«پلاستیک» سقف روی سر «زمین گِلی» فرش زیر پا

مردم راخین دهه­‌هاست که از فقر و خشونت­ رنج می­‌برند. چنانچه بنا است خشونت­‌ها متوقف شود باید به شکایتهای آنان رسیدگی شود، آوارگان مسلمان در بنگلادش و چه در داخل ایالت راخین، تکه‌­ای پلاستیک، سقف روی سرشان و زمین گِلی، فرش زیر پایشان شده است.

به گزارش تسنیم، دومنیک استیلهارت – مدیر عملیات جهانی کمیته بین المللی صلیب سرخ در یادداشتی تامل‌‌برانگیز به بررسی شرایط بشردوستانه و افق پایان بحران در ایالت راخین پرداخت:

خشونت و وحشتی که مردم ایالت راخین را وادار به فرار از خانه‌­هایشان کرد، اکنون تمامی جامعه را در شوک شدیدی اسیر کرده است. چنین جابجایی‌هایی با احساس خطر همراه است و به‌همین دلیل در چنین شرایطی علیرغم دسترسی محدود به مدارس، مزارع، بازار و مراقبت درمانی، خیلی‌ها جایی نمی‌­روند و در محل سکونت خود می‌مانند. اما آنها که در محل زندگی خود باقی مانده‌اند، چطور می‌­توانند به زندگی خود ادامه دهند؟

برای غلبه بر ترس بزرگی که ساکنین احساس می­‌کنند و برای توقف روند هجوم به مرزها و به منظور دستیابی به نقطه­ ای که خانواده‌­ها به بازگشت به خانه­‌های شان بیندیشند، لازم است تا دوباره در همه سطوح اجتماع اعتماد برقرار شود تا مردم بتوانند به طور صلح‌­آمیز همزیستی کنند.

مردم ایالت راخین دهه­‌هاست که از فقر، توسعه نیافتگی و خشونت­ در جامعه رنج می­‌برند. چنانچه بنا است خشونت­‌های دوره­‌ای متوقف شوند باید به شکایت‌های جامعه رسیدگی شود.

هرچند اکنون صدها هزار نفر نیازمند کمک هستند، اما در دراز مدت راه حل احیای مجدد نظم و قانون است و اتکای بیش از اندازه به کمک­رسانی بشردوستانه چاره کار نیست. خدمات عمومی مانند مراقبت درمانی نیز باید احیا شود. به همان اندازه اهمیت دارد که به مردم این تضمین داده شود که در صورت شروع مجدد درگیری، افرادی که در مخاصمات شرکت نمی­‌کنند مورد حمایت قرار می­‌گیرند.

حتی با شروع برقراری یک نظم قانونی، کماکان احساس نگرانی وجود دارد، یک احساس جمعی که فردا از امروز بهتر نخواهد بود. مردم نمی­‌دانند کجا بروند یا چه کار کنند، ناشناخته­‌هایی که ازسرگیری زندگی عادی را به تأخیر می­‌اندازند.

نظم به شمال راخین باید برگردانده شود؛ نظمی که مدت­ها تداوم یابد. باید جامعه به خویشتن­داری تشویق شود و امنیت غیرنظامیان و دارایی‌های مردم تضمین شود. رهبران در همه سطوح، از جمله در دولت و نیروهای امنیتی، در این خصوص نقش برجسته‌­ای دارند.

افراد بسیاری خانه­‌های خود را رها کرده‌­اند و هم‌­اکنون در شرایط وخیمی بسر می­‌برند: چه برای اکثریتی که در همسایگی بنگلادش هستند و چه در داخل ایالت راخین، تکه‌­ای پلاستیک سقف روی سرشان است و زمینی گِلی فرش زیر پایشان. بعضی­‌ها در حال بازگشت به خانه هستند اما بسیاری هنوز وحشت­زده‌­اند.

دسترسی بشردوستانه به شمال راخین از زمان آغاز بحران محدود شده‌­است، اما شایان تقدیر است که به نهضت صلیب سرخ اجازه دسترسی داده شده است. ما مقامات را تشویق به تسهیل کار سازمان­های بشردوست می‌­کنیم چراکه تنها خانواده صلیب سرخ قادر به پاسخگویی به این حجم از نیاز نیست.

نهضت صلیب سرخ برای 180 هزار نفر در شمال راخین غذا (نخود، برنج و کنسرو ماهی) توزیع می‌­کند. ما تاکنون به جوامع جدا افتاده در مناطق کوهستانی کمک ارسال کرده‌­ایم و برای بیش از 5000 نفر که در شرایط اسفناک در سواحل نزدیک مانگداو گیر افتاده اند آب و غذا توزیع کرده ایم. سرویس‌های بهداشتی ایجاد شده به ارتقای سطح بهداشت و کیفی زندگی کمک کرده است. پشه‌­بند­هایی که توزیع کرده‌­ایم به پدران و مادران کمک می­‌کند تا از فرزندان خود بهتر محافظت کنند.

نهضت صلیب سرخ تنها برای مرحله اضطراری فعلی در این منطقه حضور نخواهد داشت بلکه برای مرحله بازسازی نیز حاضر خواهد بود تا بتوانیم به تلاش­ها برای از سرگیری زندگی عادی کمک کنیم.

کمک‌­رسانی در برهه کوتاه کمک خواهد کرد. اما ما یک امیدواری بلندمدت هم داریم: نظم و قانون مورد اطمینان و زندگی صلح‌­آمیز میان جوامع، تا ساکنین دیگر مجبور نباشند در هراس زندگی کنند.