آقای دکتر عارف در فراکسیون امید چه کردید که اکنون برای شهرداری تعیین تکلیف می کنید؟

محمدرضا عارف در حالی از منتخبین مردم در شورای شهر انتظار دارد که قبل از انتخاب شهردار با او و شورای عالی مشورت کنند که خود بارها و بارها به خاطر عملکردش در شورای عالی و فراکسیون امید مورد انتقاد قرار گرفته است.
به گزارش نامه نیوز: اقبال شورای پنجم چندان بلند نیست. هنوز دو ساله نشده اما برای سومین بار با چالش انتخاب شهردار مواجه است. این یعنی آغاز دور تازه ای از رقابت های درون جریانی. همان رقابت هایی که بار قبل به کدورت میان اتحاد ملت و کارگزاران و پیروزی گزینه اعتماد ملی ختم شد. باید دید که این بار زور کدام یک از احزاب اصلاح طلب به دیگران می چربد.

خلاصه اینکه رقابت های حزبی برای انتخاب شهردار تهران به اوج رسیده است. محمد رضا عارف رئیس شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان اما از این رقابت ها دل خوشی نداشته و انتظار دارد که این نهاد انتخابی در تصمیم گیری های خود نظر شورای عالی را مد نظر قرار دهد!

هفته گذشته بود که گفت: اعضای شورا به پشتوانه حضور در فهرست امید رای آورده اند نه عقبه حزبی؛ لذا باید به جای رقابت حزبی در مسائل کلان مثل انتخاب شهردار، با شورای عالی مشورت کنند.

انتظار گزاف عارف

اینکه رقابت های حزبی میان اصلاح طلبان چه نتیجه ای دارد و شهردار برآمده از این رقابت ها چطور عمل می کند، بحث مفصلی است اما انتظار عجیب و گزاف عارف را نمی توان نادیده گرفت.

عارف طوری از اعتمادی مردم به جریان اصلاح طلب و چک سفید امضایی که به این جریان دادند، سخن می گوید و تاکید می کند که اگر با شورای عالی مشورت شده بود اکنون ناگزیر به تغییر شهردار نشده بودند که گویی مردم نتیجه اعتماد خود به اصلاح طلبان را در مجلس دهم و همان فراکسیونی که او رئیس اش است ؛ دیده اند!

ساکت ترین نماینده برآمده از فهرست امید اخیرا اظهارنظرهای قابل توجه و جالبی می کند. همین چند هفته قبل بود که در واکنش به انتقادات گسترده از اضافه شدن سه عضو جوان به شورای عالی تهدید به استعفا کرد. عارف پشت عماد بهاور، پرستور سرمدی و مهدی شیرزاد ایستاد و گفت که اگر دست به ترکیب شورا بخورد، استعفا خواهد داد! تهدید او البته این سوال را به ذهن می رساند که او اصلاح طلبان را از چه می ترساند؟ مگر عملکرد قابل دفاع و ویژه ای در این تشکل داشته است؟!

عارف در مجلس شورای اسلامی و فراکسیون امید نیز کارنامه ای بهتر از شورای عالی ندارد. او در هیچ یک از مقاطع حساس و بزنگاه ها موضع گیری روشنی نکرده است. نگاهی به عکس های صحن علنی در جلسات مختلف نشان می دهد که او کمترین تحرک را داشته و حتی در جلسات مهمی مثل رای اعتماد به وزرا نیز از روی صندلی خود بلند نشده تا به نفع جریان اصلاحات رایزنی کند. حتی با توجیه دموکرات بودن، اعضای فراکسیون را آتش به اختیار اعلام کرده و بستر را برای پیروزی لابی رقیب فراهم کرده است. مصداق این ادعا اظهارات اخیر محمودصادقی نماینده تهران در واکنش به اندک بودن موافقان سی اف تی است ، که گفته بود: « در بررسی لایحه CFT جنبه ارعابی حاکم تأثیرگذار بود. پیش‌بینی می‌کردم که اگر شرایط عادی بود حداقل رأی موافق این لایحه ۱۶۰ رأی بود. استدلال آن است که براساس اعلام صورت گرفته دو فراکسیون امید و مستقلین رأی موافق داشتند کما اینکه آقای عارف رسماً موضع‌گیری آشکار نکرد ولی رویکرد چیز دیگری را نشان می‌داد. با این حساب باید لایحه CFT بیشتر از ۱۴۳ رأی را کسب می‌کرد.»

عملکرد امیدی ها یکی از اصلی ترین انتقادات به عارف و شورای عالی سیاست گذاری است. هنوز از آن جاروجنجالی که در تهیه این فهرست به راه انداخت و انتقاداتی که مطرح بود خیلی نگذشته است. ریزش امیدی ها در مجلس شورای اسلامی خود گواه خوبی بود و نشان داد که باز کردن آغوش اصلاح طلبی به روی هر کسی سر نماینده شدن دارد؛ نتیجه خوبی ندارد. رانت ها و پارتی بازی هایی که در جریان تهیه فهرست 21 نفره تهران و انتخابات شورای شهر انجام نیز هنوز فراموش نشده است. با وجود همه حرف و حدیث ها ، مردم به اصلاح طلبان اعتماد کرده و به قول عارف ، چک سفید امضا دادند. انتظار مردم در مقابل رای به این فهرست و ساختن یک شورای شهر یکدست اصلاح طلب این است که در حوزه مدیریت شهری حافظ منافع آنان باشند. قاعدتا سوال مردم از عارف این است که شما در فراکسیون امید، مجلس و شورای عالی چه کردید که اکنون خود را مرجع مناسبی برای دخالت در انتخاب شهردار می دانید؟