پژمان بازغی: من آدم کارهای سخت هستم
اصولاً آدم کارهای سخت هستم و «هایلایت» به‌لحاظ فیزیکال و لوکیشن یکی از راحت‌ترین کارهایی بود که در مقایسه با کارهای دیگرم انجام دادم.
خبرگزاری صبا: نیازی به معرفی دارد؟ او پژمان بازغی است. کسی که حالا و در فجر سی‌وششم باید بیست‌سالگی حضورش در این رویداد را جشن بگیرد. بازغی آرام و بی‌حاشیه و متین است و همین ویژگی‌ها را تا حدودی به نقش‌هایی که بازی می‌کند هم منتقل کرده؛ اما خودش اعتقاد دارد که بازیگر باید از طبیعت و واقعیتی که دارد فاصله بگیرد. در گفت‌وگوی با پژمان بازغی از تحصیلش در رشته معدن و بازی در «هایلایت» به‌عنوان یک مهندس معدنچی گرفته تا به علاقه‌ای که نسبت به بازی فیلم‌ها در شمال کشور دارد حرف زده‌ایم.
آقای بازغی برای اولین سوال ابتدا درباره نقشتان در فیلم «هایلایت» بفرمایید و این‌که چطور خودتان را به نقش نزدیک کردید؟
هنر یک بازیگر، دوری از خودش و نزدیکی به کاراکتری است که قرار است بازی کند وگرنه اگر قرار باشد در هر فیلم، خودم را به نقش نزدیک کنم، دیگر نقشی در کار نیست و خود واقعی‌ام در فیلم حضور دارم. من در فیلم، نقش مردی را بازی می‌کنم که در موقعیت دشواری به‌لحاظ عاطفی قرار دارد و باید بین عشق و نفرت یکی را انتخاب کند که البته انتخاب هم می‌کند.
لطفاً درباره همکاریتان با اصغر نعیمی و ملاک انتخاب نقش در فیلم «هایلایت» توضیح بدهید.
من اصغر نعیمی را از سال‌های دور می‌شناسم. وی چندین فیلم ساخته بود و هیچ وقت فرصت نشده بود که من در خدمتش باشم اما به هرحال؛ انتخاب او در این فیلم و برای این نقش من بودم که پذیرفتم.
پارتنرهای مقابل شما چه کسانی بودند و چطور همدیگر را تکمیل کردید؟
جمشید هاشم‌‌پور که فوق‌العاده است و خواهد بود، او ستاره‌ای تکرارنشدنی در سینماست. آزاده زارعی هم که بازیگری جوان و مستعد است و با فیلم بسیار همراهی می‌کند و مینا وحید هم که نقش همسر من را بازی می‌کند، هنرمندی جوان، مستعد و بسیار همراه است.
ما کمتر شاهد همکاری شما با یک کارگردان به دفعات بوده‌ایم، آیا این یک اتفاق بوده یا یک تجربه‌گرایی است؟
در ابتدا باید گفت؛ همه کسانی که من با آن‌ها کار کردم، برای ساخت فیلم بعدی با من تماس گرفتند، اما گاهی اوقات به‌دلیل شرایط زمانی، مالی، نوع نقش و… این همکاری دوباره اتفاق نیفتاد. در این کار، بخشی مربوط به کارگردان است اما بخشی هم مربوط به مسائل جانبی مثل زمان و مسائل مالی می‌شود که می‌تواند در تحقق دوباره یک همکاری موثر باشد و تعیین کند که آیا شما می‌توانید در یک شرایط زمانی و مکانی خاص؛ در یک فیلم جدید حضور پیدا کنید یا خیر. این همکاری کم من با یک کارگردان، به‌طور عمد نبوده و گاهی اوقات کاملاً اتفاقی این مسئله شکل گرفته است. هرچند که من با آقای آهنج و سعید سلطانی، دو همکاری داشتم و این‌گونه نیست که سیاست من این باشد که تنها یک بار با کارگردان‌‌ها کار کنم.
تصویری که از شما در ذهن خیلی از مخاطبان شکل گرفته بیشتر مربوط به فیلم‌های متعددی است که در شمال کشور بازی کردید. آیا ساخته شدن یک فیلم در شمال کشور هم در انتخاب شما موثر است؟
من اصالتاً اهل شمال کشور هستم و به آدم‌هایی که در آن فیلم‌ها به من پیشنهاد می‌شود خیلی شبیه بودم، یعنی به آدم‌هایی که می‌شناختم و با فرهنگ آن‌ها غریبه نبودم و می‌دانستم خصوصیاتشان چگونه است و این طبیعی است که من به فیلم بازی کردن در شمال کشور راغب‌تر باشم. برای یک بازیگری که اهل جنوب است این اتفاق می‌تواند برعکس باشد و اشتیاق من برای بازی کردن آنچه که به آن آشنا‌ترم بیشتر است.
فیلم «هایلایت» سکانس‌هایی هم در معدن دارد و باتوجه به اتفاقی که در معدن یورت شنیدیم، فکر می‌کنید سینمای ما چه اندازه در ادای دین به این قشر زحمتکش فعال بوده است؟
تقریباً سینمای ما هیچ کاری نکرده است. کار در معدن یکی از کارهای بسیار دشوار است. من خودم در سال‌های ۷۱ تا ۷۴ رشته اکتشاف مهندسی معدن می‌خواندم و فکر می‌کنم معدنکارهای ما جزو قشر آسیب‌پذیر جامعه هستند و تابه‌حال به آن‌ها پرداخته نشده است.
«هایلایت» فیلمی پُرلوکیشن است. خودتان چقدر می‌توانید پای ثابت فیلم‌های سخت باشید؟
اصولاً آدم کارهای سخت هستم و «هایلایت» به‌لحاظ فیزیکال و لوکیشن یکی از راحت‌ترین کارهایی بود که در مقایسه با کارهای دیگرم انجام دادم و بیشتر به‌لحاظ کاراکتر و شخصیت با آقای نعیمی بحث می‌کردیم و خیلی مرا راهنمایی می‌کرد و سعی می‌کرد شخصیت من را به شخصیتم در فیلم «هایلایت» نزدیک کند.
فکر می‌کنید در اکران فیلم، اتفاقات خوبی برای شما به وجود بیاید؟
شرایط اکران دست من، کارگردان و حتی تهیه‌کننده نیست. در حال حاضر سینمای ما به سمت اکران فیلم‌هایی سوق پیدا کرده که کارهای باارزشی نیستند اما پرفروش هستند و همه جای دنیا هم این‌گونه است؛ اما به میزان همان فیلم‌هایی که پرفروش هستند و فیلم‌هایی که ساختار سینما را تشکیل می‌دهند، فضای سخت‌افزاری و نرم‌افزاری سینما وجود ندارد. ما، هم از تولید بالا و هم از تولید فیلم‌های کمدی که ارزش سینمایی چندانی بین منتقدان ندارند و صرفاً سرگرم‌کننده هستند، رنج می‌بریم. البته باید دید «هایلایت» در چه شرایطی و کنار کدام فیلم‌ها اکران می‌شود و امیدوارم دیده شود چون در مورد بخشش حرف می‌زند.
فکر نمی‌کنید که همان‌طور که ما از نگاه مردم، فیلم منتخب داریم، می‌شد بخشی مثل بازیگر منتخب زن و مرد از دید مردم هم داشته باشیم؟
به نظر من لزومی ندارد، چون جشنواره داورانی بسیار متخصص و اهل فن در سینما دارد و آن‌ها تشخیص می‌دهند که کدام یک از عوامل فیلم در کار خودشان حرفه‌ای هستند و مردم می‌توانند فیلمی را که دوست دارند به آن رای بدهند. اما چنین چیزی لزومی ندارد که همه در مورد یک کار تخصصی بخواهند نظرشان را اعمال کنند. درست است که سینما یک هنر عمومی به‌حساب می‌آید اما در نهاد خود یک حرفه کاملاً جدی و مهم است یعنی سوای رسانه‌ای بودن آن، لازم است متخصصان نظر دهند و مردم بهتر است در کلیت ماجرا نظر بدهند.
شانس سیمرغ را برای خودتان و فیلم «هایلایت» چقدر می‌بینید؟
جشنواره در همه جای جهان سلیقه‌ای است و باید دید داوران چه کسانی هستند و چه نوع سینمایی را می‌پسندند و خاستگاهشان اصلاً سینمای اجتماعی هست یا نه. اما جشنواره‌ای که من امسال دیدم، بیشتر سینمای جنگ است که به مسائل روز جهان می‌پردازد. فیلم‌هایی که دغدغه‌شان سینمای دفاع مقدس است.
یعنی فکر می‌کنید حجم فیلم‌هایی با موضوعات عاشقانه و اجتماعی خالی است؟
ما اصولاً کشوری هستیم که جشنواره‌های کمی داریم. ما حدود ۲۰۰ تولید در سال داریم و یک جشنواره فجر که ۲۲ فیلم در آن انتخاب می‌شوند. یعنی ۱۰درصد تولیدات دیده می‌شوند و حدود ۹۰درصد دیده نمی‌شوند. غیر از پایتخت‌‌ها، شهرستان‌های مختلف در جاهای مختلف تمام جهان، جشنواره‌های مهمی دارند؛ مثل جشنواره گوآ و بمبئی. یعنی هر کشور سه تا چهار جشنواره بین‌المللی دارد. پس باید جشنواره‌های موضوعی برگزار کنیم که فیلم‌های دیگر هم شانس دیده شدن داشته باشند و اگر به این ۲۲فیلم و ۶۰فیلمی که قرار است اکران شود بسنده کنیم، بقیه فیلم‌ها و عوامل و گروه‌های دیگر چه می‌شوند؟ پس بهتر است همان‌طور که جشنواره فیلم کودک و دفاع مقدس داریم، جشنواره موضوعی عاشقانه و اجتماعی هم داشته باشیم. الان می‌بینیم که بعضی فیلم‌ها با موضوعات دفاع مقدس، هم در جشنواره فجر انتخاب می‌شوند و هم در جشنواره‌های موضوعی. اگر برای سینمای عاشقانه نیز چنین تدبیری در نظر گرفته می‌شد خوب بود.
به موفقیت فیلمتان در جشنواره امسال چقدر امیدوارید؟
امیدوارم که جشنواره امسال مثل جشنواره۳۵ پویا و پر از انرژی باشد. داوری هم یک سلیقه است و اگر در ادوار مختلف داورها را جابه‌جا کنیم احتمالا جوایز هم جابه‌جا می‌شوند و باید به رای داوری احترام گذاشت و امیدوار باشیم که سینمایی پررونق و پرفروش داشته باشیم.
