۸ نکته درباره گونه‌های گیاهی مهاجم

گونه گیاهی مهاجم به گونه‌ای گفته می‌شود که از گذشته در یک منطقه حضور نداشته است و با دخل و تصرف انسان به منطقه‌ای معرفی و به دنبال آن، سبب بر هم خوردن نظم طبیعی زیستگاه و ایجاد خسارت‌های اقتصادی و محیط زیستی می‌شوند. گونه‌های مهاجم می‌توانند مانع رشد و زایش گونه‌های بومی و در نتیجه حذف آن‌ها شوند.

گونه‌های گیاهی مهاجم نه تنها سبب حذف گونه‌های بومی یک زیستگاه می‌شوند بلکه می‌توانند یکی از عوامل به وجود آمدن گرد و غبار باشند. در ادامه به هشت نکته درباره گونه‌های مهاجم اشاره شده است:

*دخل و تصرف انسان‌ها در محیط طبیعی می‌تواند توازن طبیعی بین گونه‌های گیاهی را برهم زند و باعث شود که یک گونه گیاهی بر گونه‌های طبیعی دیگر غلبه کند و به گونه مهاجم تبدیل شود.

* تراریخته کردن گیاهان و تغییر ساختار ژنتیکی آن‌ها می‌تواند گیاهان مهاجم «ابر علف هرزها» را ایجاد کند که با هیچ گونه آفت‌کشی از بین نمی‌روند.

*گونه‌های مهاجم همچنین سبب می‌شوند که گونه‌های طبیعی منطقه که طی میلیون‌ها سال تکامل و رشد داشته‌اند از بین بروند.

*از دیگر معایب گونه‌های مهاجم این است که کیفیت خاک را کاهش می‌دهند و روند کشت محصولات کشاورزی را با مشکل مواجه می‌کنند.

*گونه‌های مهاجم یکی از عوامل به وجود آمدن گرد و غبار هستند زیرا سبب می‌شوند سطح آب سفره‌های زیرزمینی کاهش پیدا کند و خاک قدرت چسبنگی و نگهداری خود را از دست بدهد.

*در اکوسیستم‌های شهری گونه‌های مهاجم، گونه‌های درختچه‌ای و علفی هستند. از جمله این گونه‌ها می‌توان به گیاه «فرفیون» در تهران اشاره کرد که متاسفانه کاشت آن در کشور گسترش پیدا کرده است.

* درخت «عرعر» از جمله دیگر گونه‌های مهاجم در تهران است. بذر این گیاه قدرت جوانه‌زنی زیادی دارد و به همین دلیل به سرعت رشد و گونه‌های درختی اطراف خود را حذف می‌کند.

*زمین‌های بایر و رها شده در اطراف شهرها محل مناسبی برای رشد گیاهان مهاجم هستند. در این مناطق خاک، پوسیده و مواد معدنی آن کم شده است بنابراین گونه‌های مهاجمی مانند کنگر، شب بوها و گل گندم که قدرت رقابت زیادی دارند می‌توانند در آن مناطق استقرار پیدا کنند.