رئیس جمهور زمان درد مردم

روزنامه جمهوری اسلامی وشت: سفر رئیس‌جمهور روحانی به معدن «زمستان یورت» استان گلستان، یک واقعه مهم است که باید آن را تجلی جمهوریت در جامعه انقلابی و اسلامی ایران دانست.

اهمیت این سفر هنگامی کاملاً روشن می‌شود که به سخنان آقای روحانی قبل از انجام آن توجه شود. به رئیس‌جمهور توصیه شده بود به این سفر نرود چون شرایط بگونه‌‌ای است که ممکن است اعتراضاتی از ناحیه کارگران و خانواده‌های جان باختگان و مفقودین و مصدومین وجود داشته باشد. رئیس‌جمهور در پاسخ گفته بود: من، تنها به معدن می‌روم تا معدن چیان برای فریاد کشیدن بر سر بالاترین مقام رسمی کشور احساس آرامش و راحتی کنند. این افتخار من است. من رئیس‌جمهور زمان درد مردم و التهاب آنان هستم. اگر فریاد آنان در برابر من سبب آرامش ملی می‌شود، من باید بروم».

با قطع نظر از اینکه مشت و لگد زدن به خودروی رئیس‌جمهور در محل معدن یک اقدام طبیعی بود یا سازماندهی شده، اصولاً یک رئیس‌جمهور باید با این قبیل وقایع مواجه شود و سخنان دردآلود مردم را بشنود، از شکایت‌های آنان مطلع شود و فریاد ضعیف‌ترین قشر جامعه را به گوش خود بشنود تا بتواند از جامعه‌ای که او اولین مقام اجرائی آن است ارزیابی درستی داشته باشد. درست به همین دلیل است که باید گفت حق با آقای روحانی بود که توصیه‌های مخالفان سفر به معدن را نپذیرفت و با شجاعت به میان معدن چیان رفت و شنید آنچه را که شنید و دید آنچه را که دید.

نکته قابل تامل و توجه در مورد مسائل معدن «یورت» این است که این معدن متعلق به بخش خصوصی است و ربطی به دولت ندارد. با اینحال، وزرا، رئیس جمهور، استاندار و سایر مسئولان دولتی در محل حاضر شدند و هر کاری که از دستشان بر می‌آمد برای نجات محبوسان در معدن و حل مشکلات معدن چیان و خانواده‌های آنان انجام دادند و برای ادامه حل مشکلات نیز قول مساعد دادند. این، یعنی بی‌مسئولیتی کسانی که مسئولیت واقعی با آنان است و احساس مسئولیت دولتمردانی که می‌توانستند بارها را بر دوش مالکان معدن یعنی بخش خصوصی بیاندازند و خود را وارد این ماجرا نکنند.

اوج مسئولیت شناسی را در این میان شخص رئیس‌جمهور نشان داد که علیرغم گرفتاری‌های کاری و مسائل مربوط به انتخابات، بخش قابل توجهی از وقت خود را به رفتن به میان معدن چیان اختصاص داد درحالی که می‌دانست این سفر عوارضی هم دارد. شاید از نگاه بعضی افراد، این عوارض منفی تلقی شود ولی واقعیت این است که چنین صحنه‌هائی از زیباترین جلوه‌های جمهوریت در یک نظام اسلامی است.

رئیس جمهوری که به میان مردم نرود و از نزدیک با دردها و مشکلات آنان آشنا نشود، نه تنها به بخش جمهوریت نظام توجه نکرده بلکه حتی از اسلامیت آن نیز غافل مانده است. اسلام، دین خدمت به مردم است و ترکیب زیبای «جمهوری اسلامی» که برای نظام حکومتی ایران انتخاب شده، تاکید مضاعفی است بر موظف بودن دولتمردان به حضور در میان مردم و آشنا شدن با آنچه در متن جامعه می‌گذرد. شنیدن چند جمله بدگوئی و شعار اعتراضی و وارد شدن چند مشت و لگد به خودروی رئیس‌جمهور نیز نمک این مردمی بودن است البته اگر این اقدامات اعتراضی از خود کارگران بوده باشد و اگر سازمان دهی شده و نوعی اقدام تبلیغاتی وابستگان به بعضی رقبای انتخاباتی بوده باشد نیز باید آن را از عوارض حضور در متن مردم و صادقانه با مردم بودن دانست و از آن استقبال کرد.

اکنون انتخابات ریاست جمهوری در پیش است و ما برای آنکه ثابت کنیم مثل رقبای انتخاباتی آمریکا برای رسیدن به قدرت به هر شیوه‌ای متوسل نمی‌شویم، باید اخلاق اسلامی را محور سخنان، نوشته‌ها و اقدامات خود قرار دهیم. این شیوه اخلاقی علاوه بر اینکه فضای جامعه را با رقابت سالم همراه می‌کند، مردم را نیز به حضور در پای صندوق‌های رای تشویق می‌نماید. سفر رئیس‌جمهور روحانی به معدن «یورت» یک اقدام اخلاقی منطبق بر معیارهای نظام جمهوری اسلامی بود. در انتخابات 29 اردیبهشت هر کس توسط مردم به ریاست جمهوری برگزیده شود باید همین مسیر اخلاقی را در پیش بگیرد و رئیس‌جمهور زمان درد مردم باشد، رئیس جمهوری که شایسته مردم اخلاق مدار ایران است.