های مطرحی مثل تاتنهام بازی کردم. شاید همیشه می توان افسوس خورد و گفت از این بهتر هم ممکن بود ولی من راضی هستم و باید بگویم تا همینجا مسیر خوبی را پشت سر گذاشتم.

* اگر بخواهیم به گذشته بازگردیم حسرت بازی در کدام تیم برایت وجود دارد؟

– حسرتی برای من وجود ندارد ولی چون بارسلونا را دوست دارم شاید بتوانم بگویم آرزو داشتم روزی پیراهن بارسا را بپوشم. همینطور رم در ایتالیا که دیگر تیم محبوب من است. می توانست اتفاق هیجان انگیزی باشد.

* و حسرت کدام افتخار یا کدام جام ملی یا باشگاهی؟

– وقتی تازه فوتبال را شروع کرده اید همه جام ها را می خواهید. دوست دارید به سقف تمامی رویاها برسید. طبیعتا برای من هم این شرایط وجود داشت. با این وجود قهرمانی جام حذفی انگلستان را در کارنامه دارم که اتفاق مهمی است. نمی شود مثل خیالات دوره نوجوانی همه جام های معتبر را فتح کنید. من از همه سوابق خودم راضی و خوشحال هستم و امروز حسرت هیچ چیزی را ندارم.

* کرانچارِ پدر در پیشرفت فوتبالی نیکو تا چه حد تاثیر داشت؟

– شاید بتوانم بگویم در ورود من به فوتبال هیچ تاثیری نداشت. کاملا آزاد بودم و خودم این مسیر را انتخاب کردم ، هیچ وقت برای کاری ما را مجبور نمی کرد و البته خود من عاشق فوتبال بودم. با این وجود مشورت های پدر و کمک هایش خیلی مهم بود. در کنار او چیزهای زیادی آموختم و فرصت های فوق العاده ای داشتم. در تمرینات حاضر می شدم و بازیکنان بزرگ را از نزدیک می دیدم. آنها الگوهای من بودند و طبیعتا همه اینها مهم بود.

* در چه تیمی برای اولین بار شاگرد پدر شدی؟

– تیم ملی کرواسی نخستین تجربه کاری مشترک ما بود. در سال 2006 و جام جهانی او سرمربی تیم ما بود. البته قبل از انتخاب پدر در زمان باریچ هم دعوت شده بودم اما به دلیل مصدومیت بازی نکردم. این اولین بار بود که در یک مسابقه رسمی پدرم سرمربی من بود.

* بین تو و سایر اعضای تیم تفاوتی قائل بود؟

– حتما همینطور بود. همیشه بیشتر از همه سر من داد می زد و سختگیری می کرد.

* نخستین شناخت تو از فوتبال ایران به چه زمانی بازمی گردد؟

– تقریبا در همان مقطع بود از طریق بازیکنان ایرانی شاغل در اروپا خصوصا بوندسلیگا با فوتبال ایران آشنا شدم. علی دایی، مهدوی کیا و علی کریمی. اینها بازیکنان بزرگی بودند که در کرواسی شناخته می شدند. بازی هایشان را به یاد دارم و اینکه در تیم های بزرگی حضور داشتند. همچنین تیم ملی و باشگاه های ما بارها در بازی های دوستانه مقابل ایران قرار گرفتند. خود من هم زمانی مقابل تیم امید ایران در یک بازی دوستانه بازی کردم. بلاژویچ سرمربی تیم ملی ایران بود. همچنین شاهد حضور ایران در جام جهانی بودیم. این تیم همیشه از نظر قدرت بدنی و همینطور حرکت در زمینه مسابقه قدرتمند بود. حالا باید بپذیریم که فوتبال ایران آبرو و اعتبار ویژه ای در جهان به دست آورده و یکی از قدرت های فوتبال آسیا محسوب می شود.

* با وجود این شناخت، از توافق پدر برای حضور در فوتبال ایران خوشحال بودی؟

– طبیعتا با توجه به شناختی که داشتم می دانستم ایران یکی از قدرت ها و کشورهای تاثیرگذار در فوتبال آسیا است. مربیان کروات زیادی در این سال ها به ایران آمدند. حضوری که با ایویچ آغاز شد. البته آنها اعتبار و اعتماد زیادی از جانب مردم و مسئولیت فوتبال ایران کسب کردند. پدر من در این سال ها علاقه خاصی به ایران و مردمش پیدا کرده ، باید بگویم او عاشق ایرانی هاست و البته همینطور عاشق فوتبال.

* کرانچار پدر را در جایگاه یک مربی چطور توصیف می کنی؟

– یک مربی با دیسیپلین که تصورات و باورهای خاص خودش را دارد. عاشق فوتبال هجومی است و همیشه دوست دارد تیم هایش بازی رو به جلویی را ارائه بدهند. برای بازیکنانش اهمیت و احترام ویژه ای برخوردار است و با تمام وجود از آنها دفاع می کند. کاریزمای بزرگی دارد همچنین همیشه از همکاران و اعضای تیمش احترام زیادی دریافت می کند چرا که می تواند آدم های اطراف خودش را به خوبی جذب کند.

* کرواسی همیشه یکی از کشورهای فعال در حوزه تربیت مربی بوده است. دلیل این ویژگی را چه می دانی؟

– ما همیشه در طول تاریخ نسل‌های مختلفی در این حوزه داشته‌ایم که عملکرد خاص خودشان را داشته اند و به عقیده من در عرصه مربیگری از زمان خودشان جلوتر بودند. یکی از عوامل مهم آکادمی آموزش مربیگری کرواسی است که در آنجا با همراهی و همدلی در خصوص آخرین یافته‌های فوتبال صحبت می‌شود. همه مربیان برای پیشرفت به هم کمک می کنند. این مسئله بسیار مهمی است. هر مربی تلاش می کند که دیدگاه و دانش خودش را منتقل کند که اینها به توسعه علمی فوتبال کمک می کند.در کرواسی به استعدادها توجه خوبی صورت می‌گیرد و آنها می توانند به خوبی در زمینه ای که استعداد دارند پیشرفت کنند.

* به نظر تو چه کسی بهترین مربی تاریخ فوتبال کرواسی است؟

– قطعا دالیچ. البته من هیج وقت با او کار نکرده‌ام اما او ما را به نایب قهرمانی جهان رساند و این مساله بسیار مهمی است. می‌دانید چنین اتفاقی برای کشور کوچکی مثل کرواسی چه اهمیتی دارد؟ البته بلاژویچ هم کار بزرگ کرد. مردی که در اولین حضور ما را به مقام سوم جام رساند. به عقیده من نام این دو مربی هرگز فراموش نمی شود.

* گفته می شود که کم کم وارد عرصه مربیگری می شوی؟

در واقع هنوز قدم اول را هم بر نداشته ام. به تازگی یک کلاس را سپری کردم اما باید به دنبال مدرک حرفه ای مربیگری باشم. هرچند واقعیت این است که هنوز تصمیم قطعی نگرفته ام. نمی دانم چه می شود اما در حال حاضر کمی خسته هستم و در واقع اشباع شدم. بیش از 30 سال در فوتبال بودم و حالا به مقداری استراحت نیاز دارم. این کاملا طبیعی است. شاید به این شکل بتوانم تصمیم درستی بگیرم. بعد از آن باید به فکر مطالعه و گذراندن دوره های بعدی مربیگری باشم اما مسئله مهم همین است که هنوز نتوانسته ام تصمیم بگیرم. به زمان بیشتری نیاز دارم تا در این خصوص فکر کنم.

* و حضور در تمرینات تیم ملی امید ایران؟

– خب پدرم اینجاست و خیلی خوشحالم که کنار او هستم. طبیعتا موفقیت او برایم خیلی مهم است و امیدوارم به تمام اهداف خودشان برسند. برای من هم این چند روز تجربه مهم و جالبی است. تیم امید ایران هم واقعا تیم با استعدادی است که می تواند آینده درخشانی داشته باشد. البته طبیعتا هر تیمی نقاط ضعفی هم دارد. بهترین تیم های جهان هم نقاط ضعفی دارند اما این تیم بازیکنان خوبی در اختیار دارد که می توانند آینده درخشانی در پیش داشته باشند. مهم این است که نقاط ضعف به موقع شناسایی و رفع شوند. مسئله مهم این است که در مسابقات رسمی سطح اشتباهات را به پایین ترین میزان برسانید. امیدوارم پدر، همکاران و شاگردانش در تمامی مسابقات خصوصا مرحله مقدماتی المپیک موفق باشند.

* حرف آخر در خصوص جام ملت های آسیا همچنین حضور ایران در این رقابت ها.

– بازی های زیادی را تماشا نکردم اما ایران را تیم قدرتمندی دیدم که قطعا می تواند مدعی باشد. البته برای قضاوت درست لازم است بازی های بیشتری را تماشا کنم اما فکر می کتم ایران یکی از مدعیان اصلی است و می تواند کارهای بزرگی در این تورنمنت انجام دهد. برای تیم ملی ایران در این مسابقات آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم بتواند مردم فوتبال دوست ایران را خوشحال و راضی کند.