واکنش تند به اظهارات وزیر آموزش و پرورش درباره منع موسیقی در مدارس/ حذف شادی، نتیجه نگاه محافظهکارانه
اظهارات اخیر وزیر آموزش و پرورش مبنی بر اینکه پخش موسیقی در مراسم صبحگاه مدارس «به هیچوجه مورد تأیید» این وزارتخانه نیست، با واکنشهای انتقادی گستردهای روبهرو شده است.
روزنامه اطلاعات در یادداشتی با انتقاد از این دیدگاه نوشت: این سخن صرفاً یک نظر شخصی یا اداری نیست، بلکه بازتاب نگاهی قدیمی و محافظهکارانه به آموزش و فرهنگ نسل جوان است؛ نگاهی که نه با نیازهای امروز دانشآموزان همخوانی دارد و نه با تحولات آموزشی جهان. چنین رویکردی در عمل به محدود کردن شادی، انگیزه و خلاقیت در محیط مدرسه منجر میشود.
در این یادداشت تأکید شده است که مراسم صبحگاه میتواند فراتر از اجرای برنامههای خشک و تشریفاتی باشد و به فرصتی برای ایجاد حس جمعی، نشاط و انگیزه در آغاز روز تحصیلی تبدیل شود. موسیقی، چه سنتی و چه مدرن، تنها یک سرگرمی ساده نیست، بلکه ابزاری مؤثر برای تقویت روحیه، هماهنگی گروهی و افزایش انگیزه دانشآموزان به شمار میرود.
دانشآموزانی که روز خود را با انرژی و نشاط آغاز میکنند، معمولاً عملکرد تحصیلی بهتری دارند، روابط اجتماعی سالمتری شکل میدهند و فضای مدرسه را مثبتتر میکنند. با این حال، به جای بهرهگیری از این ظرفیت، سیاستگذاریها به سمت ایجاد محدودیتهای سختگیرانه و فضای خشک پیش میرود.
نویسنده یادداشت، مشکل اصلی این دیدگاه را فراتر از حذف موسیقی دانسته و آن را نشانهای از عقبماندگی نگرش آموزشی توصیف کرده است؛ نگرشی که در حالیکه نظامهای آموزشی پیشرو به سمت روشهای خلاقانه و متنوع حرکت کردهاند، همچنان درگیر کنترل رفتارهای ساده و شادیآفرین دانشآموزان است. در این میان، موسیقی نه تهدیدی برای نظم و اخلاق است و نه مغایر با تربیت؛ بلکه اگر درست مدیریت شود، میتواند نقش مهمی در رشد اجتماعی و عاطفی دانشآموزان ایفا کند.
همچنین در این نقد آمده است که چنین مواضعی نشاندهنده بیاعتمادی به دانشآموزان است؛ گویی فرض بر این است که آنان توان انتخاب درست یا رعایت چارچوبها را ندارند. این نگاه، نهتنها سازنده نیست، بلکه میتواند به تضعیف حس مسئولیت و خلاقیت نسل جوان منجر شود.
بر اساس پژوهشهای متعدد، موسیقی بهویژه در آغاز روز تحصیلی، در کاهش استرس، افزایش تمرکز و بهبود روابط اجتماعی دانشآموزان نقش دارد. حذف این ابزار ساده و جایگزین کردن آن با فضایی سرد و بیروح، نه سود آموزشی دارد و نه کمکی به تربیت بهتر میکند.
در جمعبندی این یادداشت آمده است: محدود کردن شادی و نشاط در مدارس، در بهترین حالت نشانه محافظهکاری افراطی و در بدترین حالت بیتوجهی به نیازهای انسانی و تربیتی نسل آینده است. آموزش و پرورش اگر به دنبال پرورش دانشآموزانی خلاق، پویا و باانگیزه است، باید به موسیقی، هنر و نشاط در مدارس میدان بدهد، نه آنکه با دستورهای سلبی، روح زندگی را از فضای آموزشی بگیرد.
