اعتراضات دنباله دار دانشجویان صنعت نفت و مدیرانی که در آتش بحران می دمند!
بیش از دو هفته است که دانشجویان مهندسی دانشگاه صنعت نفت آبادان در اعتراض به آنچه که از بین رفتن فلسفه وجودی دانشگاه و عدم تعهد وزارت نفت به استخدام آنها پس از فارغ التحصیلی عنوان می کنند، در دانشگاه و نیز رو به روی ساختمان وزارت نفت تحصن کرده اند؛ اعتراض های دنباله داری که واکنش مسئولان نه رسیدگی به مطالبات دانشجویان، بلکه تعطیلی دانشگاه تا اطلاع ثانوی بود.
به گزارش تابناک، چند سالی هست که وزارت نفت کشور بر خلاف تعهدات سابق خود به دانشگاه صنعت نفت و دانشجویان این دانشگاه از قبیل بورسیه کردن دانشجویان و نیز استخدام آنها پس از فارغ التحصیلی، رویه جدیدی را آغاز کرده است که بی شباهت به سایر دانشگاه های دولتی و زیر مجموعه وزارت علوم نیست؛ وضعیت جدیدی که اکثر دانشجویان دانشگاه صنعت نفت به آن معترض هستند و آن را بر خلاف تعهدات وزارت نفت در قبال خود عنوان می کنند.
اگرچه پرهیز وزارت نفت از پرداخت هزینه های تحصیلی دانشجویان ویژه دانشجویان دانشگاه صنعت نفت و نیز عدم استخدام آنها پس از فارغ التحصیلی مربوط به سال جدید نیست و در سال های گذشته نیز رخ داده است، اما سخن دانشجویان کنونی دانشگاه که ورودی های سال های گذشته اند و در شروط پذیرش آنها به مسائلی مثل پرداخت شهریه و استخدام آنها پس از فارغ التحصیلی اشاره شده بود، چرایی لغو این تعهدات بر خلاف قانون های مصوب پیشین است.
این اعتراض ها زمانی در سال جاری بالا گرفت که وزارت نفت در اقدامی قابل تأمل فراخوان آزمون استخدامی جدید خود را اعلام و فرایند ثبت نامی آن را آنهم با شروط جدید آغاز کرد؛ شروطی مثل داشتن سابقه کار در حوزه نفت و نیز معدل و رتبه عالی دانشگاهی که اکثر دانشجویان کنونی صنعت نفت را از این فرصت استخدامی محروم می کند.
نکته جالب تر ماجرا آنجاست که در سال گذشته و در جریان اعتراض های مداومی که دانشجویان داشتند، هیئت رئیسه دانشگاه به دانشجویان قول دادند که مسئله را از طریق وزارت نفت و نهاد ریاست جمهوری پیگیری کنند و شرایط را به حالت سابق بازگردانند؛ مدیرانی که متعهد شدند اگر این مسئله رخ ندهد به صورت دست جمعی استعفا خواهند داد.
اکنون که وعده هیئت رئیسه دانشگاه محقق نشد و وزارت نفت بدون توجه به تعهدات پیشین، فراخوان آزمون استخدامی خود را نهایی کرد، مدیران دانشگاه از عمل به قول خود که خواسته اکثریت دانشجویان نیز هست، امتناع می کنند و رئیس این دانشگاه در سخنانی استعفای خود را مقابله با نظام و احقاق حقوق دانشجویان عنوان کرد.
تحصن و اعتراضات دوگانه دانشجویان در تهران و آبادان حالا در شرایطی به روز پانزدهم خود رسیده است که نه مدیران دانشگاه و مسئولان ارشد وزارت نفت، نه تنها پاسخ قانع کننده ای به این مطالبات نداده اند، بلکه راه صحیح را در تعطیل کردن دانشگاه تا اطلاع ثانویه دیده اند؛ وضعیتی عجیب که شرایط را از آن چیزی که هست بحرانی تر خواهد کرد.
خبرهای رسیده از دانشگاه صنعت نفت، حکایت از قطع شدن آب، برق و گاز دانشگاه و تحصن شبانه روزی دانشجویان در محوطه دانشگاه دارد. دانشجویان بدون توجه به تصمیم ریاست دانشگاه مبنی بر تعطیلی دانشگاهی بنایی برای خروج از دانشگاه ندارند و اعتراضات خود را ادامه می دهند.
حراست دانشگاه نیز با قفل کردن ساختمان ها و نمازخانه های دانشگاه، دانشجویان را مجبور کرده است که در محوطه باز شب را به صبح برسانند.
نکات مهمی که از فرایند اعتراضات کنونی بر می آید، نخست اینکه همچون بسیاری از فضاهای مدیریتی که مدیران ارشد کشور توان و سواد مدیریت بحران را ندارند و یا با مجموعه اقدامات نسنجیده خود بر افزایش بحران دامن می زنند، اینجا نیز شرایط همانند سایر شرایط های بحرانی کشور است.
مدیران ارشد وزارت نفت و نیز مدیران دانشگاهی به جای ارائه پاسخ های قانع کننده به دانشجویان و شنیدن حرف های آنها و نیز رسیدن به یک فهم مشترک از بحران که حل مشکل را ممکن می کند، با دستورات نسنجیده ای مثل تعطیلی دانشگاه نه تنها بر آتش اعتراضات می دمند، بلکه ضربات سنگینی را بر پیکره علم، دانش و پژوهش وارد می کنند.
موضوع مهم دیگر اقدام و نوع عملکرد دانشجویان است که یک اعتراض صنفی را به حوزه علم و پژوهش کشاندند و در حالیکه تصمیم گیر اصلی در رابطه با وضعیت پیش آمده کنونی مقامات ارشد وزارتخانه هستند، با مخاطب قرار دادن هیئت رئیسه دانشگاه نه تنها رسیدن به هدف صنفی خود را سخت تر کردند، بلکه آنها نیز در تضعیف جایگاه علم و دانش و خسارتی که از این طریق به حوزه وارد خواهد شد، با مدیران دانشگاه و وزارتخانه سهیم شدند.
مسئله مهم دیگر که نباید از آن غافل شد و این روزها زیاد به چشم می خورد ورود برخی جریان ها و شخصیت های متفاوت سیاسی به مسئله است که همچون دایه مهربان تر از مادر هر ازگاهی سخنانی در حمایت از دانشجویان صنعت نفت بر زبان می رانند، اما نه تنها در مقام عمل کار مشخصی نمی کنند بلکه بیشتر به دنبال بهره برداری سیاسی از شرایط پیش آمده کنونی هستند.
