وقت آن رسیده که دولت ها در مقابل اعتیاد آمریکا به تحریم ها متحد شوند!/ائتلاف دولت های «تحریم شده» علیه واشنگتن

پس از آنکه محمد جواد ظریف وزیر خارجه کشورمان از سیاست های تحریمی ایالات متحده انتقاد کرد و از اعتیاد آمریکا به تحریم ها سخن به میان آورد، بسیاری از تحلیل گران و ناظران غربی و آمریکایی نیز در حال بروز نگرانی خود از این رویکرد تحریمی واشنگتن هستند.

به گزارش تابناک، محمد جواد ظریف، وزیر امورخارجه ایران اخیرا اظهار داشت که آمریکایی ها بیش از حد معتاد به اعمال تحریم ها شده اند اما ایران آنها را مجبور خواهد کرد که به این اعتیاد پایان دهند.

او گفت: ما قدرت کافی برای نشان دادن به آمریکا داریم که باید اعتیاد خود را ترک کنند. ما معتقدیم که جهان به این نتیجه رسیده است که آمریکا باید بر وابستگی خود به تحریم ها غلبه کند.

وی با بیان اینکه آمریکایی‌ها معتاد به تحریم هستند، گفت: تاریخ روابط خارجی آمریکا نشان می‌دهد که این کشور به طور معمول بیشترین تحریم‌ها را علیه بیشترین کشورها اعمال کرده است. در زمان اوباما نیز این اعتیاد به تحریم‌ها مانع می‌شد که آنها وظایف و تعهدات خود را اجرایی کنند. اروپایی‌ها و فعالان اقتصادی اروپا باید تصمیم بگیرند که آیا می‌خواهند با نگاه اروپایی منافع اروپا را دنبال کنند یا اینکه منافع آمریکا و منافع شخص ترامپ که بعضا علیه منافع آنهاست را اجرا کنند.

سه روز پیش نیز وزیر امور خارجه کشورمان در توییتر نسبت به اعمال تحریم از سوی آمریکا علیه دو وزیر ترکیه واکنش نشان داد.

ظریف نوشت: «تحریم های غیر قانونی ایالات متحده علیه دو وزیر ترکیه که دولت همپیمان آمریکاست نشان می دهد که نه تنها دولت آمریکا فشار و اخاذی را به جای سیاست ورزی دنبال می کند، بلکه اعتیادش به تحریم هیچ حد و مرزی نمی شناسد.»

در همین راستا، مجله آمریکایی «آتلانتیک» در گزارشی به این اعتیاد آمریکا به تحریم ها پرداخته و نوشته است که وقت آن رسیده کشورها و به ویژه دولت های مورد هدف آمریکا در مقابل این رویکرد واشنگتن صف آرایی کنند. در ادامه این گزارش آمده است:

در ماه مارس 2016، مدت کوتاهی پس از آنکه ایالات متحده تحریم های ایران علیه برنامه هسته ای خود را لغو کرد، «جک لو»، وزیر خزانه داری آمریکا سخنرانی کرد و در مورد درس هایی که دولت باراک اوباما آموخته بود، سخنرانی کرد.

او گفت، تحریم ها تبدیل به یک نیروی قدرتمند در خدمت اهداف سیاست خارجی روشن و هماهنگ شده تبدیل شده اند، اما ایالات متحده باید مطمئن شود که از آنها فقط برای مقابله با تهدیدهای مهم علیه امنیت ملی اش استفاده می کند.

منطق او ساده بود: تحریم ها کار می کنند زیرا اهدافشان را از تماس و تعامل با شهروندان آمریکایی و موسسات مالی آمریکایی قطع می کنند – یک قطع کامل از بزرگترین اقتصاد جهان و مهمترین مرکز مالی آن. اما اگر واشنگتن از این قدرت بطور مطلق و انحصاری استفاده کند، می تواند کشورها را تشویق به یافتن شرکایی خارج از ایالات متحده و تضعیف اثر بازدارنده تحریم ها کند.

به نظر می رسد که توصیه های اجرایی و قانونی که توسط «جک لو» ارائه شد نادیده گرفته شده اند و از زمان سخنرانی او، با محدودیت در معاملات ارز و تجارت هواپیما و قطعات خودرو در تاریخ 6 اوت( تحریم های دوره 90 روزه) ایالات متحده تحریم های گسترده ای را علیه ایران تحمیل کرده است؛ از سوی دیگر، مجازات ها علیه روسیه و ونزوئلا را گسترش داد و بالاترین فشارهای اقتصادی علیه کره شمالی را دنبال کرد. درست بعد از نشست بحث برانگیز دونالد ترامپ در هلسینکی با ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه، یک گروه از سناتورهای هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات، قانون جدیدی را برای تشدید تحریم ها در برابر مسکو به نمایش گذاشتند. اخیرا نیز دولت ترکیه به خاطر برای بازداشت زندانی آمریکایی -اندرو برونسون- متحمل تحریم های حقوق بشری واشنگتن قرار گرفت.

این روزها، سیاست گذاران آمریکایی نه تنها به صورت متناوبی به ابزار تحریم متوسل می شوند، بلکه بدون توجه و دقت در مورد نقاط ضعف و اشکالات این تحریم ها، بر مقیاس و اندازه آن می افزایند.

در موثرترین آنها، تحریم ها محصول تلاش های چند جانبه برای حل مسائل مربوط به امنیت جهانی است. در حال حاضر تحریم به عبارات گوش خراشی از نارضایتی آمریکای منزوی تبدیل شده اند که اغلب در خدمت اولویت های احزاب داخلی آمریکا قرار دارند است؛ یک رویکرد بی پروایی که ممکن است اثر بخشی این ابزار قدرتمند را خنثی کند.
میل وافر و شدید جدید آمریکا برای تحریم های یکجانبه اکنون روابط طولانی مدت با متحدان را تهدید می کند. هنگامی که دولت ترامپ توافق با ایران را ترک کرد، اتحادیه اروپا با به روز رسانی یک قانون که شرکت های اروپایی را مجبور به پیروی از تحریم های خاص ایالات متحده می کرد، به این اقدام آمریکا پاسخ داد.

در نتیجه، ایالات متحده بیش از آنکه یک شریک مفید را از دست بدهد، برنامه خود را به عقب بازگرداند. امروز، در حالی که شرکای تجاری عمده ایران نظیر هند و چین در حال لابی برای معاف شدن از تحریم های جدید هستند، ایالات متحده در حال فرو رفتن در یک تقابل آتلانتیکی با متحدانش است.

روسیه و ونزوئلا، هر دو تحت تاثیر تحریم های ایالات متحده، رابطه سرمایه گذاری و تجاری خود را تقویت کرده اند. حتی شایعاتی مبنی بر کمک مسکو به کاراکاس برای ایجاد یک رمزنگاری پولی برای جلوگیری از اثرگذاری تحریم ها منتشر شده است.

به همین ترتیب، اگر کنگره توانایی دولت ترامپ را برای توافق با پیونگ یانگ محدود کند، چین احتمالا تجارت را با کره شمالی افزایش خواهد داد؛ همانطور که تحریم ها کمتر به عنوان یک تاکتیک موقت و بیشتر شبیه یک وضعیت دائمی هستند.

کشورها و شرکت های بیشتر حتی ممکن است با تقلید از رویکرد شرکت توتال، اقداماتی برای دور زدن تحریم های ایالات متحده انجام دهند. در راستای مقابله با اهداف تحریم های ایالات متحده، حتی ممکن است آنها در پکن گردهم آیند. یک راه حل عملیاتی ویژه می تواند ایجاد «ائتلافی از کشورهای تحریم شده» باشد.

رویکرد بهتر ایالات متحده به تحریمها در نهایت به سیاستگذاران بستگی دارد که درک خود را از این اقدامات پالایش می کنند. اما این که آیا آنها می توانند اراده سیاسی را به زودی پیدا کنند، با تردید مواجه است.