طرح عدم کفايت رئيس‌جمهوري در دستور کار نمايندگان مخالف دولت
محمدرضا باهنر كه پيش‌تر به «شرق» گفته بود: «من هنوز هم مي‌گويم، آن زمان هم مي‌گفتم که ما در جمهوري اسلامي يک بار رأي به عدم کفايت سياسي رياست‌جمهوري داديم که بني‌صدر بود؛ حقش بود و نوش جانش؛ اما من آرزو مي‌کنم تا زماني که در قيد حيات هستم، ديگر از اين اصل هيچ مجلسي استفاده نکند؛ چون خيلي هزينه‌هاي بالايي دارد».
شرق: طرح عدم كفايت سياسي رئيس‌جمهوري در حالي از سوي بخشي از جريان اصولگرايي در مجلس كليد خورده كه هم در مجلس و هم در ميان چهره‌هاي ديگر اصولگرا اين ماجرا با واكنش‌هاي منفي روبه‌رو شده است. در تقسيم كاري نوشته يا نانوشته موافقان كنارگذاشتن روحاني مانند جبهه پايداري و چهره‌هاي نزديك به آن در مجلس، بحث استيضاح يا طرح عدم كفايت سياسي روحاني را به جد دنبال مي‌كنند و بيرون از مجلس حزب مؤتلفه اسلامي از گزينه‌هاي انتخاباتي خود پرده‌برداري مي‌كند اما در مقابل چهره‌هايي مانند محمدرضا باهنر، دبيركل جبهه پيروان خط امام و رهبري يا رسانه‌هايي مانند روزنامه كيهان و برخي ديگر از نمايندگان مجلس به جد به مخالفت برخاسته‌اند.
جمع‌آوري امضا را شروع مي‌كنيم
ديروز حسينعلي حاجي‌دليگاني عضو فراكسيون ولايي مجلس از تشكيل اتاق فكر براي طرح عدم كفايت سياسي رئيس‌جمهوري در مجلس خبر داد و گفت: «ما در حال تنظيم طرح عدم کفايت رئيس‌جمهور هستيم و به نظر مي‌رسد كه هفته آينده بتوانيم به جمع‌بندي برسيم و جمع‌آوري امضا را دنبال كنيم». او افزود: «اتاق فکري براي بررسي عدم پايبندي روحاني در اجراي قانون برنامه پنجم تشکيل شده». امير خجسته، رئيس کميسيون سياست داخلي و شوراهاي مجلس با بيان اينكه دولت اگر واقعا احساس ميکند نمي‌تواند کشور را اداره کند، بايد کار را به اهلش بسپارد، گفته بود «ما ۱۰ تا ۱۵ روز به دولت فرصت مي‌دهيم تا برنامه‌هاي خود را براي مقابله با توطئه‌هاي دشمن در جنگ اقتصادي به مجلس ارائه کند و اگر نتواند ما در مجلس استيضاح وزراي اقتصادي دولت و موضوع عدم کفايت رئيس‌جمهوري را کليد خواهيم زد». پژمانفر هم گفته است كه «با ادامه اين روند مصلحت کشور در استيضاح رئيس‌جمهور است». اسدلله بادامچيان عضو شوراي مركزي حزب مؤتلفه هم با بيان اينكه براي حل مشكلات كشور به يک حزب سالم، قوي و پاک نيازمنديم تا مسئوليت را بر عهده بگيرد، گفته بود: «کسي مي‌تواند کار را پيش ببرد که کارآمد، قوي و مقتدر باشد. هرچه به دولت ضعيف کمک کنيم، چون ناکارآمد است، نمي‌تواند پيش برود. به نظرم اگر اصولگرايان بيايند، وضعيت عوض مي‌شود؛ چون شرايط فعلي حاصل کار اصلاح‌طلبان، اميد و اعتداليون است که نه در مجلس و نه در دولت نتوانستند کاري کنند».
رفتن به سمت ساقط‌کردن دولت مي‌تواند خطر جدي براي كشور باشد
بهرام پارسايي سخنگوي فراكسيون اميد درباره اينكه آيا طرح عدم كفايت سياسي روحاني از يك اتاق فكر سرچشمه مي‌گيرد، به «شرق» گفت: «برنامه تضعيف دولت از همان روز رأي‌آوردن مشخص بود و بعضي‌ها در راستاي تضعيف دولت گام بر مي‌داشتند. آقاي روحاني هم با اقدامات خود در راستاي اهداف آنها همراهي مي‌کرد. او قرص و محکم پاي شعارهايي که داد، نايستاد. در چينش کابينه طبق شعارهاي انتخاباتي عمل نکرد. چه كسي مي‌تواند بگويد مقصر اصلي مشکلات پيش‌آمده دولت است. مشکلي که هست اين است که آقاي روحاني نمي‌گويد که چقدر اختيارات دارد و حوزه اين اختيارات کجاست. اين باعث مي‌شود افرادي که مي‌خواهند دولت را تضعيف کنند راحت‌تر اين کار را بکنند. اين انفعال و سکوت دولت باعث مي‌شود که آنها راحت‌تر ميدان‌داري کنند و به اهدافشان نزديک‌تر شوند». او افزود: «واقعيت اين است که همه مقصريم. يکي از راه‌هايي که دولت براي برون‌رفت از مشکلات اقتصادي داشت، چهارلايحه‌اي بود که به مجلس داد و مورد تأييد دبيرخانه شوراي امنيت ملي هم بود اما در مجلس به انحاي مختلف با آن مخالفت شد. يک بار آقاي رئيس مجلس با وجود اينکه مخالف و موافق صحبت کردند، پيشنهاد داد که لايحه دو هفته به تعويق بيفتد. بعد در کميسيون روي آن بحث شد كه اين خلاف آيين‌نامه بود. بعد هم که به صحن آمد با آن پارچه‌نويسي و هياهويي که راه انداختند، لايحه را دو ماه عقب انداختند. در اين صورت چطور مي‌خواهيم همه مشکلات را گردن دولت بيندازيم. همه بايد برابر اين ملت پاسخ‌گو باشند». پارسايي در پاسخ به اين سؤال كه اين سناريو تا کجا پيش مي‌رود، گفت: «اين بستگي به عملکرد دولت دارد. اينکه دولت بخواهد همچنان در سکوت به سر ببرد يا نه. آنهايي که فکر مي‌کنند با اين سناريو دولت را ساقط مي‌کنند تا به اهدافشان برسند، اين‌طور نيست. مثل همان اعتراضات دي‌ماه که آمدند در راستاي تضعيف دولت حرکتي راه انداختند و بعد به سختي توانستند جمعش کنند و هزينه‌هاي بسيار سنگيني براي نظام ما داشت. رفتن به سمت ساقط‌کردن دولت مي‌تواتد خطر جدي براي كشور باشد. با هوچي‌گري و دادوبيداد و انگ‌زدن که نمي‌شود با ناكارآمدي يك دولت مقابله كرد. مجلس است که نهايتا بايد تصميم بگيرد. گرچه مجلس هم گاهي مرعوب مسائلي مثل همان عقب‌انداختن چهار لايحه مي‌شود».
بيرون از مجلس عده‌اي بي‌کار هستند و فرصت تخريب را هم دارند
بهروز نعمتي سخنگوي هيئت رئيسه و از نمايندگان نزديک به لاريجاني هم معتقد است كه «ايرادات دولت روحاني در حدي نيست که ما در مجلس دنبال عدم کفايت باشيم». نعمتي البته در عين حال گفت: «دولت تلاش خود را ميکند اما يک جاهايي گوش شنوايش ضعيف شده است. اين مسائلي که الان در جامعه وجود دارد قبل از اينکه اتفاق بيفتد، خود من بارها عرض کردم. مشاوران آقاي روحاني آدرس‌هاي غلط و اشتباه به ايشان مي‌دهند و بعضي از اين آدرس‌ها فرسنگ‌ها با واقعيت فاصله دارد».
او در پاسخ به اين سؤال كه پس چگونه است كه برخي اصولگرايان در مجلس به دنبال اجراي طرح عدم كفايت روحاني‌اند، گفت: «البته بعضي از دوستان نظرشان اين‌طور است و جمهوري اسلامي هم کشوري است که در آن تکثر رأي وجود دارد. به اعتقاد من اين‌طور نيست كه رأي قاطبه مجلس برانداختن دولت باشد». او افزود: «بيرون از مجلس عده‌اي مي‌نشينند، براي خودشان گعده مي‌کنند و بي‌کار هستند و فرصت تخريب را هم دارند؛ اما دولت در اين زمينه تلاش خود را ميکند و جاهايي ايراد دارد که بايد آن را رفع کنيم». نعمتي در ادامه به نامه‌اي اشاره كرد كه احتمالا از آن مي‌توان به‌عنوان طرح اصولگرايان حامي دولت و اصلاح‌طلبان مجلس در مقابل طرح عدم كفايت سياسي كه برخي ديگر از اصولگرايان به دنبالش هستند، نام برد. نعمتي گفت: «امروز با توافق سه فراکسيون مجلس نامه‌اي به دکتر روحاني طراحي کرديم که 187 نفر آن را امضا کردند. در اين نامه گفتيم که تيم اقتصادي دچار گرفتاري و مشکلاتي است و ضرورت دارد که اين اصلاح انجام شود و اين امري اجتناب‌ناپذير است. اميدواريم که آقاي روحاني و مشاوران به اين نتيجه برسند که اصلاح تيم اقتصادي را خودشان انجام دهند؛ در غير‌اين‌صورت اين اختيار براي مجلس وجود دارد که تيم را اصلاح کند».
اگر رئيسي بود، اين شرايط پيش نمي‌آمد!
قاسم ميرزايي‌نيکو، نماينده مردم دماوند و عضو فراکسيون اميد، معتقد است كه طرح عدم كفايت سياسي روحاني در مجلس چندان جدي نيست. او به «شرق» گفت: «من فکر مي‌کنم مجلس نتيجه‌اي از اين طرح نخواهد گرفت. تدبيري که رهبري به كار برده، اين است كه سه قوه هر‌کدام با دو معاون و زيرمجموعه خود به مسائل و مشكلات فعلي رسيدگي كنند. اين تدبير در عمل پاسخي است به همين درخواستي که برخي نمايندگان دارند». ميرزايي‌نيكو افزود: «ديروز يکي از اين بزرگان اين جريان در مجلس همين بحث را با من مطرح کرد و من گفتم که معلوم نيست بعد از روحاني وضعيت بهتري پيدا كنيم». او در پاسخ به اين سؤال كه به نظر شما اين سناريو از کجا سرچشمه مي‌گيرد، گفت: «نمي‌توانيم بگوييم اتاق فکري هست و از جايي فرمان داده است. بعيد مي‌دانم که مجموعه‌اي با سازماندهي دنبال اجراي طرح عدم كفايت سياسي رئيس‌جمهوري باشند. کشور چنين شرايطي را ندارد». اين نماينده مجلس معتقد است كه طرح مسائلي مانند عدم كفايت رئيس‌جمهوري در شرايط فعلي هيچ جايگاهي ندارد و بيشتر باعث تفرقه بيشتر مي‌شود». او همانند بهروز نعمتي معتقد است كه براي حل مشكل بهترين كار نامه‌اي است كه به روحاني نوشته شده است: «اگر مي‌خواهيم مشکل را حل کنيم بايد همين کاري را که امروز (سه‌شنبه) انجام شد، ادامه داد. اينكه سه فراکسيون به آقاي روحاني نامه نوشتند که تغييراتي در كابينه بدهد». ميرزايي‌نيكو در ادامه گفت: «شايد اگر آقاي رئيسي بود، اين شرايط پيش نمي‌آمد. بالاخره از خودشان بود و نمي‌گذاشتند اين شرايط به وجود بيايد».
وسط مسابقه كجا بروند؟
محمدرضا باهنر كه پيش‌تر به «شرق» گفته بود: «من هنوز هم مي‌گويم، آن زمان هم مي‌گفتم که ما در جمهوري اسلامي يک بار رأي به عدم کفايت سياسي رياست‌جمهوري داديم که بني‌صدر بود؛ حقش بود و نوش جانش؛ اما من آرزو مي‌کنم تا زماني که در قيد حيات هستم، ديگر از اين اصل هيچ مجلسي استفاده نکند؛ چون خيلي هزينه‌هاي بالايي دارد». «محمدرضا باهنر»، دبيرکل جامعه مهندسين، ديروز درباره نقدهايي که مخالفان به دولت دارند، به ايسنا گفته است: «من به روحاني رأي ندادم؛ ولي اگر از من بپرسند حاضري روحاني را به جايي برسانيم که استعفا دهد، حتما مي‌گويم نبايد به آن نقطه برسيم و ضرورتي هم ندارد. مي‌توانيم به روحاني کمک کنيم تا راه بيفتد؛ اگرچه به او نقدهايي هم دارم. برخي رقابت سياسي را به اندازه‌اي بزرگ مي‌کنند که فکر مي‌کنند اگر آجري از زير پاي دولت بکشند، به انقلاب خدمت کرده‌اند. من اين را قبول ندارم و براي خودم و رقبا قبول ندارم. نه من اين کار را با رقبا مي‌کنم و نه از رقبا توقع دارم درباره نيروهاي ما اين کار را بکنند». کيهان هم در واکنش به طرح استعفاي روحاني نوشته است: «چه استعفايي؟! اگر گفته شود براي کارآمدي، عمرو يا زيد دولت جابه‌جا شوند حرف معقولي است، درست مانند يک تيم ورزشي. اما مگر وسط مسابقه و دست‌وپنجه نرم‌کردن با حريف مي‌شود تيم را يکجا کنار گذاشت و في‌الفور تيم جديدي جايگزين کرد؟! دولتمردان اگر هم جايي، نقدي را مي‌يابند که بوي خصومت و رقابت از آن استشمام مي‌کنند، نبايد اين تصور را به عموم نقد و نصيحت‌ها تعميم دهند؛ چرا‌که قبل از هرکس، خود زيان مي‌بينند».
