کره شمالی «خرج» برنامه موشکی را از کجا در می آورد؟
بر اساس یک گزارش، کره‌شمالی منابع درآمدی دیگری هم دارد که از آن برای پر کردن خزانه و البته تامین مالی موشکی خود استفاده می‌کند. به گزارش خبرگزاری آلمان، بیش از ۵۰ هزار شهروند کره‌شمالی از خارج به کشور ارز می‌فرستند. بخشی از این ارز باید به دولت داده شود. از سوی دیگر، سفارتخانه‌های کره‌شمالی هم باید هزینه‌شان را خودشان تامین کنند.
سفارت کره‌شمالی در برلین بخشی از محوطه وسیع‌اش را اجاره داده و خرج خودش را تامین می‌کند. برخی دیگر از اسناد نشان می‌دهد که کره‌شمالی با صادرات زغال‌سنگ به چین از سال 2009 تاکنون 700 میلیون دلار به حساب ارتش کره‌شمالی واریز کرده است. دادگاهی در واشنگتن، پایتخت آمریکا به وزارت دادگستری این کشور اجازه داد مخفیانه به حساب‌های بانکی ۸ بانک بزرگی که احتمال داده می‌شود برای کره‌شمالی انتقال مالی انجام داده‌‌اند، رسیدگی کند.
گفته می‌شود دولت «کیم» ۹۵ درصد از درآمد حاصل از ارز را برای ارتش و برنامه اتمی کره‌شمالی و همچنین برنامه‌های تسلیحاتی صرف کرده است. یکی دیگر از روش‌های تامین مالی کره‌شمالی هک کردن شبکه‌های بانکی است. گفته می‌شود هکرهای کره‌شمالی از این طریق میلیون‌ها دلار به دست آورده‌اند. در این رابطه کارشناسان به گروه سایبری «واحد ۱۸۰» اشاره می‌کنند که وظیفه‌اش کسب درآمد از طریق هک کردن
است.
با این حال، نیویورک‌تایمز می‌نویسد شواهد نشان می‌دهد وابستگی دولت به این بازارهای خصوصی و غیررسمی در حال افزایش است. «چا مون- سوک»، محقق موسسه وحدت کره در سئول تخمین می‌زند که دولت «روزانه» از این بازارهای غیررسمی که در سراسر کشور فعال هستند «222 هزار دلار مالیات می‌گیرد». شهروندان کره‌شمالی کلمه‌ای را برای توصیف این «طبقه نوظهور» از تاجران به‌کار می‌برند: «دانگجو» یا «سرمایه‌داران قرمز». این دانگجوها در پروژه‌های ساخت‌وساز در مشارکت با شرکت‌های دولتی و در سایه واردات از چین سرمایه‌گذاری‌های کلانی کرده‌اند. آنها برای در امان ماندن از «گوش بریدن‌های مقام‌های دولتی» در پوشش «نماینده دولتی» عمل می‌کنند تا کسب‌وکارشان آسیب نبیند.
برخی از این دانگجوها هم از خویشان مقام‌های حزبی هستند. برخی از این دانگجوها هم شهروندان چینی هستند که اجازه دارند میان چین- کره در رفت و آمد باشند تا بده‌بستان‌های مرزی را تسهیل کنند. نیویورک‌تایمز می‌نویسد اما حقه دانگجوها برای در امان ماندن از گوش بریدن‌های دولتی راه به جایی نبرده، چراکه گاهی مجبور هستند «هبه‌های وفادارانه» بپردازند. برخی از آنها این «هبه»های زورکی را باید براساس ارزهای خارجی بدهند.
