چرا محمدرضا زائری ممنوع‌المنبر و ممنوع التصویر شد؟!
محمدرضا زائری از ممنوع‌المنبر شدنش در ماه محرم خبر داد و تأکید کرد، ضبط برنامه‌های او برای تلویزیون نیز منتفی و ظاهراً او ممنوع‌التصویر نیز شده است؛ اتفاقی قابل تأمل که انتظار می‌رود با حضور این روحانی فعال در چهارچوب نظام در برنامه‌های تلویزیونی و همچنین حضور او در میان عزاداران حسینی همچون دیگر ادوار، به کل رد شود و در این شرایط این اتفاق رخ ندهد که مخاطب تصور کند، حتی چهره‌هایی چون زائری نیز تحمل نمی‌شوند.
به گزارش تابناک؛ محمدرضا زائری، صبح امروز در حساب توییتری‌اش به صراحت نوشت: «صبح تماس گرفتند كه تحت فشار هستند براي لغو سخنراني هاي دهه اول! بعد از تلويزيون گفتند كه ضبط برنامه لغو شده! عصر هم مسئول هيأت دهه دوم تماس داشت و عذرخواهي و اظهار ناراحتي! چهل سال قبل قرار بود آريانپور ماركسيسم را تدريس كند و اكنون من از روضه خواني و منبر امام حسين منع مي شوم!»؛ خبری تلخ که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت و باید به عنوان شوک صبح روز سه شنبه تلقی‌اش کرد.
محمدرضا زائری که در سال‌های اخیر مدیریت مجموعه فرهنگی شهدای انقلاب اسلامی در محل سابق حزب جمهوری اسلامی را بر عهده داشت، چهره‌ای معتدل محسوب می‌شود. او در حوزه علمیه تحصیلات خود را تا خارج سطح پیش برده و پس از دریافت کارشناسی فقه و مبانی حقوق اسلامی از مدرسه عالی شهید مطهری و کارشناسی ارشد فلسفه و حکمت اسلامی از دانشگاه آزاد اسلامی و کارشناسی ارشد روابط اسلام و مسیحیت از دانشگاه قدیس یوسف بیروت را کسب کرد و در همین دانشگاه تا جایگاه دکترا پیش رفت.
زائری در ایران فعالیت‌های گسترده فرهنگی داشته که هر یک با چالش‌هایی مواجه شد. پس از ظهور شبکه‌های اجتماعی به ویژه اینستاگرام، میزان شناخت عموم مردم از این روحانی بیش از زمانی شد که او در فضای رسانه‌ای و همچنین برنامه‌های تلویزیونی حضور می‌یافت و برد سخنان او که از زیر هیچ ممیزی رد نمی‌شد، بیش از پیش گشت و به نظر می‌رسد مجموعه نقدهایی که از سوی این روحانی در اینستاگرام نسبت به مسائل مبتلابه مطرح شده، چنین تبعاتی داشته و منجر به ممنوع التصویری و ممنوع المنبری او شده است.
زائری در مقام خطیب و در جایگاه گفت‌و‌گو نیز به نقد صریح بسیاری از مسائل پرداخته که معمولاً چهره‌هایی در سطح او از بیانش در مجامع عمومی پرهیز و مواضع اعلامی و اعمالی‌شان را درباره این مسائل تا کم‌هزینه‌ترین حالتِ ممکن تنظیم می‌کنند. او یک بار دیگر در سال 1393 از ممنوع التصویری‌اش خبر داده بود که ظاهراً این مشکل رفع شد و او بعدها در برخی برنامه‌های تلویزیونی حضور یافته بود اما سابقه ممنوع المنبری برای این روحانی وجود ندارد و اساساً ممنوع المنبری یک اتفاق نادر در میان روحانیون است که درباره کمتر روحانی رخ داده است.
انتظار می‌رود این مشکل به سرعت رفع شود و عقلا در پی حفظ چهره‌هایی چون محمدرضا زائری باشند که تاکنون تردیدی در دلبستگی‌اش به انقلاب نبوده و در مسیر دفاع از ارزش‌های این مملکت و رفع گره‌های کور که مشکلاتی را در پی داشته، راهکارهایی را شجاعانه مطرح کرده است؛ راهکارهایی که بسیاری از مسئولان حتی از بیان خصوصی‌اش نیز هراس دارند. اگر در کشورمان امثال زائری نیز تحمل نشود و چنین روحانیونی نیز نتوانند بالای منبر بروند، چگونه می‌توان از مسائلی همچون کرسی‌های آزاداندیشی سخن به میان آورد؟!
